Terwijl de dagelijkse ratrace aan een sneltempo verder gaat, bedenk ik me plots dat we ongeveer 9 maanden in een fertiliteitstraject zitten. 9 maanden, de duur van een zwangerschap eigenlijk. Alleen, dat laatste is nog niet het geval.
En ja, dat weegt wel door. De mentale last die het traject onmiskenbaar op je schouders legt, draag ik zo goed als ik kan. Mijn vriend met mij mij. De ene dag vind ik het allemaal heel goed te doen. De andere dag staan mijn stekels al op nog voor ik uit bed stap.
Tot enkele weken geleden. Ik liep op de toppen van mijn tenen. Een cactus was er niets tegen. En geen kleintje, maar zo’n mastodont die je terugvindt in de woestijn in pakweg Nevada. Alles was me te veel. Iedereen deed wel iets verkeerds.
Want twee weken lang was ik ‘pril positief’, zoals ze het noemen op de afdeling fertiliteit. Ze zeggen niet dat je zwanger bent, als uit je eerste bloedtest na een terugplaatsing blijkt dat je hgc-waarden dat aangeven. Ze zijn voorzichtig. En pas op, dat vind ik helemaal terecht.
Zelf temperde ik ook zoveel mogelijk mijn verwachtingen. Nu ja … dat is relatief. Je hoofd wil voorzichtig blijven en nog niet te hard van stapel lopen. Maar je hart, dat is een ander verhaal. En inderdaad, want uit een volgende bloedtest bleek dat mijn hgc-waarden gezakt waren. Niet 0, dat niet. Maar ik zou ‘waarschijnlijk binnenkort een bloeding krijgen’. Het vruchtje leefde meer dan waarschijnlijk niet meer.
Maar de bloeding bleef uit. En dat vond ik … vreselijk. Want eigenlijk zit je te wachten op een aangekondigd verlies. Maar je ziet het niet. Het bewijs is er nog niet. Dus, hallo valse hoop. En laat me duidelijk zijn: valse hoop is hoop van het slechtste soort.
En dat hebben mensen rond mij dan ook geweten. Hap, snap, sneer was het. Ik vond het zo lastig om gewoon door te gaan alsof er niets was, maar op het eetfestijn van mijn sportclub wel om de twee uur naar het toilet te gaan om te kijken of er al iets te zien was. Om dan opnieuw achter de bar te kruipen om de bestellingen klaar te maken.
Lieve zus, lieve mama … sorry voor mijn tirade aan de telefoon voor een pietluttig iets de dag na dat eetfestijn. Omdat jullie al voor mij naar de jaarmarkt waren vertrokken. Zonder me iets te zeggen. Razend was ik.
Was hetzelfde vorig jaar gebeurd, had ik waarschijnlijk gezegd om mij een berichtje te sturen waar ze zich precies bevonden. En dan zou ik wel tot daar gaan. Dit jaar niet. Dit jaar heb ik geroepen tegen hen beiden. Maar dat hebben jullie mij gelukkig gewoon laten doen en me ook zonder woorden niks kwalijk genomen.
De dag nadien was mijn bloedtest heel duidelijk: mijn hgc-waarden waren op 0. ’s Avonds was er ook het bewijs. Ergens een opluchting. Want dan kan je het afronden en plaatsen. Het verwerken. En dat lukt ook.
Mijn lontje is intussen weer wat langer geworden. Maar mijn excuses alvast voor als het weer wat inkort. Ik hoop van niet, maar ik kan niets beloven.
