Eén jaar later: hoe de mama in mij werd geboren

Wat begon met het rondkijken en het optillen van je hoofd, eindigen we jouw eerste jaar met kruipen, stappen en oh jee... Binnenkort misschien wel klimmen? Rollen, zitten, staan, stappen, sluipen en kruipen, je deed het allemaal. Je leerde je stem gebruiken en maakte de mooiste en gekste geluidjes.

Je leerde ons kennen, ons vertrouwen, ons graag zien. Je leerde de wereld om je heen kennen. De zachte dekentjes, de tocht van de wind, de geur van patatjes, de hardheid van de vloer als je voor de zoveelste keer viel door jouw onstuimigheid.

Liefde

En ik denk - ik hoop - dat je ook het gevoel van liefde hebt ontdekt. De liefde waarmee je ons overspoelt, onze harten vult. Ik hoop dat jij dit ook voelde. Want oh wat is onze liefde zó ontzettend groot. Met geen woorden uit de drukken, met niks te verklaren of te vergelijken. Zo immens en intens.

Ik kan soms huilen van geluk, van ontroering als je weer iets nieuw kan, maar ook van verdriet omdat ik soms machteloos sta.

De mama in mij werd geboren

Je leerde zó veel. En ik ook. Jij werd geboren maar ook de mama in mij werd geboren. Ik moest keihard leren en keihard werken. Ik moest dingen ontdekken en ondervinden, duizend keer vallen en weer opstaan. En wat deed het vallen zo een pijn.

Mijn hart is in dit eerste jaar ontelbaar keren gebroken. Voor elke traan die jij huilde, huilde ik dubbel zo hard mee. Want oh jij huilde veel.

Harde start

Onze start samen was dan ook hard en ruw. Onze vreugde die we hadden omdat jij eraan kwam die dag werd abrupt verstoord. Ik kon het niet. Mijn lichaam kon het niet. En de jouwe dus ook niet.

Halsoverkop kwam jij op de wereld. Niet op de manier waarop we hadden gehoopt. En hoe blij en intens gelukkig we waren, hoe ik was, dat jij er was, toch moest dat gevoel altijd gedeeld worden met het gevoel van ‘wat als’...

Wat als de dokters niet snel genoeg waren, wat als je toch niet zou huilen eens ter wereld? Wat als... Dan bleef ik achter met lege handen. Na een jaar kan ik zeggen dat dit gevoel minder aanwezig is. Het is er nog, soms heel intens, soms zo ver op de achtergrond. Maar het doet me beseffen hoe dierbaar het leven is en hoe dankbaar wij mogen zijn met jou. En dat maakt het enigszins ook positief.

Je huilde veel

De maanden die daarop volgden waren niet makkelijk. Zoals ik al zei, je huilde echt heel veel. Je voelde je niet goed. Je had pijn. Wat had ik zó graag alles van je overgenomen. Je bent zo een kanjer.

Gelukkig zagen de dokters in dat ik niet de overdreven bezorgde mama was en eindelijk voelde je je goed. Heerlijk om te zien hoe je open bloeide na 5 lastige maanden.

Maar lieve schat, ook voor elke glimlach en schaterlach lachte ik minstens even hard. Want wat word ik gelukkig van jouw stralende lach. Jij vult de ruimte met zo veel positiviteit en energie, met zoveel liefde die iedereen overspoelt.

Mezelf vinden

Ik moest mezelf zoeken en vinden. Wat wil ik? Wat kan ik? Hoe doe ik het? Doe ik het goed? Hoe kan ik het beter doen? Na dit jaar heb ik mezelf gevonden. Denk ik.

Ik ben jouw mama en maakte keuzes waarvan ik dacht en denk dat die het beste zijn voor jou. En ik leerde dat niet iedereen het daar mee eens was. Dat ik weerstand kreeg, commentaar kreeg op wat ik deed. En ik leerde dat ik hard moest worden. Niet voor jou lieve schat, maar voor anderen die vonden dat ik het niet altijd goed deed. Ik moest leren opkomen voor mijn mening en kaarsrecht blijven staan achter mijn standpunt. Iets waar ik niet goed in was en wat ik nu keihard moest leren. Want voor jou moet ik dat doen. Wíl ik dat doen.

Commentaar

Borstvoeding geven was not done. Stoppen met borstvoeding was nog erger. Samen slapen was onverantwoord, maar toen je op 8 maanden verhuisde naar je kamertje bleek dit véél te vroeg. Door te reageren op je huilbuien maakte ik een verwend nest van je. De onthaalmoeder bleek niet sociaal genoeg, maar een crèche zou veel te druk zijn. Rapley bleek levensgevaarlijk, met papjes leerde je niet knabbelen.

Ik heb een waslijst van alle dingen waar niet iedereen het mee eens was. Ik werd ge-"momshamed", beoordeeld, gekeurd. Dat was hard en moeilijk. Maar gelukkig werd ik nog harder aangemoedigd door anderen.

En het meest werd ik aangemoedigd door jou. Want jij liefje, jij bent zo gelukkig, zo blij. Jij bent helemaal gek op het leven. En ik denk dat ik dan mag zeggen dat we het toch niet zo slecht doen. Jij bent de reden waarom we doen wat we doen. En dat is helemaal oké zo. Dat is goed zo. Jij leerde me dingen te relativeren, los te laten. En dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat jij in ons leven bent gekomen.

Zo bijzonder

Dat eerste jaar was dus heel bijzonder. Zo mooi. Zo zwaar, intens en maar ook zo ontzettend vermoeiend. Want slapen kon/kan je niet zo goed. Dat maakt me moe en prikkelbaar. En 's nachts, als we voor de duizendste keer moesten opstaan, dan durfde ik al eens vloeken. Durfde ik luidop te zeggen dat ik dit helemaal niet kon.

Ik ben daar niet trots op en probeer heel hard mijn best te doen. Maar ik leer nog elke dag. Soms zag ik het niet meer zitten ('s nachts nog minder). En dan vroeg ik me af hoe lang ik dit nog kon volhouden. Maar lieve, kleine Isaac, jij geeft me ook zoveel energie. Jij geeft zoveel redenen om alles rondom ons graag te zien. Je geeft me zin in dit leven, jij bent het zonnestraaltje na een lastige nacht of drukke dag. Jij doet de donkere dagen verdwijnen en vult onze dagen met schaterlachjes en deugnieterij.