De mooiste tijd van ons leven, of vooral vermoeiend? Een kwestie van perspectief!

Zo weinig tijd, zo veel te doen

Als je me 15 jaar geleden echter gevraagd had of dit nu de mooiste tijd van mijn leven was, had ik je waarschijnlijk aangekeken alsof je gek was. Zeker in mei-juni. Blokken tot je erbij neervalt, een thesis die tussendoor ook nog moet geschreven worden. Financieel aan de grond zitten (of het scheelt niet veel). Onzeker over waar je de volgende jaren terecht zal komen. Niet meteen het idee dat ik toen had van de schoonsten tijd van mijn leven.

Zo zie je maar…

Als dertiger is het leven vooral vermoeiend. Er is zo weinig tijd, en er moet zoveel gebeuren.

Kleine kindjes, die alle aandacht opeisen. Die je achtervolgen tot op het toilet, zodat er geen minuutje voor jezelf overblijft. Een huishouden dat ontploft is, omdat die kleine kindjes een meester zijn in het vuilmaken van … eh … alles. Een carrière die nú moet opgebouwd worden.  Terwijl je vooral snakt naar meer slaap moet je jezelf bewijzen, deadlines en targets halen en tonen wat je waard bent. (Zware) leningen die moeten afbetaald worden. Dure crèches die moeten betaald worden. Huizen die moeten gerenoveerd of afgewerkt worden.

Het moet allemaal in deze periode gebeuren: gezin, carrière, huis … Alles wordt nu opgebouwd. En dus is het continu balanceren om alles en iedereen gelukkig te houden. Het water staat je meer dan eens aan de lippen, zowel op financieel vlak als qua energiepeil. Niet meteen het idee dat ik heb van de schoonsten tijd van mijn leven.

Over tien jaar zullen we vol nostalgie terugkijken

Maar als we over tien jaar op deze periode zullen terugkijken, dan ben ik er zeker van dat we ons met veel nostalgie en heimwee zullen herinneren hoe wonderlijk het was om zwanger te zijn en leven te schenken aan een klein wondertje.

Hoe heerlijk het was dat die kleine kindjes ons de hele dag door kwamen knuffelen, en op onze schoot in slaap vielen.

Hoe zalig het was om op handen te worden gedragen door hen, en hun grote held te zijn.

Hoe groot hun liefde voor ons was, en hoe ze ons en onze meningen niet in vraag stelden. Nooit.

Hoe pietluttig onze problemen waren.

Hoe we misschien niet veel slaap kregen, maar dat we tenminste niet moesten wakker liggen over verkeerde vrienden, drugs, pesten of levensbepalende studiekeuzes.

Hoe fantastisch het was om met eigen ogen te zien hoe een klein hulpeloos wezentje razendsnel uitgroeide tot een zelfstandig kind.

Hoe ons hart vaak barstte van trots over letterlijk elke nieuwe stap en elke nieuwe fase.

Hoe we niet veel tijd hadden voor onze partner, maar hoe de liefde toch anders werd, intenser. Hoe we een nieuw aspect ontdekten aan onze partner, als we zagen wat voor een fantastische vader of moeder die bleek te zijn.

Hoe we nog jong en fit waren, maar hoe we tegelijk toch al wat levenservaring en wijsheid hadden opgedaan. Hoe we een pak zelfverzekerder in onze schoenen stonden dan 10 jaar eerder. Hoe we een liefde ontdekten die alles oversteeg, een onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.