Een dagje naar de dierentuin met mijn dochter (en wat ik dan allemaal meesleur)

Erop uittrekken is in het verleden al eens wat minder georganiseerd en licht chaotisch verlopen, maar deze keer neem ik me voor om alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Manlief gaat niet mee, meisjes onder elkaar: wij kunnen dat! :-)

Ochtendgymnastiek

Richtuur voor de start van het avontuur: zo rond de klok van negen. Dat geeft me ruim 2 uur de tijd om alles tot in de puntjes te regelen. First things first: ochtendgymnastiek. Ik heb nog maar net een douche gehad en ik kan er alweer opnieuw in kruipen. Zweet parelt op mijn voorhoofd. Neen, ik ben niet gaan joggen – ochtendloopje … you for real? Ik probeer gewoon een basisbehoefte van een kind te vervullen. Kleertjes aantrekken ;-).

Mijn peuter van 1,5 vindt het namelijk hilarisch om zich tijdens het luiermoment volledig uit te strekken. Om te tonen hoeveel voetbaltalent er in die kleine michelinbeentjes zit. Maar ze ligt meteen nadien in een deuk wanneer ik haar buik oppeuzel en haar billetjes kriebel.

Topteam!

Ere wie ere toekomt: tijdens het ontbijt is ze een engeltje. Het boterhammetje gaat er zonder morren in. Ik kan zowaar ongestoord een halve kom granola naar binnen werken, en ik heb zelfs de tijd om onze picknick samen te stellen – wij zijn een topteam!

Snel de luiertas vullen en over een kwartiertje zitten wij in de auto. Een handige tip: als je thuiskomt van een uitstapje, haal alle gebruikte spullen uit de tas en stop er meteen propere dingen in. Makkelijk als je snel wil vertrekken de volgende keer. Euh, uiteraard paste ik dit trucje de vorige keer niet toe … en is het kwartiertje optimistisch gerekend. Op mijn verzameltocht: luiers, vochtige doekjes en snoetenpoetsers, reservekleertjes … Zonnecrème en een EHBO-kitjes erin? Check. Mondvoorraad, waterflesje? Check, check.

Dat verdient een koekje

Ze kan stappen. Hélémaal alleen. Want alles móét tegenwoordig alleen. Gevaar kent ze niet. Een echte Simba, mijn dochter: “I laugh in the face of danger”. Gevolg: even later zit ik met een ontroostbaar kind met een geschaafde knie op een bank. Een kleine EHBO-kit is geen overbodige luxe. Dat en, ahum, een bioknabbelkoekje. Een handig en heerlijk tussendoortje. En multifunctioneel, het biedt altijd troost … Ik probeer van het rustmoment gebruik te maken om er ook wat vers fruit bij te geven. Iets gezonds in die kindermond. 

Na een bezoekje aan onze favoriet de beren beginnen de magen te knorren. Tot grote spijt van mijn peuter moet ze nu toch de buggy in, want mijn pistolets al rennend verorberen, zie ik niet zitten. Verder verloopt onze lunch – mét fruit! – zonder opstootjes. Dus, dat verdient een tweede koekje. Eten zonder gemors hebben we nog niet onder de knie, dus die snoetenpoetsers komen goed van pas! Eigenlijk wil ze nooit haar gezichtje laten afkuisen, maar leve de snoetenpoetsers van Maya: daarmee mag het op magische wijze wel ;-).  Likje zonnecrème op dat propere gezichtje en hoedje op: wij zijn klaar voor deel 2.

Me-time zowaar!

Tot mijn grote verbazing wil de kleine juffrouw de wandeling wel verderzetten in de buggy. Voor ik het weet vallen de oogjes toe en ben ik de enige ben die met een glimlach om de mond geniet van de onhandig waggelende pinguïns. Slapende peuter? Cappuccinotijd voor mij. En, I came prepared: er zit ook een tot nu toe onaangeroerd magazine in de luiertas.

Anderhalf uur, 3 koffies en een taartje, en een volledig uitgelezen magazine later vertoeft mijn pruts nog altijd in dromenland. Ik besluit dan maar huiswaarts te keren. Onderweg gaan haar bruine kijkers natuurlijk weer wagenwijd open. Het signaal voor wat gejammer omdat we niet meer bij de ‘beeses’ zijn. Maar na een blitsbezoek aan de speeltuin in onze achtertuin klaart de hemel weer op.

Goed rapport

Ik kom thuis met een moe, maar blij dotje. Eentje dat enthousiast brabbelt tegen haar papa over de grote ‘ofanten’.

Ik maak even een bilan op. 1 in de kiem gesmoorde driftbui, 2 zeurmomentjes, geen ontplofte luiers en geen herkleedmoment, en een rustig middagdutje. Geslaagde dag noem ik dat!