Een vlieg in de crèche: mama volgt een dagje mee!

Stoute schoenen en snottebellen

Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan de begeleidsters van De Witte Wolk in Heist op den Berg – de crèche waar Mona naartoe gaat – of ik eens een dagje mocht komen kijken. Ze waren meteen enthousiast en afgelopen dinsdag was het zover…

In mijn verbeelding zou het een dag pure chaos worden. Huilende kinderen die aan elkaars haren trekken. Een strijd om het eten en overal snot. Als je met zo’n instelling vertrekt, kan het blijkbaar alleen maar meevallen.

Ik begon mijn ochtend met Mona zelf af te zetten in de rode groep. We hadden afgesproken dat ik niet in die groep zou komen kijken om het voor Mona niet te verwarrend te maken. En om zelf niet te veel afgeleid te worden.

Waar is de chaos?

Van de rode groep trok ik een verdieping hoger, naar de allerkleinsten. De groep waar Mona tot eind december ook deel van uitmaakte. Er waren vier inieminie kleine baby’s. (Help, Mona is al een reus!) Het was er kalm. Er was daar niet zoveel spannends te beleven eigenlijk. Integendeel, er heerste rust en gezelligheid. De baby’s speelden en werden geregeld van positie en plekje gewisseld om het interessant te houden. Ze deden hun dutjes wanneer ze moe waren en aten wanneer ze honger hebben. Elk op hun eigen tempo.

Als de baby’s 8 maanden zijn, mogen ze naar de blauwe groep op het gelijkvloers. Daar blijven ze tot 2 ½ jaar. Bedoeling is dat de kleintjes veel leren van de grotere kinderen en de grotere leren zorgen voor de kleintjes. Ik dus naar beneden, naar de blauwe groep. Ook hier heerste niet de chaos die ik me had voorgesteld. De kinderen waren er bijna allemaal en ze waren rustig aan het spelen.

In de groene groep was het wat drukker, daar waren ze met twaalf kindjes, twee begeleidsters en een stagiaire. En die dames hadden daar alles onder controle. Deze kinderen waren wel wat luidruchtiger en de karaktertjes iets groter. Maar ook niet al te veel drama. Hm, dit gaat toch niet té saai worden? vroeg ik me af.

Structuur en flexibiliteit

Wat me vooral opviel was de aanwezige structuur in de groepen. Elke groep begon met de ontvangst van de kindjes en een vrij spelmoment. Tijdens dat spelmoment stond al gauw heel de ruimte ondersteboven, maar toen iedereen goed was toegekomen, was het tijd om op te ruimen. Dat gebeurde onder de vakkundige gezangen van de begeleidsters (ik moet de lyrics van dat opruimlied nog eens vragen). Toen alles mooi was opgeruimd (ook hier gaan de credits voornamelijk naar de begeleidsters), gingen alle kindjes samen zitten en zongen ze het ‘Goedemorgenlied.’ Alle kindjes die die dag in de groep waren, werden bij naam genoemd en hun foto hingen ze op het bord. Daarna was het tijd om de handjes te wassen – wat trouwens zeer gedisciplineerd gebeurde – en een koekje.

De allerkleinsten werden op tijd in hun bedje gelegd. Voor de grotere kindjes was het opnieuw tijd om te spelen, liedjes te zingen, naar verhaaltjes te luisteren, te schilderen en te knutselen. ’s Middags was het tijd voor een lekkere huisgemaakte maaltijd en een stevig dutje. En toen werd het plots wel héél stil in De Witte Wolk. Ook na de dutjes was er veel entertainment voor de kinderen: spelen, verkleden met kleren uit de verkleedkoffer, zingen en fruit eten.

Werken rond thema

In elke groep werken ze trouwens rond een bepaald thema. Deze week was dat in de blauwe groep ‘de boerderij’, in de rode groep ‘ziek-zijn’ en in de groene groep ‘muziek’.

Tussendoor werden er pampers gecontroleerd, kinderen op potjes gezet en verschoond.

En dat verliep allemaal enorm gemoedelijk. Veel minder drama, gehuil en snot dan ik mijzelf had voorgesteld. Ofwel zijn het allemaal superbegeleidsters in De Witte Wolk, ofwel zijn de kindjes gewoon megabraaf. Ofwel had ik het mijzelf gewoon té erg voorgesteld. Wie zal het zeggen? Er is een duidelijke structuur in de crèche, een duidelijke taakverdeling onder de begeleidsters. Maar binnen die structuur is er ruimte voor flexibiliteit, eigen invulling en aandacht voor elk kind.

Is het zoals thuis?

Nee, natuurlijk niet. Thuis heb ik er eentje. Jij misschien twee, drie, vier, … Thuis is het mijn dochter, mijn huis, mijn manier van mama-zijn. Misschien moeten ze in de crèche al eens iets langer wachten op hun eten. Misschien moeten ze al eens wat langer huilen als ze wakker zijn voor ze uit bed gehaald worden. Er worden al eens tutjes afgepakt en ‘zeversjaaltjes’ verwisseld. En ja, de aandacht moeten ze delen met de andere kindjes.

Maar de begeleidsters deden allemaal superhard hun best om die kleintjes een fijne dag zonder mama en papa te bezorgen. Onder andere door op tijd en stond een snotneus af te kuisen, traantjes te drogen en een dikke knuffel te geven. Ik had echt het gevoel dat ze ‘hun’ kleintjes heel graag zien.

En geef toe, zoveel speelgoed als in de crèche hebben wij echt niet thuis. De kinderen worden er bovendien constant bezig gehouden met spelletjes, knutselen, liedjes en voorlezen. Ik denk dat me dat thuis zelfs niet eens altijd zou lukken.