Een week met / zonder jou

Ik stuurde meteen je papa met je mee, want ik wilde niet dat jij ook maar één seconde alleen zou zijn, lieve prinses. Je hebt zes maanden geborgen in mijn buik gezeten, ik mocht je zes maanden dragen en kon het niet verdragen dat je ook maar even alleen zou zijn. Je papa zorgde voor je alsof hij nooit anders had gedaan.

Eens je onderzocht was en de dokters je helemaal klaar gemaakt hadden voor NICU met een infuusje en je ademhalingsondersteuning mocht ik je eindelijk nog even zien. Ik zag je snoet en hoewel ik het ook wel wat vreemd vond was ik op slag van slag. Je grote ogen keken me aan en ik verdronk. Ik wilde je zo graag op mijn borst, maar jij moest voor je eigen bestwil mee naar NICU. Terwijl ik verzorgd werd en even iets kleins at plaatsten ze je navelkatheter.

Een klein uurtje later mocht ik je eindelijk opnieuw zien. Je lag daar in de couveuse alleen met knuffels en dekentjes om je heen. Maar ook met zoveel toestellen, zoveel apparaten om je te helpen, om je levenslust te ondersteunen. Voor het eerst voelde ik je met mijn volle bewustzijn. Je huid is zo zacht, je bent zo mooi, zo frêle. Je hebt een moedervlek op je linker scheenbeen net onder je knie, je hebt mama’s holle voetjes en papa’s mond en neus.

Ik bewonderde jou en raakte elke millimeter meer in de ban van jou. Lieve Helena, je bent zó ontzettend mooi. Je vingers die mijn pink vastnemen, het voelde zo vanzelfsprekend aan, alsof het nooit anders geweest is. Lieve prinses, je bent een wonder, een wondermooi wonder, je betoverde me en ik wilde je nooit meer laten gaan.

Vandaag, een week later zijn we  naar zee gegaan.

Even uitwaaien. Niet wetende wat we met onze gevoelens en gedachten moeten doen. Het voelt zo onrealistisch, zo onwerkelijk. Het voelt zo alsof jij nooit deel hebt uitgemaakt van ons leven, terwijl je er zes maanden was en we je 36 uur mochten aanraken en knuffelen. Het lijkt alsof we zes maanden verder zijn in de tijd, maar er nooit iets veranderde.

Onze wens en verlangen zijn nog steeds even groot. Onze handen zijn nog steeds even leeg. En toch durven we dit niet uit te spreken, want we kregen toch die tijd met jou. Het lijkt alsof we hier niet eens tevreden mee zijn, terwijl die 36 uur net de allermooiste, maar tegelijkertijd ook allervreselijkste uit ons leven zijn.

Lieve poppemie, we weten echt niet hoe we verder moeten zonder jou. We zijn bang dat we te veel genieten of net te weinig. We zijn boos op onszelf als we even niet aan je denken. We voelen ons triest als we een andere baby of kindje zien. We waren zo vol verlangen naar jou. Hoe kan het dat we dit niet langer mochten beleven. Hoe moeten we in hemelsnaam zo verder met ons leven?

We weten niet hoe we ons moeten gedragen want hoewel niemand je ziet ben je toch heel aanwezig. En dat voelt zo vreemd en triest tegelijkertijd. We willen je tonen, maar onze handen zijn leeg. We willen je knuffelen, maar nemen je schaduw vast. We willen je kussen, maar er komt geen wang. We willen je zien spelen, maar het strand voor onze voeten blijft leeg. We willen je de zee laten voelen, maar je voeten blijven droog..

Prinses, hoe moeten we verder zonder jou, als alles jou is en alles jou ademt?

Een week en 36 uur later kleur je opnieuw de lucht roze en blauw. Het lijkt wel een teken van jou. De dag is lang en doet ontzettend veel pijn. Het besef dat we al een week zonder jou zijn. We zijn zo bang om al je kleine details en herinneringen te vergeten want hoewel we 36 uur hadden samen is de tijd zonder jou langer dan die met jou en dat doet pijn.

We willen voor altijd over je praten en je aan iedereen tonen want we zijn zo trots en fier op jou. En enkel door deeltjes van jou met anderen te delen blijven onze herinneringen aan jou levend. Blijf je dichtbij aanwezig.

Vandaag exact een week na ons afscheid neem ik ook afscheid van het kolven. Ik moet niet meer kolven want de stuwing en pijn zijn voorbij. Er lekt wel nog steeds melk als ik aan je denk. Maar ik moet het loslaten, net als ik jou moest loslaten.

Het doet me wel pijn want zo lijk ik minder mama te zijn. Het was de enige zichtbare manier waarop ik me mama voelde ... maar ik weet: mama ben je in je hart, met je lijf, in je gedachten. Maar wat was ik graag ook zichtbaar mama geweest. Wat had ik je graag aan iedereen laten zien, je aan iedereen laten horen. Kleine poppemie, ook al ben je er niet zichtbaar ... Ik hou immens veel van jou!