Een beetje extra liefde in mijn hart
En toch, het lijkt alsof ze alles terug opnieuw voor de eerste keer beleven. Niet in hun ervaring en handeling, maar ik zie evenveel trots en sterretjes in hun ogen als bij het eerste (achter)kleinkind.
Een (achter)kleinkind is iets bijzonders
Ik was er al van overtuigd dat een (achter)kleinkind iets bijzonders is, nog anders dan je eigen kind. Toch is er iets veranderd sinds Wout er is. Ik blijf verwonderd, blij en ontroerd wanneer ik hen allemaal bezig zie met Wout. Wanneer nichtje en Wout lachen naar elkaar, elkaar knuffelen. Wanneer hij z’n hoofdje op Bobonne haar schouder legt, knus en gezellig.
Een apart soort liefde
Wout betekent de wereld voor mij, en voor zijn papa. Ik kan me geen wereld zonder hem voorstellen en zie hem dan ook heel graag. Die liefde omschrijven lijkt me nogal moeilijk, maar het is een feit dat het een apart soort liefde is. Speciaal. Nog nooit ervaren.
Van grootouders hoor ik soms dat je een kleinkind nog liever ziet dan je eigen kind. Maar hoe kan dat dan? Hoe zit dat in elkaar? Hoe kan je iemand ‘nog’ liever zien dan je eigen kind? Zoveel liefde in één persoontje. Net zoals ik een jaar geleden nog niet kon begrijpen wat de liefde voor een kind is, kan ik de liefde voor een kleinkind ook nog niet begrijpen. Ik kan het me enkel proberen voor te stellen.
Een beetje extra liefde
Toen ik afgelopen weekend naar een babyborrel mocht bij een vriendin (er is een ware babyboom ontstaan in onze vriendenkring) hoorde ik de oma en overgrootmoeder over hun (achter)kleinkind spreken. Het deed me zo denken aan Woutje zijn (over)grootouders. Toen zei de meer dan 90-jarige overgrootmoeder iets wijs, wat het eigenlijk allemaal samenvat:
‘Sinds hij er is, is het precies alsof ik een extra beetje liefde in mijn hart heb bijgekregen’.
Terwijl ze het zei blonken haar ogen en waren woorden niet meer nodig.
