Een moeder met twee verschillende handschoenen

Ik zie mijzelf staan in de gang, 5 voor 8, totale chaos. Laarzen, fietshelmen, een uitpuilende wasmand, werkmateriaal van mijn (tuin)man, paraplu’s, een bak met oud papier, een plooifiets … en nog duizend andere spullen die we ooit met veel goede intenties en voornemens een goed georganiseerd plekje hebben gegeven in bakken en kastjes tegen de muur. In een wanhopige poging om onze gang toch op één of andere manier de uitstraling te geven van een goed draaiend en welopgeruimd huishouden. Poging mislukt.

We zijn al zover

Daar sta ik dus, half aangekleed, moe. De ochtendshift zit er bijna op. We zijn hier al geraakt. We hebben nog 5 minuten om buiten te geraken, dat valt al bij al nog mee. De kinderen zijn aangekleed, hebben boterhammen in hun rugzak en ze hebben gegeten: check! Kus van de juf en een bank vooruit.

Mijn jongste gilt: “Mamaaaaaaaaaa, het is koud buiten!” Lap, daar gaan mijn 5 minuten speling. Mutsen, sjaals, handschoenen… Chaos. En waarschijnlijk ook nog regen. En de regenkap zit niet op de bakfiets. En de bakfiets staat nog in de garage. En ik vind de sleutel niet. Mijn 5 minuten en triomfgevoelens van daarstraks verdwijnen als sneeuw (of regen in dit geval) voor de zon.

Rustig blijven

Rustig blijven. Nog even een paar drama’s ivm ‘sneeuwbotten die nu echt wel veel te warm zijn en eigenlijk niet tegen de regen kunnen’ en ‘ik wou zo graag DIE roze schoenen aan doen, boehoehoehoeoeoeoeo’ oplossen, (met andere woorden: kind al krijsend op de grond toch haar skibotten aan doen en buiten in de regen zetten om af te koelen) en dan hopen op een miraculeuze redding ivm de sjaals, mutsen en handschoenen. Want die zijn natuurlijk in geen velden te bespeuren, wat had je gedacht. En natuurlijk “prikt die wollen muts van gisteren vandaag ineens nog veeeeeeeel harder….” en “was ik misschien mijn sjaal wel op school vergeten…”