Een bruine, witte of gestippelde Piet: mijn kinderen deert het niet
Mijn kinderen deert het werkelijk niet: een bruine, witte of gestippelde Piet. Al is ie zwart, of vol vegen van roet. Wat hen interesseert is dat ie goed doet. Zélfs al is het een meisje, en heet ook zij ‘Piet’. Het raakt hun onschuldige zieltjes echt niet. Een welgemeende lach, met chocoladegeur. Zó is ie welkom, ongeacht zijn kleur.
Want magie is het enige wat voor mijn kinderen telt. En God, wat hebben we veel verzinsels verteld. Over klokken met vleugels, en muizen in kazen. Over etnische gelijkheid en reuzegrote hazen. Over ouders die sterk en áltijd eerlijk zijn. Over lang-en-gelukkig, en kusjes tegen de pijn. Mijn kinderen weten het goed te verdragen. Liever echte magie, dan onbeantwoorde vragen.
Maar op een dag zal Sinterklaas niet meer bestaan, en zullen ook zijn knechten in rook zijn opgegaan. Wat blijft is de toekomst, en strijdende ouders erbij. Wit van woede intussen, of zwart van razernij. En laat dát net de grootste valkuil zijn: (kleuren)blinde angst maakt onze wereld eng, en klein. Onze trotse cultuur herleid tot friet en kleur van Piet? Neen, zo zie ik de toekomst voor mijn kinderen niet!
Nu we bestuurlijk en maatschappelijk falen, wankelt onze identiteit op vastgeroeste idealen. De controle over ons land zijn we eenieder kwijt. Zogenaamde ‘vaderlandsliefde’ primeert boven dialoog en broederlijkheid. Willen we onze kinderen écht een dienst bewijzen? Laten we dan als krachtige samenleving herrijzen. Minder krampachtig roepen. Meer trachten te verstaan. De kleur van Piet doet ónze waardigheid niet vallen, noch staan!
Dus, lieve Sint & Piet…
Wat ik mijn kinderen vandaag wil leren, is hoe zich in de superdiverse wereld te manoeuvreren. Maar met gedachtegoed - achterhaald en klein - zal dat helaas (speculaas) onmogelijk zijn.
Daarom bestel ik voor hen graag een open geest. Want zij die in magie geloven, bereiken het allermeest.
Je kapoentje,
Sanne
Ps: pietlulligepietepeuterigepietenpetitie
