Dagboek van een fertiliteitstraject: zou het goedkomen?
Bloedtest
Vrijdag 26 februari 2021. Vandaag moet ik een bloedafname laten doen voor UZ Brussel. Ik ga er redelijk op mijn gemak naartoe omdat ik gisteren thuis een positieve zwangerschapstest had. Ik ben blij dat ik gisteren getest heb, zo moet ik nu geen stress meer hebben. Op de materniteit kennen ze mij ondertussen al en vragen ze hoe het met mij is. Ik vertel hen over de positieve zwangerschapstest en krijg direct de nodige felicitaties.
In de namiddag krijg ik telefoon van de dagelijkse monitoring. ‘Mevrouw, dat is positief. Uw Hcg is 350, wat goed is voor een beginnende zwangerschap.’ Man, wat klinkt dat droog. Ik weet dat ik geen toeters en bellen had moeten verwachten, maar dit was wel heel droog verteld. De man vertelt mij dat ik vrijdag 5 maart terug een bloedafname moet laten doen. Hier gaan we weer, opnieuw heen en weer rijden, maar nu vind ik het niet erg. Het is een goed begin. Op naar de volgende.
Symptomen en angstaanval
Maandag 1 maart 2021. Ik merk dat de symptomen komen en gaan. Soms voel ik mij misselijk en dan weer niet. Aan mijn borsten voel ik niet veel en in mijn buik is het ook vrij rustig. Ik vraag mij af of dit wel een goed teken is. De symptomen van mijn twee andere kinderen waren heel duidelijk. Ik heb tot week 12 moeten overgeven. Ik woonde bijna naast de wc-pot. Nu is dat niet het geval. Ik besluit mij er niet over druk te maken, maar toch is de onrust niet veraf.
In de namiddag moet mijn zoon naar de orthodontist voor controle van de beugel. In de wachtzaal komt een vrouw binnen met een jong schattig kereltje van ongeveer 5 jaar en nog een kleintje in de draagdoek. Ik kijk even naar het kleintje in de draagdoek en voel de angst en paniek in mij opkomen. Ik realiseer mij dat ik binnen een aantal maanden ook zo zal rondlopen. Het idee geeft mij angst en ik vraag mij af of ik dit allemaal wel ga kunnen bolwerken. Ik heb hier zolang op gewacht en nu begin ik te twijfelen. Ik schaam mij voor mijn gedachten. Hier mag ik niet aan denken. Het gaat wel loslopen. Het moet wel.
Nieuwe bloedafname
Donderdag 4 maart. De afgelopen dagen was het vooral letten op de gekende kwaaltjes. Het blijft wat hangen. Misselijkheid komt en gaat en ik heb heel veel trek in eten. Soms wat zeurende hoofdpijn en rugpijn maar verder niets. Vandaag een nieuwe bloedafname. In de wachtzaal van de polikliniek zit er voor mij een zwangere dame van wie haar buik al goed gegroeid is. Er zit nog iemand met een document om een dagopname te bespreken. Ik zie aan haar gezicht dat ze net slecht nieuws heeft gekregen. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ik krijg er een krop van in mijn keel en hoop dat ik straks geen slecht nieuws zal krijgen.
De spanning is te snijden in de wachtzaal. Eindelijk is het aan mij en na poging 6 is het eindelijk gelukt om een tube met bloed te vullen. Mijn aders kronkelen en het is een uitdaging om juist te prikken. Ik ga terug naar huis met 2 armen vol met pleisters.
In de late namiddag belt de dagelijks monitoring mij terug op en zijn ze vrij negatief. ‘Mevrouw, de dokter heeft uw dossier bekeken en de Hcg-waarden zijn niet zo goed doorgestegen. U bent van 350 naar 1000, gegaan maar dat wil zeggen dat ze niet verdubbeld zijn op een week. Het zou kunnen dat het groeien gestopt is. We zouden graag hebben dat u maandag 8 maart een nieuwe bloedafname laat doen en een echo laat nemen.’
Ik kon niets meer zeggen. Ik was precies verlamd aan mijn tong. Ik ben onmiddellijk in tranen uitgebarsten en heb direct naar mijn man gebeld. De teleurstelling was goed te horen in zijn stem. ‘We moeten vooruit en ja, we zien wel weer zeker’ zei hij met een grote zucht. Ik belde huilend naar mijn vriendin die mee begon te huilen. We hebben minutenlang zitten huilen aan de telefoon tot het genoeg was voor mij. Ik zei dat we er niets meer aan kunnen doen of we nu huilen of niet.
Ik begon het internet af te schuimen op zoek naar gelijkaardige verhalen maar werd er niet wijzer van. Integendeel ik kreeg net meer vragen. Ik besloot een mail te sturen naar de professor en de gynaecoloog. Van de gynaecoloog kreeg ik het advies om af te wachten na de bloedafname en de echo vooraleer er conclusies konden gemaakt worden. Rustig verder doen was zijn advies.
De professor belde mij op en gaf mij antwoordt dat het een twijfelgeval was. Het is 50 procent zei hij. Het kan nog alle kanten op. Afwachten is de boodschap al is het moeilijk.
Gelukkig moet ik beginnen met werken zodat het weekend snel voorbij zal zijn. Ik merk dat de misselijkheid meer komt opzetten. Ik heb hoofdpijn, krampen en last van kou aan mijn benen.
Ik heb het lastig om te werken en mij staande te houden. Ik ben blij dat ik zaterdag in mijn bed lig. Ik ben kapot. Na 3uur slapen wordt ik wakker van krampen rechtsonder in mijn buik en vaginale steken. Wat is dit? Zou dit een miskraam kunnen zijn? Ik ga naar het toilet om te kijken of er geen bloedverlies is. Nog altijd niets. Ik leg mijn benen wat hoger en merk dat de pijn wat minder wordt.
Ik heb pijn in mijn borsten en in mijn rug. Zou het hcg aan het stijgen zijn? Ik durf niet te hopen maar het lijkt wel zo gezien de kwaaltjes. Ik merk dat ik zin heb in kaaskroketten en in soep. Kaaskroketten eet ik bijna nooit maar nu zou mij dit smaken. Mijn man zoekt op waar hij kaaskroketten in afhaal kan gaan halen. Gelukkig moet hij niet ver rijden want in de brasserie in ons dorp kan je deze gaan afhalen. Het is ongelofelijk maar de soep en de kaaskroketten smaken mij. Ik zou bijna mijn bord uitlikken. Zo lekker. Mijn man verstaat er niets van maar besluit er niets van te zeggen. Ik zie hem met zijn hoofd schudden en verder eten.
Morgen is het eindelijk zover maar in mijn hoofd ben ik al bezig met slecht nieuws. Hopelijk komt het vruchtje vanzelf af en hoef ik geen curettage te hebben…
Keep you informed!
