Door te scheiden leerde ik mijn kinderen los te laten
Je moet je kinderen loslaten en laat dat nu net één van de moeilijkste dingen in het leven zijn. Het is een leerproces. Mijn twee echtscheidingen droegen daartoe bij, meer zelfs: ik ben er hen zelfs dankbaar voor.
Je kind leren achterlaten
Hoe vlot mijn eerste echtscheidingsprocedure verliep, zo moeilijk was de tweede.
Het was een echte oefening in volharden, geloven, doorzetten, ik zat echt gevangen in een emotionele rollercoaster. Maar het moeilijkste was nog dit: hoe kun je je kind achterlaten bij iemand die je in je hele leven niet meer wilt zien?
En dan gebeuren er dingen
Dan gebeurt er bijvoorbeeld het volgende: het kind is ziek en kan niet naar de papa. Hij wordt op de hoogte gebracht, jij gaat naar je werk. Maar dan wordt jouw kind in je afwezigheid afgehaald bij de oma zonder dat iemand iets ziet of hoort! Ontvoering noemen ze zoiets.
Telefoneren naar de advocaat of de politie helpt niet: je kunt pas iets ondernemen als er echt iets met je kind gebeurt. De vader is niet te vinden noch te bereiken. Je kunt geen kant meer uit. Het enige wat je nog kunt doen, is wachten tot hij weer opduikt met het kind.
Het droge antwoord van de advocaat
En dan begint het opnieuw, het getelefoneer met de advocaat. Waar je alleen het volgende droge antwoord te horen krijgt: ‘Na u, mevrouw, is de vader de best geplaatste persoon om voor het kind te zorgen.’
Really?? You must be f*** kidding me!
Je komt van een kale kermis thuis, opnieuw… Het is het zoveelste voorbeeld van een echtscheiding die uitdraait op een vechtscheiding.
Langzaam leren loslaten
Eigenlijk heb ik wel veel geleerd uit dat gesprek met mijn advocaat, moet ik toegeven. Ze had gelijk, absoluut gelijk. Na enkele dagen drong de boodschap door: ik moest mijn kind loslaten, dat was wat ze me wou duidelijk maken.
En tijdens elk woedend moment dat daarop volgde, hoorde ik haar rustige, wijze stem in mijn hoofd.
En ik leerde het, absoluut, het maakte mijn leven heel gemakkelijk. De uitspraak ‘geen nieuws, goed nieuws’ werd mijn vaste slagzin.
Je leert het langzaam. Meer zelfs: op den duur kijk je zelfs uit naar het papaweekend, want dat is dan echt relax- en qualitytime voor jezelf.
Uiteraard moet je je kind elke keer weer uitzwaaien, maar eens ze uit het vizier verdwenen is, doe dan je deur dicht met een glimlach en laat je ‘ik-weekend’ beginnen.
En uiteraard kijk je uit naar de zondag als je je dochter weer in je armen sluit. Maar je kunt dan weer opgeladen aan de volgende twee weken beginnen, met een welkom ik-weekend in het vooruitzicht.
En nu ze groot zijn, heb ik geleerd mijn kinderen niet te missen. Alles is goed, zolang ze zich gelukkig en goed voelen. Dan komen ze altijd terug.
