En toen werd ik plots mama van twee 'zoontjes'
Toch kreeg m'n leven plots een andere wending. Net voor m'n bevalling werd ik verliefd. Dat dit me nog zou overkomen, daar had ik zelfs niet meer op durven rekenen. Hij had al een zoontje en ik kon alleen maar verder dromen van een gezin met twee ventjes waarin we enkel maar leuke dingen samen als gezin deden. Mijn geluk kon niet op en we waagden ons aan de relatie. Een relatie die je toch wel een test kon noemen.
Niets liep van een leien dakje wat betreft de regeling rond zijn zoon. De focus lag voor hem daar en ons 'prille' verliefde begin verdween stilaan als sneeuw voor de zon.
Ik had gelukkig mijn zoon voor wie mijn liefde alleen maar intenser en groter werd. Ik ging alleen nog voor hem leven en besefte dat ik niemand zo graag zou kunnen zien als hem.
Mijn pluszoontje kreeg intussen voor mij een negatief aura om zich heen door alles wat ik als buitenstaander voelde bij de sfeer rond de regeling die niet rond geraakte. Ik voelde niets bij hem en werd er onzeker door. Ondanks dat ik zo ontzettend veel moeite deed om hem te geven wat hij nodig had. Vers eten, fruit, nieuwe kleren, ...
Niets hielp mijn gevoel t.o.v. hem echter vooruit. Integendeel, ik voelde me schuldig omdat ik hem liever niet meer rondom me had. Het was de allereerste keer dat ik spijt had van een beslissing die ik in m'n leven gemaakt had, die om een relatie te starten als plusgezin.
Nooit had ik gedacht dat alles zo ingewikkeld kon zijn en dat een band met het kind van iemand anders opbouwen zo lastig was. Ik moet me oppeppen elke keer hij komt en het voelt als een opluchting als ik terug met m'n zoontje en vriend alleen ben.
Zal ik hem ooit even graag kunnen zien als m'n bloedeigen zoontje? Die vraagt blijft elke dag in mijn hoofd rondspoken ....
