Een gewone week in het leven van een gewone ploetermoeder
Ik was op tijd zeg! Bijna niet te geloven!
Ze stonden daar wel zonder hun rugzak met eten, drinken en zonnecrème in die ik thuis vergeten was maar da's hooguit een detail, niet? (All other MotherHustlers in da house: holla at ya gurrrrl!!)
Het is nu ook niet zooooo onlogisch dat we soms dingen vergeten, want er is eigenlijk niets onder de zon dat we niet doen of niet aankunnen en meestal doen wij mama's het dan ook nog helemaal alleen.
Werken, opvoeden, huishouden, hustlen, boekhouden, uitgaan, epic failen, sporten, daten,... we're doing it all. (In permanente zombie-modus weliswaar, but we're still doing it though!)
Ondertussen laten we wel per ongeluk onze Abraham Hicks affirmaties over heel de werkvloer galmen omdat we onze oortjes zijn vergeten aan te sluiten op de computer (en zitten we met purper hoofd en schaapachtig lachje maar hysterisch te klikken op de muis om de mute knop te proberen activeren ('proberen' omdat we er dan ook nog eens steeds nét naast zitten te klikken van stress en schaamte)).
Of steken we bijna het huis van onze date in brand omdat we hem willen verrassen met een ontbijtje, maar zijn combi microgolfoven moeilijker te ontcijferen valt dan het Voynichmanuscript en de ciabatta, in plaats van lekker krokant te worden, in de fik schiet.
Met mijn endorfinevol hoofd in de wolken was ik tomaatjes aan het snijden terwijl ik eitjes aan het bakken was, waardoor ik het brood in de microgolf vergat en toen ik rook dat er iets zwaar aan het verbranden was dacht ik door de eitjes van het vuur te halen een ramp vermeden te hebben (zelfs al bedacht ik me hoe vreemd het was dat nog rauwe eieren zo verbrand konden ruiken...) Het was pas toen mijn halve God meets Keanu Reeves' karakter uit de film The Lake House (ladies, they DO exist... as a mirage that is), de keuken binnenkwam en zijn microgolf niet meer kon zien door de rook, dat er een brandweerinterventie net vermeden kon worden.
Oeps.
