Een mama word je niet altijd … soms ben je het gewoon
Tina27/05/2019
Het was zo'n akelig 'levensecht' exemplaar met zelfs een gaasje rond de navel. Hij kon niet huilen zoals de poppen van sommige vriendinnetjes. Dus sprenkelde ik af en toe wat water over zijn oogjes zodat ik hem daarna uren kon troosten. En toen beviel een tante van haar eerste jongen: Michiel. Tranen van ontgoocheling, want 'mijn' naam was voorgoed toegekend aan een ander kind. Nooit zou ik mijn jongen nog 'Michiel' noemen.
Jaloers
Echte steken van jaloezie heb ik pas jaren na deze voor mij als poppenmoeder traumatiserende feiten gevoeld. Toen ik op zoek ging naar een huurhuis bijvoorbeeld. Telkens viel het mij op hoeveel rijkdom die mensen in hun schamele huurhuisjes uitstalden. Prachtige kindertekeningen met stokventjes sierden de muren. De meest schattige kinderschoentjes (en laarsjes! <3) stonden telkens gezellig op een rijtje aan de deur. Ik droomde plots van mijn eigen rommelige living vol speelgoed. Een park in een woonkamer straalt trouwens iets ongelofelijk huiselijk warms en gezelligs uit.
Van poppenmoeder naar wensmoeder
En zo evolueerde ik van poppenmoeder naar wensmoeder. Het is een overweldigend gevoel om opeens te verlangen naar kinderen en alles wat daarbij hoort. Intussen heb ik 2 kindjes, een meisje en een jongen. (Het is toch geen Michiel geworden).
Ik draag dit tekstje op aan alle meisjes die met de poppen een groot gezin imiteerden, maar die droom om één of andere reden (nog) niet hebben kunnen waarmaken. Achter sommige gevels schuilt immers een immens onuitgesproken verdriet.
