moeder zoon tiener

Ik vind de fase met tieners in huis wél leuk

7/01/2025

Als je veel gesprekken over de tienerfase van je kinderen moet geloven, dan trekt er in die periode een verwoestende orkaan door je leven. De puberteit van je kinderen is een fase die je op één of andere manier moet zien te overleven, en ouders kijken er als een berg tegenop. Enfin, als je al die wilde verhalen mag geloven toch. Want die tieners zijn koppig, luid, weten het altijd beter, zijn voortdurend in discussie en ruimen nooit op. Je zal mij niet horen beweren dat daar niets van aan is, verre van. Maar eerlijk? Ik geniet net enorm van deze waanzinnig boeiende fase! 

Ja, ik word weleens nostalgisch als ik terugdenk aan de baby- of peutertijd van mijn kinderen. Wat waren ze schattig toen, en wat zou ik er niet voor over hebben om die kleine lijfjes nog eens op mijn borst te kunnen nestelen en die heerlijke babygeur te kunnen opsnuiven. Maar dan herinner ik me plots ook weer het gehuil, de gebroken nachten, het voortdurend voeden en het constant luiers verschonen. Echt, geef mij maar tieners! 

Tieners hebben een mening. Over alles. (Ja echt, álles!) Soms voelt het alsof ik in debat ben met een politicus of met een filosoof in wording. En die debatten lijken eeuwig door te gaan. Heel vermoeiend. Maar anderzijds: hoe vaak word je uitgedaagd om écht na te denken en dingen in vraag te stellen? Waarom doe je de dingen zoals je ze doet? Waarom bestaan bepaalde regels? Dankzij mijn tieners leer ik zelf ook te reflecteren en nieuwe perspectieven te omarmen. 

En dan is er hun humor. Ja, baby’s en peuters zijn schattig. Maar laten we eerlijk zijn: hun grapjes zijn op hun best amusant. Tieners daarentegen hebben een zalig gevoel voor humor en kunnen echt hilarisch uit de hoek komen. Soms begin ik uren later spontaan weer te grinniken als ik terugdenk aan een opmerking die tussen neus en lippen door gemaakt werd. 

Bovendien weten tieners zoveel. Ze vertellen me over nieuwe trends op sociale media, technologieën, muziek of kwesties waar ik anders misschien nooit van zou gehoord hebben. Ze zorgen ervoor dat ik up-to-date blijf en dat mijn wereld groter wordt. Hun enthousiasme voor de dingen die hen bezighouden werkt vaak aanstekelijk. 

Toegegeven, ik word meer dan eens getrakteerd op norse blikken en korte antwoorden als ik een vraag stel. Maar achter die nukkige façade gaat een wereld van zorgzaamheid en emoties schuil. De momenten waarop mijn tieners zich openstellen en me vertellen wat hen écht bezighoudt, zijn goud waard. Het vertrouwen dat ze mij dan geven, voelt als een prachtig cadeau. 

Maar het mooiste van deze fase? Ik zie mijn tieners veranderen en uitgroeien tot zichzelf. Van die kleine schatjes van patatjes die 100% afhankelijk waren van ons, ontwikkelen ze zich stilaan tot zelfstandige mensen, met hun eigen dromen en overtuigingen. Het is een voorrecht om hen op die reis te mogen begeleiden – ook al gaat dat af en toe gepaard met vallen en opstaan. 

Ik kan niet omschrijven wat het met me doet, om op de eerste rij te mogen zitten en vol trots toe te kijken welke prachtige mensen mijn tieners (zijn ge)worden. Dat gevoel: het is elke discussie (en dat zijn er al héél veel geweest) meer dan waard. 

Natuurlijk zijn er dagen dat ik met de handen in het haar zit. Die zullen er in elke fase van mijn leven zijn. Er zijn dagen waarop ik me afvraag waar ik in vredesnaam aan begonnen ben. Mijn geduld wordt geregeld op de proef gesteld. Maar zelfs op die dagen ben ik dankbaar dat ik een kijkje mag nemen in de complexe, wonderlijke wereld van tieners. 

Deze fase gaat, net zoals de vorige fases in hun leven, veel te snel voorbij. Voordat ik het weet zullen ze hun vleugels uitslaan. En dus geniet ik van het nu – inclusief de chaos, de rommel, de grappen en de fascinerende gesprekken. 

Wat mij betreft: leve de tieners!