Eerlijk moederschap - over de grote kwelgeest reflux

Mijn grote kwelgeest is momenteel een mormel genaamd 'reflux' en teistert m'n kleine baby. Waardoor ik me net bedenk dat het wellicht niet politiek correct is om het vooral 'mij́n' kwelgeest te noemen (want het is niet mijn slokdarm die ontstoken is door het maagzuur), maar vandaag besluit ik niet te doen aan politiek correct. Ik ga voor eerlijk moederschap. Omdat ik het zelf heerlijk vind om te lezen over miserie ervaren door andere moeders. Dat is dat van die 'gedeelde smart ...' maar vooral ook wel iets van me minder 'gestoord' voelen.

Lezen hoe andere moeders het ook hebben over 'overleven' en 'doordraaien' wanneer het gaat over het vele (vele...) huilen van hun baby laat mijn innerlijke spanning al gauw zakken. Zo ben ik weer voldoende gereguleerd voor een volgende marathon rond de tafel wandelen met m'n baby op de arm.

Sociale media

Terwijl ik daar zo wandel bedenk ik mij dat mijn reflux-verhaal wellicht heel vreemd zou overkomen voor mijn omgeving die ik in coronatijden vooral laat kennismaken met m'n baby via sociale media. Daar post ik zo af en toe eens een fotootje van een lachende baby, een vrolijke baby. Niets laat vermoeden dat ze elke dag veel pijn ondergaat. Er is ook niets te zien van de slonzige look van moeder, van de melkvlekken op kledij waardoor moeder kledij soms gewoon laat voor wat het is (m'n sympathie voor het nudisme neemt aanzienlijk toe).

Niets te zien ook van het knagende schuldgevoel dat met de dag groter wordt bij de aanblik van oudste dochterlief als ik weer eens kortaf reageer op haar vraag om 'dokter te spelen' voor één van haar 'doe alsof' pijntjes. Ze slaagt er trouwens op die momenten volhardend in om die vraag herhaaldelijk te blijven stellen met steeds toenemende wanhoop in haar stemmetje. Dit terwijl moeder daar met brullende baby op de arm verwoed rondjes blijft wandelen rond de living tafel. Waarop moeder zich vervolgens afvraagt hoe dat ook weeral zat met die 'theory of mind' ontwikkeling van kleuters. (Lees: euuuuuhm, zie je dan niet dat het niet het moment is om doktertje te spelen??!!!!)

Verder bedenkt moeder zich dat ze dringend nog eens dat boek moet herlezen over de magische wereld van het kind om haar kennis bij te schaven, mogelijks een klein beetje ter compensatie van een groeiend gevoel van onzekerheid en onwetendheid. Mijmerend bedenkt ze zich dat er ooit een tijd was van boeken lezen en dat er nu een tijd is van pril moederschap. Twee totaaaal verschillende werelden.

Vandaag begon als een goede dag

Maar vandaag was dus in feite begonnen als een goede dag. Ik voelde me best trots omdat ik babyzusje tijdens haar huiluurtjes in de voormiddag in slaap had gekregen na het eindeloze afwisselen van draaghoudingen, schommelen in het wippertje, rondjes rijden in de Maxi-Cosi,..(.....) Bij de gedachte aan die trots realiseerde ik me dat moeders van 'niet-reflux-' baby's zich mogelijks vaker zo machtig en alwetend voelen wanneer ze er in slagen hun baby in een goed ritme te krijgen en te laten slapen. Dat zelfvoldane gevoel en zelfvertrouwen is gewéldig. Ik begrijp plots reacties uit m'n omgeving beter.

Oooh hoe vaak ergerde ik me aan uitspraken als 'Breng ze maar eens naar hier, we zullen ze wel slaaptraining geven' (mensen opgelet, als je het beest wil wakker maken moet je vooral zo verder doen, iets van een stier en een rode lap). Ik bedacht me na het zélf voelen van die zelfingenomenheid dat die mensen met rustige baby's nu eenmaal dat geweldig geschenk bezitten van zelfvertrouwen en er verder niets kwaad mee bedoelen. Dus vergeef ik bij deze iedereen die ik hierom al eens vervloekte en nodig ik hen uit om het hier eens af en toe te komen overnemen, zodat ik terwijl eens een boek kan lezen over emotieregulatie of zo.

Maar dus vandaag was een goede dag, want IK was erin geslaagd om het refluxmormel voor eventjes de baas te kunnen en m'n meisje haar verdiende rust te geven. Dat ik hierbij hulp kreeg van de maagzuur medicatie die eindelijk z'n werk begint te doen laten we hier even buiten beschouwing. Het gevoel van 'IK heb het onder controle' is goud waard.

Ik durfde het zelfs aan om ergens naartoe te gaan mét haar, vanuit dit vertrouwen in iets wat niets anders dan mijn enorme regulerende capaciteiten moest zijn. Ik ging naar een infosessie over herbruikbare luiers (want jaa ook op het vlak van milieu is schuldgevoel van de partij als een soort van party pooper die de hele boel komt bezoedelen) en stond even niet stil bij hoe moeilijk dit zou zijn met een brullertje op de arm. Maar goed, moeders zelfvertrouwen nam toe want na het gekende gejammer en een aantal handelingen was het nogmaals gebeurd: ze SLIEP!!

Knagend schuldgevoel

Met dit gloednieuwe en torenhoge vertrouwen haastte ik me na de infosessie de auto in (het nodige gezeul met Maxi-Cosi inbegrepen en het voornemen zelf een handiger systeem op de markt te brengen). Ik ging dochterlief ophalen die voor het eerst naar het speelplein ging deze week. Ook daar knaagde aanvankelijk dat vervelende schuldgevoel: 'welke moeder die thuis is stuurt haar kleutertje weg?'

De vrees tot noodzaak aan jarenlange therapie voor dochterlief om al haar ernstige teleurstellingen in haar verwaarlozende moeder te verwerken na deze periode steeg zienderogen. Maar gelukkig deinsde 'de rede' niet terug voor een strijd en passeerden ook normaliserende en validerende gedachten de revue. Dochterlief verdiet een leuke omgeving waar ze niet stil hoeft te zijn, gewoon kleuter mag zijn, gek kan doen en daarin bewonderd en gezien wordt. En zo'n omgeving compenseert het gemis van moeders aandacht. Ook de oma's spelen hierin trouwens een enorme grote rol en vangen veel op met hun exclusieve aandacht voor dochterlief (iets van 'it takes a village').

Doordat babyzusje zoveel huilt was ik de afgelopen tien weken amper beschikbaar voor haar om samen gek te doen. Ik was namelijk veel te druk bezig met zelf niet gek te worden. Hoewel ik haar dagelijks zei hoe belangrijk ze voor me is, leek m'n houding iets heel anders te communiceren. "Shhht nu niet, zusje slaapt eindelijk!", "Pas nu eens op zeg!!", "Laat zusje nu eens gerust!!" (dochterlief bezit de gave om baby zusje's voetjes in haar mond te steken of haar plat te komen knuffelen net op het moment dat ze in slaap begint te vallen).

En pas op, af en toe slaagde ik er al eens in om de noden van zusje én dochterlief te combineren. Dat zijn de goede momenten. Dan staan we daar in de keuken samen in onze halve blootje (dochterlief ontdekte het plezier van het nudisme al veel eerder) te zingen voor babyzusje van 'een hikkertje, een hikkertje, is aardig om te zien' op het gekende kikkertjes kinderliedje. Want zusje hikt en (ver)slikt vaak na voedingen en huilt dan de boel bij elkaar. Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik beide 'tekort' doe, babyzusje omdat ze pijn heeft die ik niet kan wegnemen, en dochterlief omdat ze mama's aandacht mist.

Ik kwam toe aan het speelplein en ontdekte een enthousiast zwaaiende kleuter. Bij het zien van die vuile snoet en zwarte knieën die getuigden van veel speelplezier, maakte mijn hart een sprongetje, het knagende gevoel in m'n maag droop af.

Eenmaal thuis begon het huilen van babyzusje opnieuw, steeds feller en moeders befaamde, briljante handelingen van weleer leken hun magie verloren te zijn. Het zelfvertrouwen volgde dit spoor en smolt mee met moeder die niet enkel onder de hitte dreigt te bezwijken.

Zelfmedelijden en paniek

Vanavond zou ik gaan sporten, dat ene uurtje per week dat helemaal alleen voor mij is. Maar baby zusje stopte niet met huilen en wilde enkel troost vinden aan de borst. Ik was van plan die borst mee te nemen naar de sportles, dus het besef drong zich op dat die groepsles vandaag weleens zou kunnen wegvallen. Op dat moment kwam een nieuwe ongewenste gast razendsnel aankloppen in de vorm van gigantisch veel zelfmedelijden vergezeld door zijn vriendje 'paniek'. Enkele tranen rolden spontaan om ter snelst een weg naar m'n mond toe, en laten een bittere smaak achter.

Manlief kwam binnenwandelen na een dag werken en kreeg onmiddellijk de baby in z'n armen geduwd. Hij kreeg er ook gratis en voor niets een pak verwijten bovenop (iets van kwaadwillige vrijheidsberoving en zo omdat hij niet vaak genoeg oefent met flesje drinken waardoor ze nu enkel moeders borst wil). Onder zijn geruststellende woorden en aanmoediging alsnog naar de sportles te gaan stampvoette moeder nog steeds verwijten prevelend naar boven op zoek naar een sportshort om de hitte te trotseren tijdens die outdoor work-out. Helaas kwam daar de genadeslag, de sportshort paste niet langer op dat postpartum lichaam.

Moeders dam brak. De tranen vormden nu een klein riviertje en moeder schaamde zich om de oppervlakkigheid van haar verdriet om een lichaam dat niet langer het hare leek te zijn. Met de nodige dramatiek baande ze zich een weg naar beneden en slingerde allerlei hysterische uitspraken de wereld in.

Het besef van een oprecht gemis van mezelf dook op en ik vroeg me af hoe het ook alweer voelde om mezelf te zijn, en of ik misschien identiteitsproblemen had? Want wie ben ik eigenlijk écht zo zonder m'n werk, zonder m'n lichaam zoals ik het ken, zonder die extra huid bestaande uit allerlei mooie kledij waarin ik nu niet langer pas, zonder rijkgevuld sociaal leven (niemand vindt een huilende baby gezellig).