De leegte na een miskraam

Ik was 28 en ik leefde op een roze wolk. Net een huisje gekocht met mijn vriend en klaar voor het grote babyavontuur. Het klinkt klef, maar de toekomst lachte me toe en alles was mogelijk.

Kriebels

Ondanks het feit dat kinderen voor mijn wederhelft niet zozeer een must waren, had ik niet veel overtuigingskracht nodig. Ik zag ons gezinnetje al volledig voor me en werd voor het eerst intens gelukkig.

Vanaf nu zou alles mooi worden: het zwanger worden, de bevalling, twee extra kleine voetjes in huis … Ik kreeg kriebels in mijn buik, alsof ik stapelverliefd was. Ik was er ook van overtuigd dat het bij ons lekker snel zou gaan. 

Een streep is een streep

Natuurlijk was ik een van die paranoïde vrouwen die bij de minste steek euforisch naar een zwangerschapsstick greep (dat doet toch iedereen?). Weken werden maanden en maanden slopen langzaam naar een jaar, maar 10 sticks later was het dan toch prijs. Al was het maar een hele lichte streep. Een streep blijft een streep :-).

Je wacht je hele leven op dat moment en toch voelt het niet zoals je had gedacht. Met mijn broek nog op de knieën overviel me een soort van faalangst. Wat moet ik nu doen? Wat mag nog? Mijn verantwoordelijkheidszin vergrootte met de seconde. Maar manlief was dolblij. Het zat dus goed!

Tastbare leegte

Twee weken later voelde ik me heel erg ziek en wist meteen dat er iets fout zat. Die nacht verloor ik ons kindje. Onze kleine Ella. Ik had altijd een Ella gewild … of een Lilly… Maar zij was zeker een Ella geweest, dat voelde ik gewoon.

‘Dit overkomt ons toch nooit’, hoor ik me nog denken. Ontroostbaar was ik … Maar wat me vooral verbaasde was de leegte, die zo tastbaar werd. Er waren momenten dat ik het gevoel had dat er letterlijk iets van me weggerukt was. Zo had het niet mogen gaan.