vrouw denkt na

Onze wens voor een tweede kindje: hoofdstuk 563

7/11/2022

Eerder schreef ik al over heel ons traject, de inseminaties, de endometriose operatie, bekkenontsteking ... De laatste keer dat ik iets schreef, stonden we aan het begin van een eerste prikronde voor IVF/ICSI. Die verliep best vlot. Het prikken viel beter mee dan verwacht. De pick-up zelf en de vaginale pillen die ik nadien moest opsteken vielen me zwaarder. Ook het tegenvallende resultaat van de pick-up (negen follikels, zes eitjes, vier embryo´s en maar twee die doorgroeiden) vond ik een zware dobber. Vlak na de pick-up zag ik het allemaal best somber.

Na vijf dagen werd een eerste ´topembryo´ teruggeplaatst. En na tien dagen bleek dat dit effectief ´gepakt´ had en ik dus zwanger was. Ik was uiteraard heel blij, maar van het begin beleefde ik die vreugde wel met een rem op. Vanuit een voorzichtigheid of een instinct?

Bij de eerste echo rond zeven weken, waar ik enorm zenuwachtig voor was, bleek dat het vruchtje een kloppend hartje maar ook een paar dagen groeiachterstand had t.o.v. wat volgens de dokter had gemoeten. Doordat ze de timing zo exact kennen van bevruchting en terugplaatsing, kunnen ze ook die groei goed inschatten. Maar toen was er nog een kans dat het goed zou komen. We vertrokken daarna op vakantie dus ik moest wachten tot we terug waren om te checken hoe het met het vruchtje ging.

Op vakantie heb ik me best slecht gevoeld, ik dacht door een combinatie van de zwangerschap en die vuile utrogestan pillen. Uiteindelijk deed de vakantie wel deugd en ook de roze wolk waar we op zaten na alle miserie en twee jaar hopen, deed deugd.

We donderden spijtig genoeg echter snel van die wolk toen tijdens de controle, de dag na onze verlof, bleek dat het vruchtje gestopt was met groeien. Ik was toen tien weken zwanger. Hopla, weeral afscheid nemen van een idee en een planning waar we ons op verheugd en deels al georganiseerd hadden …

Het kwam er niet vanzelf uit dus moest ik pillen opsteken om het te laten afkomen. Terwijl iedereen op de warmste dag van het jaar (41 graden midden juli) zat te zweten en puffen, lag ik te rillen onder een deken van de koorts (leuk effectje van de medicatie). Ibuprofen en het toilet waren mijn beste vrienden die dagen. Gelukkig (mijn standaarden van ´geluk´ zijn al serieus bijgesteld :) ) is het allemaal mooi en vlot weggegaan en was ik er best snel vanaf.

We hebben de rest van de zomer even als pauze genomen om op ons positieven te komen.

In september voelde ik me er terug klaar voor en werd ons overblijvende cryo teruggeplaatst. Deze keer zonder hormonen en pillen, wat een verademing.

De tien dagen voor ik kon testen, waren zenuwslopend. Die wachtperiode is echt één grote mindfuck. Uiteindelijk mocht ik testen (bloed laten trekken bij fertiliteitsgynaecoloog) op, ohja het past in een slechte film, de vierde verjaardag van ons zoontje. Ik kreeg telefoon tijdens zijn feestje met de familie; het was positief maar niet met de waarden die zouden moeten. Dus het kon nog stijgen en goedkomen maar daar had ik weer geen goed gevoel bij. Een paar dagen later kreeg ik effectief een bloeding. 

Ik had liever gehad dat het ineens negatief was want nu waren we weer een cyclus en tijd kwijt. Want ik mocht natuurlijk niet direct opnieuw beginnen prikken voor een tweede ronde, eerst moest al het hCG-hormoon uit mijn lijf (opvolging met bloedafnames en doktersbezoeken, ik ben al lekgeprikt, platgeëchood en blut betaald). Dus voilà, weeral wat tijd kwijt. Ik probeer te geloven dat het allemaal een reden heeft maar het is moeilijk. Ik probeer ook te geloven dat het ons nog wel eens zal lukken, maar ook die hoop krimpt stilaan. Nog niet volledig, want die wens opgeven dat kan en wil ik nog niet. Maar het duurt allemaal zo verdomd lang ...

Ik dacht ook hier (minimiskraam/biochemische zwangerschap) vrij snel over te zijn, maar door een heel onnozele trigger die werkelijk niets met zwangerschap/miskraam/baby te maken had, (een onvolledige collect en go bestelling maakte me ongelooflijk kwaad en verdrietig) kwam er ineens enorm veel verdriet uit. 

Dus voilà, naar mijn gevoel zijn we weer geen stap verder maar precies nog verder verwijderd van een tweede kindje, want ik word er ook niet jonger op. Ook ons kleintje groeit en wordt groter waardoor de babyperiode verder weg voelt en een nieuwe babyperiode onbereikbaar lijkt ...

Om met gevleugelde woorden dit stukje af te sluiten ... het is één grote SHITSHOW!

 

Leen
 

Eén op de zes wensouders ondervindt vruchtbaarheidsproblemen en heeft medische begeleiding nodig om zwanger te geraken. Taboe en schaamte gaan nog steeds gepaard met dit thema. Met Mama Baas hopen we bij te dragen om hier meer openheid rond te creëren. In onze nieuwste podcast gaan we in gesprek met fertiliteitsarts prof. Dr. Christophe Blockeel. 
Je vindt alle info hier

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes