Een pleidooi voor meer begrip en verdraagzaamheid in de supermarkt (en daarbuiten)
Het leven zoals het is: de supermarkt
Ik ben met mijn eenjarige in de supermarkt voor de wekelijke boodschappen. Ze wil iets uit het rek nemen. Dat wil zeggen: eigenlijk probeert ze een breekbaar flesje uit het rek te slaan, zodat ze daarna tevreden de gruzelementen kan bekijken.
Een dame voor mij houdt ons nauwlettend in de gaten. En kijkt argwanend toe hoe ik deze potentieel 'gevaarlijke' situatie ga aanpakken.
‘Neen!’, zeg ik beslist. Maar stiekem kijk ik toch een beetje geamuseerd toe (terwijl ik de kar op voldoende afstand van het rek stuur).
Een andere mama grinnikt. Haar tweejarige met rode wangetjes schudt tevreden met een doos cornflakes. We ‘begrijpen’ elkaar. En nochtans kennen we elkaar niet.
Een 'crisissituatie' inschatten is trouwens wel een pak makkelijker als je het kindje in kwestie kent. Mijn tweejarig petekind bijvoorbeeld. Echt koddig hoe hij heel luid 'Nie soep, nie soep!’ begint te roepen wanneer hij denkt dat zijn mama hem wil vullen met iets anders dan vast voedsel. Als hij vervolgens een echte driftbui krijgt en boos met zijn vuistjes op de keukentafel slaat, zou je als buitenstaander misschien al snel denken dat hij ‘verwend’ is. Maar ik ken hem. Hij is gewoon moe. Tijd om naar bed te gaan.
Kinderen zijn … zo onvoorspelbaar als het weer
Na mijn eerste jaar als moeder ben ik tot de vaststelling gekomen dat onze kinderen als klimatologische verschijnselen zijn: we leren te voorspellen hoe ze gaan reageren. Maar meer dan eens, als een donderslag bij heldere hemel, gaan ze compleet in tegen alle verwachtingen. Geen enkele ouder kan zich daartegen wapenen. Nog niet vaak genoeg kan je dan rekenen op het begrip van omstanders. Bij deze een warm pleidooi voor meer verdraagzaamheid en begrip.
De volgende keer dat mijn dochter wil rondkruipen terwijl we in de Colruyt op onze beurt aan het wachten zijn met nog zes volgestouwde karren voor ons, zou het wel tof zijn als de mensen een klein beetje plaats zouden willen maken zodat ze door kan? In haar microwereldje is er nu eenmaal geen groter lokaas dan de dvd-stand aan de kassa en het lampje dat opflikkert bij elke gescand product. Kan toch geen kwaad?
Het bespaart ons trouwens allemaal een hysterische huilbui. En mij ... een kindercrisis!
