Een blog om het taboe rond miskramen te doorbreken

29/11/2011: Dolgelukkig! We krijgen een baby!

20/12/2011: Helaas opgestaan met bloedverlies, dus toch maar even langs de dokter. Zij kon weinig voor ons doen, afwachten…

De volgende dag kregen we het harde verdicht:  ons kindje had het niet gehaald. Een natuurlijk miskraam op 6 weken. Gynaecoloog verzekerde ons dat dit vaak voorkomt en dat het de volgende keer zeker wel zou lukken.

08/05/2012: Hoera! Opnieuw zwanger!

We denken positief en gaan ervan uit dat het deze keer allemaal goed zal verlopen. Helaas loopt het ook deze keer mis op 6 weken zwangerschap. Opnieuw een natuurlijk miskraam.

Vele vragen beginnen de kop op te steken. Is dit normaal? Wat bij een volgende zwangerschap? Kunnen we dit vermijden? Heb ik iets fout gedaan?

Het antwoord van de gynaecoloog: pas bij 3 miskramen doen we onderzoeken. Gewoon pech gehad en blijven proberen.

08/08/2012: Terug zwanger… Hoera?

Het enthousiasme is al veel minder dan de vorige 2 keren. Het enige wat overheerst is angst. Hoe zal het deze keer verlopen? Zal ik deze keer het kindje wel kunnen houden? Niets is minder waar… Op 6.5 weken opnieuw bloedverlies bij het opstaan.

Geluk bij een ongeluk: eindelijk krijgen we onderzoeken! Een bloedonderzoek van m’n man en mezelf, een chromosomen onderzoek, onderzoek van de baarmoeder, schildklier,  Het zou ongeveer een dikke maand duren voordat we uitslagen van deze onderzoeken hebben. We plannen een controle- echo en een afspraak voor de bespreking van deze resultaten. In tussentijd gaan we op vakantie naar Barcelona en vergeten even al onze zorgen, genieten van lekker eten, mooi weer en elkaar!

15/09/2012: onverwacht zwanger

Een beetje onverwacht, gezien de zeer recente miskraam, maar opnieuw zwanger! Onze afspraak om de resultaten te bespreken verloopt dus iets anders en zal een bespreking van een nieuwe zwangerschap worden. Uit de resultaten is immers ook niets afwijkend gekomen, conclusie: 3x brute pech…

Je zou dit bijna niet verwachten, maar deze zwangerschap verliep zonder problemen! De gekende vermoeidheid en af en toe een vlaag van misselijkheid (al waren deze zeer uitzonderlijk!) horen er uiteraard bij. 

Op 25/05/2013 is dan eindelijk onze prinses geboren!!! Helemaal perfect!!

De tweede ronde

Januari 2016: We besluiten er opnieuw voor te gaan, onze prinses mag een broertje of zusje krijgen! Ja, we hebben getwijfeld. Of vooral ik heb getwijfeld. Wil ik hier nog eens door? Wil ik dit nog eens meemaken? Absoluut niet!!! Maar we gaan ervan uit dat het nu allemaal goed zal verlopen, positief denken.

29/02/2016: Zwanger!! Dolgelukkig!

We krijgen gezien de voorgeschiedenis al een echo op ongeveer 6 weken. Nog te vroeg om een hartslag te horen, maar gynaecoloog kan wel al zien dat er een mooie vruchtzak aanwezig is en dat alles goed op zijn plaats zit. Toch wel gerustgesteld en we gaan ervan uit dat alles verder goed zal verlopen. Op 7,5 - 8 weken beginnen we onze familie en naaste vrienden in te lichten. We zijn nu voorbij de voor ons ergste 6 weken en alles zag er goed uit. Waarom dan nog langer zwijgen?
We vertellen onze dochter ook dat ze grote zus zal worden, zo trots dat ze is!

En opnieuw...

Enkele weken later, op 30/03, krijgen we te horen dat er geen hartslag en zelfs geen vruchtje te zien is op de echo. Een donderslag bij heldere hemel, dit hadden we echt niet zien aankomen…

Jammer genoeg is deze keer mijn lichaam niet in staat om de miskraam zelf op te lossen en moet dit in gang gestoken worden. Met alle pijnlijke gevolgen van dien.
Twee weken afwezig op het werk, de collega’s beginnen zich vragen te stellen, waardoor ik ze ook alles verteld heb.
Hele lieve en begripvolle reacties gekregen. Waarvoor dank collega’s!!

Ook in de naaste omgeving leeft iedereen enorm mee, onze families, broers en zussen en de naaste vrienden die reeds op de hoogte waren.

Waarom vertel ik dit?

Om twee redenen:

1. Gewoon zodat iedereen op de hoogte is. Het is makkelijker alles via elektronische weg te vertellen, dan heel vaak hetzelfde verhaal te moeten doen. Ik heb ook niet steeds zin om hierover te spreken.

2. Dit is de voornaamste reden. Miskramen zitten nog steeds in de taboesfeer. Blijkbaar mag hier niet open over gesproken worden en zijn er nog steeds mensen die je liever ontwijken dan te vragen hoe het met je gaat. Sinds ik op 30/03 aan een goede vriendin liet weten dat ik waarschijnlijk een miskraam zou krijgen, heeft ze tot op de dag van vandaag (19/04) nog geen enkele keer gevraagd hoe het gaat. Dat kwetst…

Waarom mag hierover niet gesproken worden?

Waarom moet een zwangerschap verzwegen worden tot je de 12 weken voorbij bent? Is het dan zo’n schande om te zeggen dat het niet gelukt is? Het brengt je toch net troost als je je verdriet met iemand kan delen?

Wanneer je gelukkig zwanger bent, dan delen vele mensen dit op Facebook, Instagram en alle andere sociale media. Waarom nooit als het misloopt? Is de sociale media dan alleen een goed-nieuws-show? Verdriet is toch makkelijker te dragen als je het samen draagt? Zijn de dingen die gedeeld worden wel echt? Wat gaat er allemaal aan vooraf?

De reacties

Ik heb het gevoel dat mensen bang zijn om te reageren, bang zijn om de foute dingen te zeggen. En ja, sommige reacties komen hard aan. Reacties zoals “trek het je niet aan” “volgende keer beter”, zijn echt niet de dingen die je wilt horen. Eigenlijk zijn er weinig reacties die je goed opneemt, dat geef ik toe.

Maar een reactie is nog steeds beter dan geen reactie. Weten dat er mensen zijn die met je meeleven, waarop je kan rekenen, dát doet deugd! En nee, die moeten niet bang zijn, die ga ik echt niet lastigvallen met elke dag een klaagzang, maar het doet wel deugd als die vragen hoe het met je gaat. En of je misschien zin hebt om eens te gaan eten, te gaan uitwaaien aan zee, iets te doen waardoor je even niet aan het verlies denkt. Een sms’je met daarin gewoon “sterkte” dat is al genoeg.

Elke miskraam is een verlies. Elke miskraam is afscheid nemen. Elke miskraam is een kindje dat je nooit zal kennen, hoe pril de zwangerschap ook was.

De vergeten persoon

En dan nog een laatste stukje. Over de persoon die men bij een miskraam al helemaal vergeet. Mijn man. En nog zoveel andere mannen die dit samen met hun vrouw meemaken. Zij hebben dan wel geen fysieke pijn van een miskraam, maar de emotionele pijn die zij ervaren, is even erg als deze van de vrouw. Ook zij kijken uit naar de komst van dat kindje, ook zij moeten bij elke miskraam afscheid nemen van iets dat ze zo graag willen. Ook zij kunnen best een woordje van troost gebruiken. Al doen ze zich stoer voor, onder die laag zit ook een verdrietige man…

Eén op de zeven zwangerschappen eindigt in een miskraam (volgens sommige studies zelfs meer). Dit vind ik best veel. Te veel om over te zwijgen en te doen alsof het niets is…

Gastmama Veerle. Haar blog verscheen eerst op Veerle Blogt.