Droomhuis
Het handgemeen met mijn kleuter was daarenboven iets minder lieflijk van aard dan de onschuldige, door zeepbellen gecensureerde handtastelijkheden met mijn bubble buddy van toen. Er vielen harde woorden. Bij mijn zoon dan toch, want met al dat schuim in mijn mond kon ik weinig zinnigs uitbrengen. Hij gaf me te kennen dat ik niet langer welkom was en “naar een ander huisje moest”. Uiteraard maakte ik mijn ongenoegen over zijn standpunt duidelijk. Maar terwijl ik mijn spartelende gebroed in bedwang probeerde te houden, dwaalden mijn gedachten toch af naar dat andere huisje.
Ik zag er mezelf liggen in een gigantisch bad. Geen Jaws-taferelen, maar mommy shark lekker ronddobberend in haar eentje. Muziek die muziek te noemen is en geen Plopdans op repeat. Een ober die mijn glas rosé en schaaltje Grills permanent bijvult en om de een of andere reden verdacht veel weg heeft van Joris Brys.
Back to reality. Het monster is intussen bedaard en klaar om afgedroogd te worden. Terwijl ik, licht kwijlend door de imaginaire chips (of de barman, wie zal het zeggen?) mijn zoons haar afdep, word ik op mijn beurt verrast met een onverwachte omhelzing. “Jij moet niet naar een ander huisje hoor mama, dat was maar een grapje.” Aan zijn gevoel voor humor is nog wat werk, maar als die kleine zeeduivel iets van zijn vader heeft meegekregen, komt dat wel goed.
De verzoening wordt gevierd met bubbels. Uiteraard die met alcohol deze keer. Zoonlief vleit zich naast me neer en blijft, geheel uitzonderlijk, rustig liggen. Zelfs in gedachten wil ik niet meer weg – hier ben ik thuis. Maar Joris Brys is wel altijd welkom voor een bezoekje.
----
Deze tekst verscheen ook op @maaiohmaai
