En dan ben je plots mama ...

Ben je ooit helemaal klaar voor een kindje?

Maar, klaar voor een kindje? Nee, dat ben je volgens mij nooit helemaal. Je kan nog alle boeken gelezen hebben (heb ik niet gedaan), je huis helemaal babyklaar gemaakt hebben op voorhand (nope), infosessies gevolgd hebben over watdanook (een paar, de een al interessanter dan de andere), etc. Echt klaar ben je nooit. Want eerlijk waar, je weet niet wat je overkomt eens je mama (en papa) wordt van een klein mensje. Plots (nou ja) is daar een klein baby’tje, dat al je aandacht nodig heeft en dat je hele leven overhoop haalt. Overhoop halen? Ja, toch wel.

“Geniet er maar van”, zeggen zoveel mensen als je net bevallen bent. Wel (en ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken), veel genieten vond ik er niet aan die eerste dagen/weken. Pas op, ik was trots en blij met mijn kleine, lieve dochter, maar hemeltje, wat had ik de impact onderschat die zij op mijn leventje zou hebben. De roze wolk heb ik niet echt zien passeren en ik vind het belangrijk om dat te durven toegeven.

Niet altijd rozengeur en maneschijn

Om toe te geven dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is die eerste dagen en weken met een baby’tje.
Om toe te geven dat je enórm onzeker bent.
Om toe te geven dat je de helft van de tijd geen flauw idee hebt of je wel goed bezig bent.
Om toe te geven dat je die eerste weken je oude leventje toch een beetje mist en ook dat je je schuldig voelt dat je dat denkt.
Om toe te geven dat je blij bent als je kindje slaapt waardoor jij even tijd hebt om iets voor jezelf te doen (al is het maar een boterhammetje eten of een douche nemen).

Want dat vertelt niemand je. Of dat heeft toch niemand mij verteld. Ik had een heel idyllisch beeld van de kraamtijd. Pampertjes verversen, kleertjes aan en uit, borstvoeding, badje geven, wandelingetje doen, … dat zo een beetje. Easy peasy, toch? Niet dus. Niet easy peasy.

Emotioneel wrak

Je bent om te beginnen een emotioneel wrak, zo net na de bevalling. Babyblues, kraamtranen, daar had iedereen me wel over verteld en da’s absoluut niet gelogen, die zijn bij mij ook allemaal gepasseerd. Je voelt je zó onzeker, bij de minste kik van je kindje denk je dat je helemaal niet goed bezig bent. Je voelt een allesoverrompelende liefde, maar beseft tegelijk ook dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voorheen. De eerste weken van mijn dochtertje haar leven vielen ongelukkig genoeg net in de somberste en donkerste maand ooit, wat ook niet echt hielp voor mijn gemoedstoestand.

Fysiek kapot

Niet enkel emotioneel, maar ook fysiek ben je behoorlijk kapot. ‘Daar vanonder’ is het een heel slagveld, waardoor je de eerste dagen als een eend rondwaggelt aan een slakkentempo. Ik heb me ontelbare keren afgevraagd of ik ooit nog met datzelfde lichaam pakweg een loopwedstrijd zou uitlopen, want de postnatale pijn en ongemakken leken er voor altijd te zijn. De vroedvrouwen in het ziekenhuis verzekerden me meermaals dat de pijn wél voorbij zou gaan, maar dat is zo moeilijk te geloven die eerste dagen. Nadat je negen maanden je lichaam gedeeld hebt, krijg je het niet zomaar terug meteen na de bevalling. Je bloedt en blijft bloeden, je buik hangt erbij als een uitgerokken ballon, terwijl je borsten je op een pijnlijke manier om de zoveel tijd aan herinneren dat het bijna etenstijd is voor je kindje.

Kindje leren kennen

En dan moet je dus ook nog je kindje leren kennen. Temidden al die onzekerheid, fysieke en emotionele ongemakken, moet je je uiterste best doen om je kindje de best mogelijke start te geven. Gelukkig krijg je daar tegenwoordig veel hulp bij. Kind & Gezin, vroedvrouw, kinderarts, kraamhulp, … Er staat een heel leger klaar om jonge moeders met raad en daad bij te staan. En oh, wat ben ik al die mensen dankbaar. Maar ook: help, al die verschillende meningen! De een zegt A, de ander zegt B en nog een ander C. Op den duur zag ik door de bomen het bos niet meer. Je bent nog zo onzeker als mama, dus je wil alle adviezen die je krijgt opvolgen totdat je beseft dat dat niet kan. En dat gezond verstand, dat van jezelf en van je partner, nog altijd het beste is. Maar dat besef komt helaas niet meteen, dus zijn die eerste dagen als mama behoorlijk verwarrend.

Een badje geven bijvoorbeeld: 2 à 3 keer per week, 1 keer per week of afhankelijk van welke productjes je gebruikt? Of: ‘amai je kindje steekt wel heel vaak haar tongetje uit hé?’ Volgens de één een teken van maagprobleempjes, volgens de ander totaal geen reden tot ongerustheid. En ga zo maar verder. Je wil het allerbeste voor je kindje, maar het duurde bij mij eventjes om te realiseren dat ikzelf (en mijn partner) nog altijd het best weten wat ons kindje nodig heeft.

Borstvoeding is een zware verantwoordelijkheid

En dan is er nog de borstvoeding. Ik had me hier op voorhand weinig illusies over gemaakt. Ik was overtuigd om het zeker een kans te geven, maar realistisch genoeg om te beseffen dat het niet evident is en dat het weleens kon dat het niet zou lukken. Het is bij mij uiteindelijk allemaal goed verlopen (tot nu toe toch), maar echt gemakkelijk vind ik het niet. Er rust zo’n grote verantwoordelijkheid op jezelf als jonge mama: drinkt ze wel genoeg, ligt ze wel goed aan, kan het dat ze nu alweer honger heeft, …?

Praktisch gezien is het natuurlijk net wel een gemak: overal waar je gaat, heb je eten mee voor je kleintje, dus geen getsjool met flesjes, geen gedoe met steriliseren, melkpoeders, … Maar borstvoeding geven op verplaatsing, da’s ook geen cadeau. Bij vrienden en familie is het mij altijd goed gelukt (ik heb echt lieve mensen rond me die me altijd meteen een comfy zetel of een aparte ruimte aanbieden), maar op café, restaurant of op eender welke openbare plaats? Nee. Ik heb me er tot nu toe maar één keer aan gewaagd en me dan vooral heel erg gefrustreerd. Wat het drinken natuurlijk enkel moeilijker maakte voor mijn dochtertje.

Ik bewonder vrouwen die maanden aan een stuk borstvoeding geven, maar het is niet voor mij weggelegd. Ik vind het idee op zich heel mooi: mijn dochtertje groeit en bloeit door iets wat mijn lichaam aanmaakt. Maar, ik ga eerlijk zijn, er zijn momenten waarop ik echt geen zin heb in alweer een voedingssessie en waarop ik zó verlang naar het flesjestijdperk (dat gaat nu bijna aanbreken, hopelijk loopt dat vlot). Die borstvoeding wordt zo vaak heel vertederend en romantisch voorgesteld, maar soms vind ik het toch een heel gedoe.

Impact volledig onderschat

Dus, was ik er klaar voor? Totaal niet. Ik had de impact van zo’n baby’tje volledig onderschat en had me de kraamtijd veel te romantisch voorgesteld. Instagram en Facebook staan vol met foto’s van pasgeboren baby’s en jonge gezinnetjes, die zien er allemaal zo perfect uit. Maar ze tonen niet de kraamtranen, de onzekerheid, de huilbuien, het getsjool met buggy’s, maxi-cosi’s, … Ik ben nu ongeveer acht weken geleden bevallen en ben nog altijd aan het bekomen van de rollercoaster waar ik op 11 november op gesmeten ben. Ik heb nog elke dag twijfels over wat ik doe. Ik vraag me nog elke dag of hoe ons leven er de komende jaren er zal uitzien. Ik heb nog elke dag een moment waarop ik denk: help, nu wou ik dat ik gewoon op mijn werk zat, met andere uitdagingen op mijn bord.