Miskraam: wachten op wat je hart zal breken

Op 15 november had ik een positieve zwangerschapstest. Dat hadden we niet verwacht. Althans niet zo snel. Bij mijn eerste zoontje hebben we namelijk een jaar geprobeerd om zwanger te worden. Daarom waren die 2 streepjes wat overweldigend maar o-zo-gewenst en welkom! Een klein broertje of zusje voor onze Jack.

De dag nadien liet ik bloed prikken, gewoon voor de zekerheid. Alsof die 3 positieve testen nog niet voldoende waren. Maar ja, standaardprocedure I guess.

Wachten op wat je hart zal breken

Al snel werden we terug met beide voeten op de grond gezet. De hcg-waardes waren laag, té laag en ze stegen niet. Dit kon maar 1 ding betekenen, de zwangerschap zou uitdraaien op een miskraam...

De opeenvolgende dagen leken wel weken te duren. De combinatie van onzekerheid en ergens toch nog een beetje hoop,..  Wachten op iets waarvan je weet dat het je hart zal breken.

Op 2 december kreeg ik uiteindelijk het miskraam, nadat ik het zelf heb moeten opwekken met medicatie omdat het niet vanzelf kwam.

Ik weet dat het ontzettend vaak gebeurt, 1 op 4 zwangerschappen om precies te zijn. Maar daar stond ik nooit bij stil, tot ikzelf tot die ene groep behoorde.

Gebroken

Ik voelde mij gebroken, gefaald in mijn vrouw zijn. Mijn lichaam had een keuze gemaakt en ik moest die maar volgen.

Ik weet dat het leven verder gaat en dat dit een plekje zal krijgen. Maar voor nu huil ik, koester ik mijn tranen en neem ik stilaan afscheid van een droom die geen werkelijkheid wordt.  

Althans niet nu...

Lieve kleine schat, wanneer ik dit schrijf, ligt jouw grote broer op mijn schoot. Samen met papa vormen wij ons gezinnetje, maar jij zal altijd ontbreken. Er is geen dag dat ik niet aan je denk.