Een half jaar zonder glimlach
Het deed wel pijn om Seppe niet te kunnen voorstellen aan familie. Hem niet te kunnen bestoefen bij vrienden. Het leek soms wel alsof hij nog niet bestond. Het lijkt nog steeds alsof sommige vrienden vergeten dat we nu met vier zijn. We zijn al zes maanden met vier.
Ik wil vooral geen energie verspillen aan boos zijn op corona. Gefrustreerd worden door wat allemaal niet kan. Ik wil vooral genieten van mijn kleuter die mij vanavond de slappe lach bezorgde omdat ze vond dat zij en mama een ijsje verdiend hadden maar papa niet. Ik wil genieten van dat heerlijk, schattig ventje die aan mijn borst ligt te drinken. Met zijn gekke, smullende geluidjes.
Vandaag lukt het niet. Vandaag wil ik in mijn bed kruipen en huilen. Vandaag ben ik kwaad op k*t corona en alles wat het met zich meebrengt. Noor, mijn mini volwassen kleuter, zei vandaag dat niemand uit haar klas bij ons thuis mag komen spelen. "Door corona e mama, mag niet. Jammer e mama". Een steek in mijn hart. Ze wil duidelijk dat er iemand komt spelen. Wat gaat ze er rustig en volwassen mee om. Te volwassen.
Dan is er mijn heerlijke Seppe. We zijn bij K&G geweest vandaag. De zes maanden controle. Niets speciaals. Terwijl de verpleegster haar uitleg over papjes aan het geven was lachte hij zijn mooiste lach naar haar. Seppe is een vrolijk ventje. Heel bewust en nieuwsgierig naar alles rondom hem. Hij zoekt graag oogcontact om vervolgens gewoon te kunnen grijnzen. Heerlijk. Hij zocht de verpleegster en gaf haar zijn mooiste lachje. Putjes in zijn kaakjes.
Op dat moment besefte ik dat Seppe zes maanden wordt deze week. Dat is een half jaar. In dat half jaar heeft hij nog nooit iemand zonder mondmasker gezien. Zelfs oma en opa niet. Nog nooit heeft hij de warmte van een glimlach gevoeld van iemand anders dan zijn mama, papa en zus. Zal hij blijven lachen naar de mensen of geeft hij het op omdat het masker niet terug lacht? Zou het een impact hebben op zijn aanstekelijke vrolijkheid? Zal ik er vanaf nu constant op letten of hij nu minder lacht?
Ik weet dat er morgen een nieuwe dag komt. Vol dankbaarheid, geduld en motivatie. Maar vandaag zag ik dat corona kleine, dagdagelijkse gevolgen heeft voor mijn kinderen. Mijn oogappeltjes. Daarbij wordt de leeuwin in mij uiteraard instant wakker. Vandaag wil ik corona gewoon neermeppen!
Volhouden, dankbaar en positief blijven. Vooral hopen dat ons mini's dit achteraf allemaal vlug zullen vergeten. Dat Noor op de parking van de Okay niet meer zal roepen dat ik mijn masker moet aandoen. Dat Seppe zorgeloos zal genieten van elke glimlach.
Nadja
