Eentje met alles erop aub!

Ik heb lang geleden voor mezelf beslist dat ik niet langer deelneem aan de mama-competitie. Ik vergelijk mijn kunnen, mijn opvoeding, mijn huis en mijn opvattingen niet langer met die van een ander. Ik geloof dat ik mijn beste beentje voorzet, elke dag opnieuw en dat dat beentje de ene dag al meer waard is dan de andere. En dat dat perfect oké is.

Alleen maar respect voor andere mama’s

Eerlijk waar: ik heb immens veel respect voor de mama die, terwijl ze haar huilende kleuter uitlegt waarom ze niet alles kan krijgen wat ze ziet, telkens opnieuw die strategisch geplaatste tictacs uit de handen van haar graaiende peuter moet halen en die vervolgens met rode kaken terugzet. Dat alles terwijl de kassierster ongeduldig wacht tot de betaaltransactie voldaan kan worden en de volgende in rij al zuchtend aangeeft dat het hoog tijd wordt dat mama-lief haar gekochte pampers van de toonbank neemt en haar kroost uit de weg haalt zodat iedereen verder kan met zijn leven. Het liefst zou ik haar gaan knuffelen of een vuistje gaan geven, maar vaak blijft het bij “Het is soms niet gemakkelijk, he? Maar je doet het prima!” of een begrijpende blik met een glimlach.

Tegen mijn vriendin die haar beklag doet over het feit dat ze die paar (al dan niet ingebeelde) overtollige kilo’s maar niet kwijt geraakt start ik een betoog over wat voor supervrouw ze wel niet is en dat ze wel bovenaardse krachten zou moeten bezitten om bovenop al haar taken ook nog eens 3 keer in de week de fitnessjungle te trotseren.

In de frituur knik ik hevig mee met de vrouw die zegt dat frietjesdag zo een zaligheid is, al was het maar om niet te moeten koken, geen afwas te hebben en de keuken niet op orde te moeten zetten na het koken. En bij het langsgaan bij mijn mama maak ik een schouderophalend gebaar wanneer ze zegt dat ze door de drukte met míjn kids niet aan opruimen is toegekomen dus dat ik de rommel maar moet negeren.

Minder begrip tegenover mezelf

Toch vertrek ik elke zaterdagochtend (routine moet er zijn) naar 2 supermarkten met wat ik weet dat welopgevoede kids zijn, in de hoop dat er geen stampvoetende discussies met Nova voorvallen terwijl Lio uitgelaten “mama, protje gelaten” door de winkel gilt. Schaam ik me kapot als de dame achter me aan de kassa in het Kruidvat al 2 keer een vakkundig opgetrokken linker wenkbrauw toont omdat mijn zoon vrolijk dansend richting deur gaat terwijl ik nog een zoektocht naar mijn betaalkaart inzet en hem tegelijkertijd onder algemeen toezicht van zijn zus bij me probeer te houden.

Toch voelt het een beetje als falen als ik er niet elke week in slaag om 6 keer (frietjesdag moet er ook zijn) vers te koken voor mijn moeilijke eters en tegelijk een door de laatste voedingsexperts bedachte gezonde maaltijd voor mezelf (inclusief zelfgemaakte ontbijgranen en verantwoorde tussendoortjes) op tafel te toveren. Toch verwijt ik het mezelf dat ik het karakter niet heb om die buikspieren weer tot leven te wekken. (De uitvaart vond plaats de eerste keer dat ik op een stokje plaste en er op het schermpje een lachend gezichtje tevoorschijn kwam. Een prachtig moment, ik herdenk het nog elke dag met iets lekkers om te snoepen.)

Bovendien neem ik het mezelf kwalijk dat ik me nu al eeuwen voor aan het nemen ben om bullet journal-gewijs mijn huishoudelijke klusjes er in de week bij te plannen, zodat ik meer tijd over hou om leuke dingen te doen in het weekend (liberaal opgevoed – what can I say) en schaam ik me voor het feit dat ik op sommige dagen hoop dat de buren niet om een ei komen vragen voordat ik met de stofzuiger rondgegaan ben. Ik prijs me gelukkig dat ze kippen hebben.