Drama op een doodgewone zondag
Als je als ouder soms het gevoel hebt dat je leven maar wat gewoontjes is en een beetje voorspelbaar, think again. Hier thuis maken we soms zo veel drama en actie mee op amper een paar uurtjes tijd dat zelfs de films met Jason Statham en Tom Cruise maar wat flauwtjes uitvallen... Het relaas van een regenachtige, doodgewone zondag...
Scène 1: 8 uur. Pipo & co
Kindje 1 hangt rond in de zetel en is aan het kijken naar de duizend eenenvijftigste aflevering van Dora de boskabouter. Of zoiets. Kindje 2 zwerft, zoals gewoonlijk, rond in huis en heeft allerlei stickertjes geplakt op verboden plekjes in huis. Ze gniffelt een beetje als ik er iets van zeg. ‘Dat moet zo, ma-maaa!’, zegt ze, gespeeld geërgerd.
Ik probeer mijn ontbijt naar binnen te werken, maar kindje 2 komt ineens met een rode neus af die ik moet opzetten. ‘Mama, jij bent Pipo.’ Daar gaat mijn ontbijt. Maar Pipo spelen is niet erg. Pipo spelen is plezant. Meer zelfs, ik voel me elke dag wel een beetje een Pipo. Papa moet het ook effe zijn, maar hij is niet zo grappig als mama. Mama is de echte Pipo in huis, dat is nu wel bewezen.
Scène 2: 11 uur. Heaven on earth
We proberen van alles te plannen. Maar zien ineens dan de twee rustig spelen in de zetel. En denken: ‘Je moet het lot niet tarten.’
Dus ga ik joggen. Rustig, op mijn eentje, fjieuw, een beetje me-time kan nooit geen kwaad. Ik geniet van de laatste stralen zon en als ik thuiskom merk ik dat ze ook nog schijnt in huis: de twee blijken ineens elkaars beste vrienden te zijn. Ze hangen wat rond boven, alleen, en dat lijkt prima te gaan.
‘Alles onder controle’, zegt de husband. ‘I know what I’m doing. Ze spelen een beetje in een leeg bad, kan absoluut geen kwaad.’
Ik stap naar boven en hoor de kraan lopen. Aha, alles was toch onder controle? Maar kijk, de oudste heeft beslist zich te ontfermen over de jongste en zegt wel vijf keer tegen mij dat zij haar zus in bad gaat steken. En gaat afdrogen. En gaat aankleden. Het kan verkeren. Als een echt moedertje vertelt ze haar kleine baby wat ze allemaal moet doen: zeepje op de handen, buik en poep, hier en daar nog een beetje wrijven, dan afspoelen. Ik denk bij mezelf: ‘Jeetje, als dàt het is, kindjes hebben die een beetje groter worden, dan teken ik onmiddellijk!’
‘Mama, laat het maar aan mij over, jij mag een beetje chillen!’, roept de oudste nog na. ‘This must be heaven’, denk ik als ik naar beneden loop. De operatie blijkt succesvol te verlopen: ze komen allebei nog levend en wel naar beneden. Maar dan, ineens, out of the blue, bij het aantrekken van de schoenen, worden de goede bedoelingen van grote zus te veel voor de kleinste. ‘Emma mag dat nié-eeeet doen!!! Ik wil da niééé-eett!!’ Het is het begin van het einde.
Scène 3: 12 uur. Snottebellen en erwtjes
Het kindje is ineens boos. Op grote zus vooral, want die mag dus die verdraaide schoenen niét aandoen. Op mama, omdat die, tja, kijkt naar haar. We zijn allemaal keivervelend. ‘3… 2… 1…’, denk ik bij mezelf.
Zelfs de erwten zijn vervelend. Onnozelaars. Die zijn gewoonweg ín haar aardappelpuree gerold! Hoe durven ze! Uit colère gooit ze er een paar uit haar bord, bij wijze van signaal naar de anderen toe. ‘Laat dit een les zijn, snode erwten, never do this to me again!’
Ik begin weer te tellen, maar de husband zijn cijfers zijn al op. ‘Zo niet, hoor! Dat wordt hier niet gedaan!’ Het mondje gaat open, maar er komt geen geluid uit. Tranen rollen over haar wangen, het verdriet is érg groot. Papa die zijn stem verheft, het heeft duizend keer meer effect dan als mama dat doet. Ze reikt haar handje uit naar mama, maar trekt het dan toch snel terug. Om dan weer toenadering te zoeken. Want ze is echt een beetje verloren. We kijken alle drie een beetje sprakeloos naar onze kleine force of nature die aan onze tafel zit. Mevrouw Blijbangboos. Het eindigt in nog een paar woelige toestanden, ik probeer mijn kalmte te bewaren. Maar als ze voor de zoveelste keer een excuus zoekt om nog niet te moeten gaan slapen (‘Zusje moet nog een kusje ge-eeeveeeeuh!’) wordt het even wit voor mijn ogen. Damn woman, get a grip!
Scène 4: 15 uur. Salsa en Cinderella
Het regent pijpenstelen buiten. Tijd voor een filmpje. Yes, Cinderella is eindelijk uit op ITunes, ideaal om met de grote dochter naar te kijken… Maar ze snapt het niet helemaal. Nu ja, ongeveer wel, maar wat ze dus niet snapt, is dat ze niet om de 5 seconden vragen moeten stellen, zéker niet op de meest romantische momenten. ‘Mama, waarom kijkt hij zo naar haar?’, ‘Wat gaan ze nu misschien doen, mama?’. Zucht. Kindje 2 is intussen ook klaar met slapen en komt er gezellig bij. Het einde van de film verloopt wat chaotisch, maar ja, ik kan altijd later nog eens kijken, denk ik dan.
Op dit eigenste moment zijn de zusjes weer de beste vriendjes en spelen ze weer mooi samen. Hun gegiechel vult het hele huis, en de ‘springsofa’ piept luid onder hun gespring (een oude zetel waarin ze mogen springen, thank god voor dat ding als het slecht weer is). Papa heeft een poging gedaan om het geluid wat te dempen door wat zuiderse salsamuziek op te zetten, maar het mag niet baten. ‘Piep piep, krak krak, hihihi’ is het enige wat ik hoor…
Maar ik weet dat het een kwestie van aftellen is. En dat ik nu moet genieten van de stilte voor de storm. En van het gegiechel en gegniffel. Want de wind kan hier in vijf minuten draaien. En dan is het weer van: ‘Laat mij met gejust! Ik wil alleen zijn!’ of ‘Ik bén niet stom!’
Wat ik probeer te zeggen: als je als ouder soms denkt dat je leven maar wat gewoontjes en saai is en dat er niet zo veel gebeurt op een doodgewone zondag, think again. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar hier thuis is het bijna alle dagen circus. Gebeuren er bijvoorbeeld grote erwtenaccidenten. Word ik soms vrijgesteld van mijn taken als moeder en neemt grote zus de boel over. Maar is het een halfuur later weer back to reality als blijkt dat Wereldoorlog 3 bijna uitbreekt… En we zijn nog maar aan scène 4… Benieuwd wat de ontknoping vandaag zal brengen…
