Een paar gezinnen vertellen hoe zij ‘huiswerk’ beleven
Michel, papa van Kato (8)
Huiswerk is bij ons vaak een gespreksonderwerp aan de keukentafel. Mijn partner en ik werken lange dagen. Onze dochter blijft tot zes uur in de opvang. Daar mag ze huiswerk maken, maar begeleiding is er niet. Logisch dat Kato dan liever met haar vrienden buiten speelt. Ze zit in het derde leerjaar en op die leeftijd begint niet elk kind zomaar zelf aan huiswerk. En dus wordt huiswerk iets voor thuis…
Tegen 19u, na het avondeten, begint ze eraan. Meestal kan ze zich nog opladen, maar soms komt ze moe thuis en is ze niet meer gemotiveerd. Dat kan wel eens leiden tot drama’s. Bovendien moet ze de opdrachten voor school goed inplannen, want op dinsdagavond basket ze. Als ze dus op maandag huiswerk krijgt dat op woensdag af moet zijn, sporen we haar aan om alles meteen af te werken. Die coachende rol vinden we niet altijd even makkelijk.
Thuis spelling en tafels inoefenen moet uiteraard, maar nu veel ouders met twee buitenshuis werken – en grootouders niet altijd in de buurt wonen –, moet huiswerk wel haalbaar blijven.
Marjolein, mama van Lieke (13), Hanne (12) en Nele (8)
Vooral in het eerste en tweede leerjaar konden mijn kinderen hulp gebruiken. Ik herinner me dat het soms bijzonder hectisch was wanneer onze drie meisjes op hetzelfde moment met een taak bezig waren. Bovendien hebben Lieke en Nele door hun dyslexie extra zorgnoden. Voor Nele, onze jongste dochter, hebben we vanaf het tweede leerjaar een andere school moeten zoeken. Met een andere visie op huiswerk, en waar de druk iets lager ligt. Een verademing voor ons.
Op maandag krijgt Nele alle huistaken mee die ze tegen het eind van de week af moet hebben. Nele kiest dus zelf wanneer ze haar huiswerk maakt. Als ouder help je wat met de planning. Want ook de kine, de logopedie, het koor en de zwemles moeten een plekje in de agenda krijgen.
Nu huiswerk beter lukt, vindt Nele het ook leuk. Haar school organiseert twee keer per week een huiswerkklas. Geweldig vindt ze het daar. Ze kwam zelfs eens thuis met het verhaal dat de ‘baas van de school’ haar daar geholpen had. Ze krijgt extra hulpprogramma’s waardoor haar leerstoornis minder op de voorgrond treedt. Chic als een school daar zo op inzet. Die positieve aandacht werkt, en zo voelen de kinderen dat huiswerk er echt toe doet.”
Bea, mama van Leon (8)
Vanaf het eerste leerjaar kregen we te horen dat Leon het best thuis wat kon ‘bijwerken’ om later niet in de problemen te raken. Maar die boodschap bleef vrij algemeen: regelmatig lezen, oefenen op spelling, tafels herhalen. Als ouders gingen we zelf op zoek naar methodieken. Zo waren we bijna dagelijks intensief met zijn schoolwerk bezig, ‘omdat we het goed wilden doen’.
Onze aanpak verschilde vaak van wat hij op school leerde, maar we wisten niet beter. Uiteraard zorgde dat bij onze zoon voor extra verwarring Opeens beseften we dat dit niet klopte, voor ons noch voor Leon. Na schooltijd namen we de rol van de leerkracht over. De druk op onze schouders werd te groot. ’s Avonds voelde onze zoon zich vaak moe en de ‘huiswerkstress’ kwam bovenop een al drukke avondspits, want we zijn met z’n allen pas na 18 uur thuis. Dat zorgde voor extra spanning in ons gezin.
Na lang twijfelen legden we ons probleem voor aan de school. Ze waren zich niet bewust van de druk die we als ouders voelden. Nu krijgt Leon op vaste dagen duidelijke huistaken op maat. We hoeven hem alleen positief aan te moedigen. Alle communicatie verloopt tussen onze zoon en zijn leerkracht. Veel duidelijker voor hem, én voor ons. En zo kunnen we opnieuw onze ouderrol opnemen en zijn we geen juf of meester meer in huis.
Chris, papa van Arias (11) en Emmilie (5)
Arias zit in het zesde leerjaar. School interesseert hem niet echt. Hij is liever met zijn handen bezig. In het eerste leerjaar was huiswerk maken moeilijk. De leerstof uit de klas bleef niet voldoende hangen. Spelling lukt intussen wel, wiskunde blijft lastig. Gelukkig krijg ik op school te horen hoe ik mijn zoon kan helpen bij huiswerk.
Als ouders kunnen we deelnemen aan ‘doe-mee-momenten’ in de klas. Dan volg je samen met de kinderen les en ontdek je hoe de leerkracht de leerstof aanleert, wanneer ze beginnen met de maaltafels, leren schrijven of Frans bijvoorbeeld. Eerst geeft de leraar de les, daarna is hij een uurtje klasvrij voor vragen over de leerstof, maar ook over hoe je je kind thuis kan helpen.
Arias is geen primus, maar ik ben blij dat hij er met de nodige hulp thuis en op school toch raakt. Ooit heb ik eens geïnformeerd naar privélessen, maar als alleenstaande ouder is dat veel te duur. Ik zal mijn zoon blijven steunen bij zijn huiswerk, want ik wil dat hij alle groeikansen oppikt.
Veronique, mama van Toine (16) en 2 andere zonen
Toine, onze zoon van 16, krijgt op school inspraak in het huiswerkbeleid. Dat vindt hij geweldig. Te veel huistaken en toetsen op korte termijn? Elke leraar is bereid om de planning te herzien en met taken te schuiven. Huiswerkstress komt bij ons thuis dus niet vaak voor. Ik hoor vaak andere verhalen...
Als ouders kregen we de kans om een bevraging over huiswerk in te vullen. De huiswerkvrije sperperiode voor de examens, juichen we toe. Dat de vakanties niet volgepropt zitten met huiswerk ook. Zo ontstaat er ruimte om moeilijke leerstof te herhalen op een vrije dag.
Toine is thuis maximaal 45 minuten per dag voor school bezig: een kwartiertje huiswerk en een half uur leerstof herhalen. Meer hoeft dat niet te zijn, een schooldag vergt al genoeg energie. Tijd voor hobby’s en ontspanning is ook belangrijk, voor iedereen. Dat de school kiest voor haalbaar en duidelijk huiswerk, stemt ons tevreden. Toine kan meestal zelfstandig aan de slag. Het aantal afleidingen beperken, is onze belangrijkste bijdrage aan zijn huiswerk.
Zeynep, mama van Kemal (10) en Kerem (12)
Mijn zoon raakte gefrustreerd door zijn huiswerk. Hij vond het vaak te moeilijk. En het duurde te lang, meestal meer dan een uur. Hij ‘vergat’ vaak zijn boeken mee naar huis te nemen. Ik hoorde vaak: ‘Mama, ik kan dat niet’. Ik deed er alles aan om hem te motiveren, maar niks hielp. Straffen werkte niet en belonen maakte ook geen verschil.
Na lang getwijfel sprak ik de leraar erover aan. Er kwam een afspraak met haar, de directeur en het ondersteuningsplatform rond het huiswerkprobleem van mijn zoon. Dat gesprek luchtte op, want ik voelde dat ze betrokken waren. Het team erkende het probleem van Kemal. Ze gingen hem helpen door hem meer structuur te bieden. Hun voorstel: huiswerkbegeleiding op dinsdag en donderdag na school.
Nu heeft hij vaste werkmomenten met een leraar in de buurt die hem helpt als hij iets niet snapt. En hij gebruikt een geplastificeerde boekentasplanner die hem een overzicht biedt van welke stappen hij door moet om in orde te zijn met het huiswerk dat hij thuis maakt.
Nu zegt Kemal eindelijk: ‘Ik ga weer graag naar school, mama.’ En dat heeft zeker te maken met de succeservaringen die hij opdoet rond zijn huiswerk.
Met dank aan Klasse.
