Een eerbetoon aan Diana Koster: "Zonder haar zou ik niet zo stevig in mijn schoenen staan als vandaag"

Ik heb vaak zin om te schrijven, maar niet veel tijd (hoera, 4 kids!). Het bleef bij woorden, flarden, maar geen zin op papier. Tot ... ik op Facebook het overlijden van Diana Koster vernam. Het weekte zoveel los. 

Deze tekst is voor haar (en voor alle lezers van Mama Baas). Een postuum eerbetoon. Zonder deze dame stond ik nu niet zo stevig in mijn schoenen als vandaag.

Lieve Diana,

Met ongeloof las ik het korte berichtje van je fantastische man en dochters op je Facebookpagina… Het duurde even eer het doordrong dat dat berichtje om diezelfde Diana ging.

Het lijkt alsof het gisteren was, dat ik je – eindelijk – kon ontmoeten. Je liet zo’n inspirerende indruk achter. Dat kón ook niet anders: je stond zo positief in het leven. Overal waar je langskwam, werkte je als een magneet. Mensen werden naar je toe gezogen. Je deelde liefde uit, en dat ging heel natuurlijk.

Het lijkt al zoveel langer, maar ik leerde je ongeveer deze periode twee jaar geleden kennen. Ik kreeg het boek “Perfecte moeders bestaan niet” in handen van de echtgenote van mijn neef, die zelf ook haar weg heeft moeten zoeken in het moederschap.

Zelf had ik ondertussen 3 kinderen. De eerste twee, daar ging ik door zonder kleerscheuren aan over te houden. Maar ons derde is geboren met een afwijking en heeft ons op die beruchte rollercoaster gegooid. Jouw boek was een houvast in de periode dat ik het het hardst nodig had. Jouw energie lijkt als het ware in kleine pakketjes verstopt in élk boek. Bladzijde per bladzijde stroomde die energie recht vanuit jouw hart in het mijne. Het gaf me moed om de situatie onder ogen te zien, het een plaats te geven en vooruit te denken. 

Een dik halfjaar geleden nam ik contact met je op. Ik wou je bedanken, om zoveel kracht, zoveel steun. Je boek had me kort daarvoor weer door een moeilijke periode geholpen, en lag opnieuw op het tafeltje naast de zetel, klaar voor wanneer ik wat peptalk nodig had.

Na dat korte mailtje kreeg ik van jou al vrij snel een lang warm sympathiek antwoord terug, he-le-maal zoals ik je had voorgesteld. Wat volgde waren maanden waarin we afwisselend contact hielden. Je had tips voor me klaar, gaf me het spreekwoordelijke duwtje in de rug. 

In maart heb ik je ontmoet, eindelijk! Je was in België voor een lezing over “Perfecte ouders bestaan niet”. Onvergetelijk. We waren er met een handjevol, wat je voordracht ineens wel erg laagdrempelig maakte. Bij aankomst stond je gezellig te genieten van een kopje thee aan de bar. Ik liep op je toe en hoefde maar mezelf voor te stellen en kreeg al een stralende glimlach van je, gevolgd door een zoen en een knuffel. Je stelde me voor aan je vriendin en reisgezel en het verwonderde me dat je nog zó goed wist wie ik was. O, wat heb ik genoten van die dag!

Je bleef nog wat hangen in België voor de lancering van je tweede boek “Perfecte bevallingen bestaan niet” en ik zat nét niet op de eerste rij bij de voorstelling in Kortrijk. Het was énorm confronterend, maar ik voelde aan alles dat de tijd rijp was om die beruchte doos open te maken en orde op zaken te stellen. 

Diana, je hebt van mij een beter mens gemaakt, een rustigere vrouw, een warmere moeder. Je weekte los wat vast zat. En dat deed je met zoveel flair. Ik noem je gerust één van de sleutelfiguren in mijn leven als volwassen vrouw.

Je plotse overlijden raakt me zo hard. Je had nog zoveel liefde om te geven. 

Diana Koster, ’t ga je goed! Je zal hard gemist worden in dit aardse leven.

- Ellen Desmet