5519fi.jpg

Voor Vinz: afscheid nemen bestaat niet

19/10/2018
Mamabaas
Door Mamabaas

Leen schrijft een brief naar zichzelf. Ze moest afscheid nemen van haar oudste zoontje na 23 weken en 5 dagen zwangerschap. En ze heeft van zoveel dingen spijt…

Lieve ik,

Inderdaad, ik schrijf naar mezelf. Raar, toch?
Maar ik voel dat ik dit moet doen. Al een tijdje, maar ik durfde nooit. Puur door te denken aan wat anderen nu zullen zeggen of denken. Waarom zet ze dit online? Dat doe je toch niet? Kom je daar nu nog eens mee af?! Ja, ik kom er nu mee af.

Waarom? Omdat ik steeds blijf weg duwen wat ik voel en wat ik denk. Het gaat hier over mijn eerste zoon. Ondertussen heb ik twee andere zonen gekregen die me ontzettend gelukkig maken. Buiten die peuterfase en de korte nachtjes zijn het schatjes.

Zoveel spijt

Maar de eerste… die zal ik nooit vergeten. En dat wil ik gewoon kwijt. Ik heb zoveel spijt, over zoveel dingen.

De manier van afscheid nemen. Half? Ja... Ik wou dat ik hem had meegenomen naar mijn kamer, waar ik me weggestoken voelde door het ziekenhuis. Dat ik hem enkele uren langer had kunnen knuffelen. Maar na tweeëneenhalf uur dacht ik:  “het zal zo moeten genoeg zijn zeker?“

Waarover heb ik nog spijt? Over het feit dat ik onze families geen afscheid liet nemen. Puur omdat ik hem voor mezelf en mijn vriend wou. Puur omdat ik schrik had dat ze hem niet zouden bekijken zoals ik naar hem keek. Dat klein wondertje dat áf was op 23 weken en 5 dagen. Zo denk ik vaak dat ik hen dat allemaal heb afgepakt. Maar ik wou mezelf en vooral Vinz beschermen.

Twijfel

Ik twijfel dan ook vaak of ik dit goed heb aangepakt, ons jongetje laten komen omdat hij zo ziek was.  Of zouden ze dat in het ziekenhuis allemaal gezegd hebben omdat we zo jong zijn? Omdat we dan geen last moesten meedragen als Vinz er zou geweest zijn en het een lijdensweg was geworden van operatie na operatie en hopen dat hij ooit oké zou zijn?

Die twijfels, die intense twijfels die mijn vreselijke demonen zijn. Waardoor ik vaak twijfel of ik het nu goed doe bij mijn andere zonen. Het doet pijn als ik dan de ene zie wenen en ik hem niet kan helpen, of als de andere een woede-uitbarsting krijgt, gewoon omdat hij zelf zijn frustraties nog niet goed kan uiten. Dan word ik boos en weet ik het niet meer. Dan leg ik de schuld bij mezelf dat ik niets goed doe. Ken je dat? Het eeuwig twijfelen aan jezelf?

En dan zijn er momenten dat ik Vinz even niet in gedachten heb en de volle 100 % geniet van de anderen. Maar de dag erna kan ik weer donker denken en weer denken en denken.

Ik wou dat ze me tijd hadden gegeven

Ik wou dat ze me meer hadden gemotiveerd. Om hem langer bij me te houden. Om hem mee te nemen in de kamer. Maar dat koude lichaampje. De geur van.. "mama, ik ben er niet meer".

Ik wou dat ze me gewoon de tijd hadden gegeven. Dat ik op dat moment aan mezelf had gedacht, en niet aan anderen. Dat ik hem gewoon bij me had gelegd. In slaap met hem in mijn armen.

En dat ik niet de dag erna het voorstel had gekregen om hem in dat koele mortuarium te zien... Het doet vreselijk veel pijn dat ik het dan niet nog eens heb gedaan... Want dat moment was het enige moment nog. Ik heb hem daar alleen gelaten... Helemaal alleen.

Die eeuwige twijfel. Het spijt en het verdriet.

Afscheid nemen... bestaat inderdaad niet

Degene die me door bevalling heen hielpen, dat waren stuk voor stuk schatten. Ook zij zullen die pijn hebben gevoeld. En hem dan moeten wassen en hem meten en hem moeten nakijken.  Zij doen hun werk met hart en ziel.  Ze hebben me de kracht gegeven om hem te baren, wat het hardste was om te doen. En dan die woorden. “Zo’n mooie jongen.” Echt over hem praten, dat hij bestond, en niet gewoon lichamelijk weg was. Dat was fijn.

Maar de hulp die ik erna kreeg.. was jammer genoeg geen hulp. Maar dat is het leven. Het kan niet altijd simpel of piekfijn zijn zoals het zou moeten zijn. Zoals wij het zouden willen. Het is wat het is. En we moeten verder.

Jullie maken me sterk

Met mijn 3 prachtige zonen. Op wie ik stuk voor stuk trots ben. En de papa die er altijd voor me is. Die altijd bij me bleef wanneer ik niet meer verder kon.

Dank je mijn lief gezinnetje. Jullie maken van mij de mama die ik nu ben. Al ben ik niet altijd sterk, jullie maken me sterk.

 

Leen

Vinz

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes