En als we nu eens zouden vertragen?
Maar wat als we nu eens zouden vertragen? Als we zouden leven op het tempo van onze kleintjes? Knuffelen, dragen, genieten van het badje en zelf tot rust komen?
We weten dat lichaamscontact onze kindjes doen groeien. Dat ze tot rust leren komen. Voor baby’tjes is dat echt essentieel. Vertragen, in de eerste versnelling gaan leven zodat zij door ons leren reguleren en groeien.
Hun zenuwstelsel werkt zoveel malen trager dan het onze waardoor ons tempo, onze prikkels als een bombardement op het zenuwstelsel werkt.
Geen wonder dat zoveel kleintjes het moeilijk hebben om rust te vinden…
Serieuze druk
En nee, het ligt niet aan de ouders… want op hen rust een serieuze druk. Je moet presteren, je moet blijven werken tot je laatste dag voor de bevalling. De dag na de bevalling moet je bij wijze van spreken alweer gaan werken. Onze kindjes moeten ons tempo volgen, wat helemaal scheef zit.
We leven ook meer en meer geïsoleerd waardoor ouders het maar alleen moeten zien te beredderen. Ieder in zijn eigen gezinnetje, in zijn eigen coconnetje. En maar ploeteren… Want als je hulp vraagt, ben je zwak. (Zeggen ze.)
Hoe fout is dat?
Waar is onze village?
It takes a village to raise a child. Maar waar is onze village? Wie ondersteunt onze ouders? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ze kunnen vertragen? Dat ze de tijd krijgen om te knuffelen, om te dragen, om hun kindje eens gewoon op schoot te nemen en samen uit te blazen en te overlopen hoe de dag is geweest?
Hoe mooi zou het zijn mochten onze ouders en kindjes deze tijd krijgen? Dat we ze de kracht en de sterkte geven om onze kindjes te laten opgroeien in verbinding? Zodat we de basis kunnen leggen voor een bewustere samenleving, in verbinding…
Een utopie? Ik weiger het te geloven… en daarom doe ik wat ik doe… doe ik verder om elk kindje deze traagheid te kunnen geven…
