En dan wil je tiener niet meer naar school gaan
Voor ik mijn verhaal vertel, wil ik zeer duidelijk stellen dat ik niet op het onderwijs wil schieten. Ik weet dat er heel veel leerkrachten en scholen hun uiterste best doen voor onze jeugd. En daar heb ik enorm veel bewondering voor!
Burn-out, als tiener?
Drie maanden thuis, onder begeleiding van een psychotherapeut en psychiater. Van thuis uit werken, tot rust komen. Zoekende…
Vooral dat tot rust komen was heel belangrijk. Zijn batterijtjes waren op. Kan je op die leeftijd al een burn-out krijgen? Het had hem blijkbaar zoveel energie gekost om elke dag naar school te gaan en op de schoolbanken te zitten.
Gefaald
Wat maakt dat het zo ver komt? Wat doet dit met jou als ouder? Ik voelde me gefaald als ouder. Gefrustreerd ook. Dit kan toch niet! Naar school gaan, dat moet toch gewoon?
Het klassieke pad volgen om het leven te leven. Hoe zal hij anders later naar zijn werk kunnen gaan? Hoe zal het met dat manneke lopen? Ongerustheid, bezorgdheid, woede, verdriet …
Volgens het klassieke pad
In onze maatschappij worden bepaalde verwachtingen gecreëerd – of passen wij ons aan aan de verwachtingen? Alleszins willen we daar maar al te graag aan voldoen. Verwachtingen om het leven eenvoudig te maken door in het rijtje te lopen. De stroom te volgen.
Het geeft best veel stress als dat niet lukt, leven volgens het klassieke pad. Ik voel het in heel mijn lijf. Dat schreeuwt ‘waarom niet!? Is dat dan zo moeilijk!?’. Het onbegrip van anderen komt heel hard binnen. Maar daarnaast voel ik gelukkig vaak ook begrip. En dat geeft steun, doet deugd.
Ademen, connectie zoeken en vertrouwen
Vijf jaar later kom ik professioneel vaak ouders tegen die hiertegen vechten. Dus schrijf ik dit op. Want (h)erkening doet zo’n deugd. Hé, je bent niet alleen die dit meemaakt. Wat heeft jou geholpen om dit lastige gevoel en die onmacht te laten bedaren?
Ademen, connectie zoeken en vertrouwen. Ademen om te beseffen wat dit met jou doet. Om te voelen welke waarden voor jou belangrijk zijn.
En tegelijk connectie zoeken met je kind. In verbinding gaan. Vanuit je bezorgdheid, maar vooral om zijn verhaal horen. Dat verhaal ontvangen, zonder oordeel of vooroordeel. Er zijn voor je kind en samen uitzoeken wat hem kan helpen om zijn weg te vinden. Want ook hij zou veel liever op het ‘normale’ pad lopen.
Vertrouwen dat jouw kind zijn weg wel zal vinden. Dat hij aan het stuur mag zitten met jou als co-piloot. Zodat jij kan overnemen, als het even niet lukt. Maar wel alleen als hij dat vraagt. Vertrouwen dat zijn weg oké is voor hem. Het zal een andere weg zijn dan de meesten, maar het zal zíjn weg zijn. Vertrouwen geven dat hij zichzelf mag zijn, zichzelf mag zoeken en vinden.
Hij doet het: op zijn manier, via zijn weg
En zo gebeurde het. Want intussen is onze 12-jarige bijna afgestudeerd in het middelbaar, de laatste 2 jaar via een examencommissie. Hij doet het toch maar, zelfstandig alles plannen, alles leren, ervoor gaan, doorzetten, zorgen voor de mensen rondom hem, verantwoordelijkheid opnemen …
Welke zaken helpen ons om in het leven te springen? Om op de schoolbanken zitten, kennis te vergaren, zelfstandigheid te (leren) vinden, door te zetten, zorg te dragen voor de mensen rondom je …. Via welke weg dan ook. Het komt goed. Verbinding, vertrouwen en blijven ademen! Tot de tweede ook weigert om naar school te gaan … Dan kunnen we opnieuw beginnen.
Toch ben ik dankbaar dat ik mijn ervaring kan inzetten bij andere jongeren en ouders, om hen hierin het nodige steuntje in de rug te geven. Want je moet het maar doen, als tiener. Jouw weg vinden.
Gastmama Els Van Schepdael
