Eén jaar na de scheiding: hoe ik weer mijn evenwicht vond

Een gelukkigere mama

Ongewild voor bepaalde tijd gescheiden worden van je eigen kind, het idee deed me een jaar geleden crashen. Letterlijk. Al mijn zwangerschapskilo’s verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik was bang, radeloos. Voornamelijk voor de toekomst zonder mijn dochtertje. De belangrijke momenten die ik zou missen, ik zou nooit overal kunnen bijzijn. Zij zou haar mama meer moeten missen dan andere kindjes. Ik zou altijd contact moeten blijven hebben met haar vader. Over alle belangrijke beslissingen zou gediscussieerd moeten worden, of erger nog, ruziegemaakt worden.

Nu, één jaar later, ben ik veel rustiger geworden. Natuurlijk heb ik nog steeds moeite met het feit dat ze niet in een ‘echt gezin’ kan opgroeien – ooit mijn grootste droom. Maar ze heeft een gelukkigere mama, sowieso. Ik ben weer in connectie met mezelf. De laatste jaren was ik niet meer wie ik zou moeten zijn. Ik was wat ondergesneeuwd.

Nu zijn we een tandem, erg ingespeeld op elkaar. Ik bewaak wel de mama/dochter-verhouding, of dat probeer ik toch. We hebben onze ritueeltjes en zelfs al onze humor. Zalig om te zien hoe ze mee gezichten trekt, of toch al snuifjes ironie kan opmerken. Haar babbelen schijnt erg goed te zijn, een fijn voordeel van met z'n tweetjes aan de tafel, denk ik dan. Ik heb het geluk dat ze voltijds bij mij verblijft. Ze is nog geen drie, dus ik heb hiervoor gestreden. 

Let it go

Ik ben degene geweest die de relatie na 9 jaar uiteindelijk heeft stopgezet. Ik was intussen ook in begeleiding bij een psycholoog. Ik wist na zijn bedrog namelijk totaal niet meer wie ik was, of ik er nog toe deed, enzovoort. Ik dacht in eerste instantie dat alles aan mij lag. Ik heb hem geen enkel ogenblik meer gemist vanaf de dag dat ik een brief achterliet. Ik voelde ook niet dat hij er niet meer was – wat blijkbaar wel raar is, zo hoorde ik van vriendinnen met kindjes. Ik was het inmiddels gewoon om vrijwel alle zorg voor onze dochter te dragen.

Gelukkig heeft hij wel toegestemd in het feit dat onze dochter één hoofdthuis nodig heeft, zeker gezien haar jonge leeftijd.

Ik ben er me nog altijd van bewust dat ik niet alle momenten met haar zal meemaken, maar wie kan dat wel in het leven van zijn/haar kinderen? Je bent er niet constant bij. Meer nog, je kinderen hebben effectief hun eigen leven. Dit alles is één grote oefening in loslaten. Ik kon zelf niet beslissen of ‘mijn gezin’ in stand bleef. Je hebt niet alles in de hand, zeker niet de gevoelens en denkwijzen van een ander persoon.

Want we zijn het waard

Mijn eigen papa gebruikte vroeger wel eens het zinnetje ‘je kinderen zijn je kinderen niet’. Ik begreep dat toen niet. Tot nu.

Ik probeer er te zijn voor haar, haar te begeleiden in de kleine en grote uitdagingen van alle dagen. Maar ze is niet van mij. En ze is ook niet van iemand anders. Ze zal haar eigen pad uitstippelen. En ik hoop haar daarin bij te staan. Maar ook haar papa zal dat doen. Toegegeven, dat laatste ligt bij mij moeilijk. Maar ik leer, elke dag opnieuw, om daarmee om te gaan.

Het is nu zo. Ik ben alleen, samen met mijn dochter, in een woning die ik nog volop aan het verbouwen ben. Doorgaan is de enige weg. Gelukkig met enorm veel steun van familie en vrienden. Want eenvoudig is het niet. Maar ze is het waard, meer dan waard!

En misschien ben ik het zelf toch ook waard.