Taboe: als je ontgoocheld bent over het geslacht van je ongeboren baby …
We moesten wel een meisje krijgen
Twee jaar geleden werden we voor het eerst zwanger. Toen we begonnen aan heel het avontuur hadden we vrij snel een leuke meisjesnaam gevonden. We waren allebei zo verliefd op de naam dat we nu ook wel een meisje moesten krijgen. En ja, onze gebeden werden verhoord, we kregen een prachtige dochter. Vorig jaar startte avontuur nummer 2, en opnieuw hadden we direct een leuke meisjesnaam.
Één beeld was genoeg: een jongen!
Tijdens de 18-weken echo van die tweede zwangerschap was het eerste beeld al genoeg om te zien dat we een jongen zouden krijgen. Onze gynaecoloog zei nog niets, maar mijn man en ik keken direct naar elkaar met een veelbetekenende blik. Even later vroeg ik toch maar voor de zekerheid of ze het geslacht kon zien, en jawel, het was een jongen. EEN JONGEN!! ‘Wij krijgen een jongen.’ Ik denk dat ik die zin ongeveer honderd keer heb herhaald die dag. Het drong maar niet door. Geen tweede meisje met de perfecte meisjesnaam. Geen rokjes en jurkjes meer. Het ergste van al was dat iedereen wist dat ik geen jongen wou, dus dat nieuwtje vertellen was echt verschrikkelijk.
Niemand begreep dat ik niet blij was
Het enige wat ik te horen kreeg was: ‘Iedereen wil toch een jongen en een meisje, een koningswens!’ Of ‘Moeder en zoon hebben toch een specialere relatie’ of ‘Wees blij dat het gezond is!’ Maar nee, dat was ik niet. Ik kon niet blij zijn enkel omdat mijn kind gezond was, en niemand begreep dat. Iedereen moest van mijn buik blijven, en het enige wat ik voelde was radeloosheid. Wat moest ik nu doen? Wat moest ik in godsnaam met een zoon? Hoe zou dat kind überhaupt gaan heten? HELP?! Na een tijdje begon ik me zelfs af te vragen hoe ik voor dat kleine ventje moest zorgen. Uiteraard weet ik hoe ik voor een baby moet zorgen, en dat ging ik ook zeker doen. De vraag was: zou ik het doen omdat ik het wou, of gewoon omdat ik het moest? Wilde ik wel voor hem zorgen?
Rouwen om het meisje dat ik niet zou krijgen
Gelukkig kon ik er met mijn vroedvrouw over praten, en zij toonde wel begrip. Ze zei me dat ik eigenlijk aan het rouwen was om het meisje dat ik niet zou krijgen. (Voor al wie nu denkt ‘je kan nog voor een derde kindje gaan en hopen dat het een meisje is … Nee bedankt, twee kinderen was de deal. En stel je maar eens voor dat kindje drie een jongen zou zijn…).
Uiteindelijk heb ik het losgelaten
Na al dat nadenken en piekeren heb ik uiteindelijk beslist om het los te laten. Ik kon er toch niets aan veranderen, en zou nu eenmaal een jongetje krijgen. Ik dacht er gewoon helemaal niet meer over na. Na een tijdje zijn mijn man en ik dan toch beginnen te discussiëren over namen. En ja, het was echt discussiëren: honderden namen zijn de revue gepasseerd. Tot ik plots een sms’je stuurde: ‘Wat denk je van deze naam?’ En het antwoord was: ‘ja, die is goed!’ Het heeft voor mij enorm geholpen om een naam te hebben voor onze jongen.
Twee maand later was hij daar, onze zoon. En jawel, ik was onmiddellijk verliefd op hem. Al die twijfels en vragen leken eeuwen geleden en waren totaal niet meer aan de orde. Wat een opluchting!
