Mijn verlies

Op dat moment brak mijn hart.  Een gevoel dat je nooit zou mogen ervaren, ervaarde ik toch.

Op die dag veranderde alles. De blik van hoop en optimisme veranderde… Mijn blik verloor zijn glans, zijn glinstering.

Mijn verdriet,  zichtbaar voor de buitenwereld door een stortvloed van tranen, was maar het topje van de ijsberg van wat vanbinnen in me stormde. Ik viel en bleef vallen. Had nooit gedacht zo zwak te zijn. Had nooit gedacht zo fragiel te zijn. Had nooit gedacht dat het leven mij zoveel pijn kon doen…

Vaarwel naïviteit. Vaarwel aan de persoon die ik was…

Thuis gekomen, zag ik delen van mijn omgeving breken. Ze voelden mijn pijn en voelden hun verdriet, maar ze zagen niet wat mij het leven liet.

Mijn man vluchtte weg. Hij is nooit een emotiemens geweest, ik des te meer. Hij wist zich geen raad met mijn verdriet. Ik was zo kwaad, omdat hij mijn pijn niet zag. Hij vluchtte, en vluchtte. Zocht hij troost of net een vluchtweg in zijn werk?

Hij sprak niet, hij toonde het niet en ik vond niet de energie om het bij hem op te sporen. Dag in dag uit help ik mensen met hun diepste gevoelens. Help ik mensen zichzelf terug te vinden. En nu had ik geen energie voor diegene die hetzelfde hoorde te voelen.

Ik voelde me alleen, zo verdomd eenzaam.

De eerste dagen keek iedereen me met puppy-ogen aan.  Ze belden en stuurden, tot vervelens toe (ik ben helemaal geen beller!). Door hun reacties voelde ik me ‘zielig’ en dat maakte me kwaad. Zo verdomd kwaad. Ik wou niet kwetsbaar zijn, ik wou niet zwak zijn, ik wou niet dat het leven mij had pijn gedaan!!

Ik vond mezelf maar niet terug

Ik zocht en zocht, maar vond mezelf maar niet terug. Waar was die veerkrachtige sterke vrouw gebleven? Ik huilde en ik brak, elke dag een stukje meer. Geen mens kon iets goed zeggen, geen mens kon iets goed doen, zo enorm kwaad was ik. Op hen, en op de wereld.

Waarom moest mij dit overkomen?! Waarom kreeg mijn wonder niet de kans om te bestaan?!

Vrienden en familie, ze zeiden de vreemdste dingen, de hardste, de kilste:

‘Beter zo, als het gehandicapt was geweest, dan was het wel erger…’

‘tgoh, dat is iets wat bijna elke vrouw meemaakt…’

Elk woord, brak me telkens een beetje meer… Het maakte me zo kwaad, maar ook zo kwetsbaar. Ik was zo enorm kwaad. Op hen, op de wereld. 

Ik kon niet blijven breken

Diezelfde wereld, die me in de steek had gelaten, duwde me vooruit. Ik kon niet blijven breken, er zou niets meer overgebleven zijn.

Elke dag ging ik een beetje verder, werden de tranen wat minder, werd het verdriet voor de buitenwereld een beetje kleiner, werd het verdriet, voor de buitenwereld, aanvaardbaar. Tot het verdriet, voor de buitenwereld, geen recht meer had te bestaan.

Maar achter mijn nieuw opgetrokken rol van sterke, veerkrachtige vrouw, zit een oever vol verdriet, die geen anders mens meer te zien krijgt.

Het is een pijn, die nooit weggaat. Die mijn leven heeft veranderd. Die mijn blik heeft veranderd. Het leven heeft me getekend.

Recht op verdriet

Drie jaar later beleef ik die dag net zoals toen. Met dezelfde pijn, dezelfde wanhoop, dezelfde barst. Maar nu zal de wereld het niet zien. De wereld wil het niet zien.

Al te vaak krijg ik het idee dat je pas recht hebt om je verdriet mee te dragen en daar steun rond te krijgen, als je een ‘grens’ overschreden hebt.

Men spreekt van een kindje dat ze verloren hebben, en men spreekt van een miskraam.
Alsof jij niet zwanger was.
Alsof jij geen oneindige liefde voelt.
Alsof jij geen mama bent.

Je krijgt het gevoel van de wereld, dat jouw verdriet geen plaats heeft.
Dat jouw gemis niet groot genoeg is.
Dat jouw pijn geen recht heeft uitgesproken te worden.
En dan breek je, stilletjes opnieuw…