Corona en mijn kinderwens

Bovendien had ik voordien altijd wel van mijn vrijheid genoten. Pech hebben in de liefde vraagt nu eenmaal om troostende reizen naar verre continenten, samenwonen met uw beste vriend en eindeloze feestnachten in het bruisende Antwerpen met vriendinnen. Life can be a bitch, inderdaad.

Ik wil maar zeggen dat deze kriebel in mijn buik te onderdrukken viel. "Maar voor mijn 30 mama worden lijkt mij wel leuk." Dat was toen zo’n beetje het plan. Niet dus.

Tijdens de twee daaropvolgende jaren bleek dat mijn ongeluk in de liefde begon te keren, de toyboy werd mijn rots (waarover later meer), en zo werden de plannen concreter. Ik vierde mijn dertigste verjaardag en we kochten een huis. Oké, mijn originele doel zou niet behaald worden en ik zou dan misschien geen mama worden voor mijn 30, ik kon wel zwanger worden voor ik naar de 31 ging. Nieuw plan dus! (Spoiler: zo volgen er nog een paar)

Een baby maken op Cuba?

Op 1 Januari 2019 vertrokken we naar Cuba voor een avontuurlijke rondreis waar we al backpackend ook effe een baby zouden maken. Ik nam al enkele maanden geen pil meer en slikte al evenveel maanden foliumzuur. Preparation is key, toch? Het Zika virus dacht daar het zijne van en sloeg me keihard in het gezicht. "Jullie kunnen helemaal geen baby maken in Cuba".

Oké, geen Cubaantje dan. Wel drie weken wachten ná onze reis, een bloedafname en nog eens twee weken later het groen licht krijgen. Uitstel is geen afstel, fluisterde mijn vriend me toe, maar ik was ontroostbaar. Zeker twee maand kwijtgespeeld. Wat een ramp. Mijn ondertussen veel minder naïeve zelf kijkt hierop terug en denkt "Ach kind, je zou eens moeten weten wat er je nog te wachten staat, drama much?"

Ondertussen was ik uiteraard alweer verjaard, 31 stond er nu op de teller, dus tijd voor een nieuw plan. Nieuw plan: in 2019 word ik zwanger. Geen mama, nee nee, niet te optimistisch zijn natuurlijk. Maar zwanger worden in 2019, dat moest lukken.

Mijn buik blijft leeg

Hier begint dan eigenlijk mijn verhaal. Maart 2019, let's go. En dus daar gaan we dan. De maanden gaan voorbij en mijn buik blijft leeg. Hoe langer mijn cyclussen worden, hoe korter mijn lontje wordt. Mijn emotionele toestand is, om het voorzichtig te zeggen, onstabiel. Vriendinnen worden zwanger. "Hoezo van de eerste keer?" Baby’s worden geboren. "Mooie naam!" *Schrapt naam van wishlist*

En stilaan zak ik weg. De angst en het gemis worden ondraaglijk. Ik snap het niet, ik word bang. Het verlangen naar zo'n klein wezentje, een stukje mij en een stukje mijn vriend, helemaal voor onszelf, neemt mijn hele leven over. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen. Ik denk aan niets anders. Volgende maand wordt onze maand, oké niet dan, de maand daarna wordt onze maand. Fuck, ook niet. Ik herken mezelf niet meer. Ik ween elke dag en verlies dat positieve, (bijna) altijd vrolijk stukje van mezelf.

Er volgt acupuntuur, kruidenpillen, aangepast foliumzuur en nog meer wachten. En mijn buik blijft leeg. Onze gynaecoloog vindt het ook welletjes en besluit de nodige testen in gang te zetten. Een maand later volgt het verdict: natuurlijk zwanger worden zit er niet in. Het wordt ivf, icsi. Bam!

Je hoort me al komen natuurlijk, inderdaad: nieuw plan. Mama worden in 2020. Dat lijkt haalbaar.

Ik heb hoop en moed

Ik kan gelukkig snel starten in het CRG in Jette en ga eind januari al aan de hormonen. Spuitjes zetten, pillen slikken. Nu is life toch wel echt een bitch, sarcasme achterwege latend. Maar ik heb ook hoop, nieuwe moed en hoop (of zei ik dat al?). Ik zie het leven terug wat rooskleuriger in, ik ben actief bezig met onze baby te maken, ik doé iets!

Na de eicelpunctie worden er in februari twee embryo's ingevroren (dat is niet veel, maar beter twee dan geen. Ik ga maar niet dieper in op de emotionele breakdown die hiermee gepaard ging). Negen dagen na mijn 32ste verjaardag (Blijkbaar is het dus echt verplicht elk jaar te verjaren, vreselijk irritant!) staat de langverwachte terugplaatsing gepland. Op 16 maart. Op 16 maart word ik misschien zwanger. Op 16 maart krijgen we eindelijk een kans.

Ik start met de voorbereiding om ons embryootje de meest optimale kansen te bieden: gedurende 3 weken neem ik iets meer dan 80 pillen, ik ga 4 keer bloed laten trekken en moet 3 keer aan de echo. Bijna 16 maart. Nog 3 keer slapen.

Op 13 maart word ik gebeld. Het CRG. Alle behandelingen worden geannuleerd, voor onbepaalde duur. Ook de mijne.

Maar ik was er, denk ik wanhopig. Nog 3 keer slapen en ik was er. Mijn wereld stort in.

Fuck you, covid-19. Dikke vette middelvinger.

Geen nieuw plan

Ik word dus geen mama in 2020.

Er is geen nieuw plan.

Er is enkel het niet weten. Niet weten hoelang we nog moeten wachten. Niet weten hoe we die maanden moeten door geraken. Niet weten waar ik nog maar eens de moed en kracht moet vinden om te wachten. Niet weten hoe ik dat moet doen... Niets doen. Geen nieuw plan dus.

En man, doet dit pijn. Het voelt ondraaglijk. Het voelt eindeloos. Alsof ik het mentaal niet kan bevatten. Ik denk aan al die keren dat ik stiekem een blije aankondiging aan het plannen was in mijn hoofd. Een gebeurtenis waarbij ik heel trots zou aankondigen dat ik mama werd. Telkens paste ik noodgedwongen de scène aan. Het begon met mijn verjaardag, back in maart 2019 (dat was die naïevere ik), daarna vond de denkbeeldige aankondiging plaats tijdens een zomerse bbq, daarna kon het misschien een verrassing worden voor mijn moeder haar verjaardag in september, of misschien ook wel leuk om het als kerstcadeau te verkondigen aan de hele familie. Verrassing! Wij zijn zwanger! Maar zo ging het niet.

Talloze keren werd ik gedwongen mijn verwachtingen bij te schaven. Talloze keren voelde ik die knoop in mijn buik samentrekken als er weer een gebeurtenis plaatsvond waarbij ik niets te melden had. Maar nooit, never ever, had ik verwacht dat er een virus zou uitbreken dat de hele wereld zou platleggen, en daarmee ook onze kinderwens. Ik zei het denk ik al, maar dus ja:

Fuck you covid-19. Dikke vette middelvinger.