Een tweede kind, een nieuwe start

Kindje 1: felicitaties & horrorverhalen

Bij het eerste kindje werden we gefeliciteerd, geknuffeld, iedereen zei hoe fantastisch het wel is om een kind te krijgen. Onze eerste reactie was er één van lichte paniek, maar vooral ook van euforie, zowel bij ons als bij familie, vrienden, collega’s… 

Kort nadien kregen we ook de gebruikelijke horrorverhalen te horen (over poezelige enkels die plots olifantenpoten werden, bevallingen die drie dagen duren, zuignappen, een jaar zonder slaap, drastische veranderingen in je levenswijze, het eerste jaar is een hel...).

Dapper besloten we om het op ons te laten afkomen en tot onze grote opluchting werd er een wolk van een dochter geboren. Een klein en fijn poppemieke die veel ‘ooh’s en aaah’s’ teweegbracht bij haar vele aanbidders. Als bij wonder sliep ze na enkele weken ook door, we konden haar overal mee naartoe nemen en wij waren een behoorlijke frisse mama en papa. Combinatie met ons werk en hobby’s? Het waren allemaal items die we mooi op ons ‘leven-voor-en-na-de-baby-lijst konden aanvinken.

Tweede baby perfect op schema

Dat eerste jaar hadden we dus mooi overleefd, dikke duim voor ons! Een tweede baby leek voor ons dan ook vanzelfsprekend.Opmerkingen als ‘Ja, maar elke zwangerschap en elk kindje is anders’ lieten we toch maar links liggen. Ook kinderwens nr. 2 verliep volgens plan. Mijn innerlijke ik maakte vrolijke pirouettes, want als er twee dingen zijn die ik geweldig vind, dan zijn het strakke planningen die uitkomen en de volledige controle hebben over een situatie. 

Weg met dat roze wolkje

Maar dan gebeurt er toch iets waardoor je plots van het roze wolkje wordt geduwd. Na de uitzinnige vreugde van een positieve zwangerschapstest thuis volgt de gebruikelijke en bevestigende bloedafname bij de dokter. Maar dan belt de dokter: we werden vriendelijk verzocht om eens langs te komen om het resultaat te bespreken. Hoezo langskomen? Ben ik dan niet zwanger? 

De diagnose: CMV

De zwangerschap werd wel degelijk bevestigd. Alleen kregen we er ook een CMV-diagnose bij. Wat is CMV? In alle kalmte probeerde ik nog te vragen welk medicijn ik daarvoor kon krijgen, maar kort nadien zakte de grond onder mijn voeten weg.

Het werd een opeenvolging van onderzoeken, afwachten, onderzoeken, nog meer afwachten en nog meer onderzoeken. Cytomegalovirus… Drie weken lang heb ik het woord gegoogeld. Het is een virus dat een vergelijkbaar ziektebeeld heeft als klierkoorts en vooral verspreid wordt in een omgeving met veel kinderen. Het virus is vrijwel onschadelijk voor kinderen en volwassenen en wordt doorgegeven door lichaamsvocht. Tenzij je zwanger bent, staat er in de kleine lettertjes.

Uiteindelijk bleek dat ik de besmetting rond de bevruchting had opgelopen en de kans zeer reëel was dat het vruchtje besmet was. Dat betekende meteen dat de kans op een handicap ook aanwezig was. De keuze was hartverscheurend. Zouden we het risico lopen of zouden we de zwangerschap onderbreken? De laatste optie leek me zo ondenkbaar en toch is het zo gegaan. 

Een zware beslissing

We hebben ons getroost met de gedachte dat we al een gezond meisje hadden. En de koestering van die grote lieverd van ons heeft de doorslag gegeven. Onze dokter had ons nooit geadviseerd om de zwangerschap te onderbreken als het risico verwaarloosbaar was. En toch stel ik mij nog dikwijls de vraag ‘wat als?’. 

Het duurde uiteindelijk nog een hele poos vooraleer het virus besliste om zijn biezen te pakken. Hoewel dat ook niet meteen geruststellend is, je kan er blijkbaar nooit volledig immuun voor worden. Negen maanden na de besmetting, ironisch genoeg de duurtijd van een gezonde zwangerschap, kregen we het verlossende nieuws dat we weer zwanger mochten worden.