Mijn baby groeit in angst: wachten op afscheid …

Twee weken geleden opnieuw een controle-onderzoek. Na het nieuws dat de baby ook besmet is met CMV, mag ik opnieuw langs gaan voor een echo.

Het slechte nieuws houdt niet op

Soms voelt het alsof het slechte nieuws niet ophoudt. “De baby heeft een vergrote rechter hersenkamer,” vertelt de gynaecoloog me. Mijn beste vriendin, mijn rots, zit naast me en begint net als ik zachtjes te huilen. “Ik zag het tijdens de echo van de vruchtwaterpunctie ook al, maar ik wou zeker weten dat het iets blijvends was,” gaat de dokter verder. “Een vergrote hersenkamer komt ook voor in ‘normale’ zwangerschappen en trekt dan soms gewoon weer weg.”

De vergrote hersenkamer toont aan dat het virus zijn best aan het doen is in de hersentjes van mijn dochter. Op het beeld van de echo ziet ze er zo perfect uit. Niets aan de hand: een vrolijke, fysiek volledig gezonde en hyperactieve baby. Mijn dochter, waar ik zo graag al mijn liefde aan zou willen geven voor de rest van mijn leven. Van MIJN leven, niet van het hare.

“Ze heeft nu 40 procent kans op afwijkingen,” vertelt de gynaecoloog. “Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik het niet goed zie komen. Omdat we nu al iets zien spreken we hoogstwaarschijnlijk ook over zware fysieke of mentale handicappen.”

Het virus woekert verder

Woensdag. Na twee weken een nieuwe afspraak. De gynaecoloog is ervan overtuigd dat ze nieuwe aanwijzingen zal zien van het virus. Deze keer is baby daddy mee. Eindelijk heb ik hem kunnen overtuigen om in de buurt te zijn voor wat hoogstwaarschijnlijk de laatste weken van onze dochter zullen zijn. Eindelijk ziet hij min of meer in dat het niet meer om ons draait. Enkel nog om haar.

Als trouwe meesleurder van mijn wijvenbende heb ik mijn mama ook mee. Waar lelijks is, is ook veel moois, denk ik vaak. Mijn band met mijn mama is door deze hel steeds sterker en sterker geworden. Mijn dochter heeft moeder en dochter dichter bij elkaar gebracht. Iets waarvoor ik haar eeuwig dankbaar zal zijn.

Ik probeer zo rustig mogelijk naar de nieuwe controle-afspraak te gaan. Kalmte en liefde zijn de enige dingen die ik mijn dochter nog kan geven nu. Ik lig nog maar net aan de echografie machine, wanneer de gynaecoloog vertelt dat ze ziet waar ze voor vreesde. Ondertussen groeien er al cystes in de hersentjes. Het CMV-virus woekert welig verder.

De tranen rollen over mijn wangen, en die van mijn mama. Verdriet en opluchting geraken met elkaar vermengd. Ik moet niet meer wachten. Mijn dochter heeft als het ware voor mij beslist en maakt het speciaal voor haar mama nét ietsje minder moeilijk.

Een collega-gynaecoloog wordt er bij gehaald om de bevindingen van de mijne te bevestigen. Ook hij ziet dat het niet goed is.

Ondertussen blijf ik naar het scherm staren. Mijn lieve kleine dochter trekt haar knieën op en kruipt in een bolletje. Zo voel ik me ook, liefje, maar we moeten nog even doorzetten.

Er wordt van alles op de planning gezet: een MRI-scan om de echo-bevindingen te bekrachtigen, de ethische commissie wordt bijeen geroepen, een afspraak om uit te leggen hoe de bevalling in zijn werk zal gaan...