Geboorteverhaal van Rebekka: elke bevalling is uniek
Dansen op Prince
Ik kreeg van Peter en Patricia om 3.30 uur 's nachts een berichtje dat ze zouden vertrekken naar het ziekenhuis. Rond 5.10 uur kwam het volgende bericht: al 5 centimeter ontsluiting, maar de baby zat nog wat te hoog. Dat laatste had al een belletje moeten doen rinkelen, maar toch vertrok ik al naar het ziekenhuis. Toen ik om 6 uur Patricia zag, was ik blij verrast. Een fitte vrolijke mama zoals haar zie je niet vaak (belletje nummer twee). Prince was pas een dag overleden en daarom stond ze niet veel later te dansen op zijn muziek! I loved it!!!
De weeën waren nog niet regelmatig. Ze kwamen op gang, hielden het een tijdje vol en zwakten dan weer af. Iedere keer dacht ik: nu is het begonnen. Maar iedere keer viel het ook stil. Rond 9 uur zat Patricia aan 6 centimeter ontsluiting nadat ze een pilletje had gekregen om de bevalling een duwtje in de rug te geven. Dat deed zijn werk maar matig, het bleef erg rustig tussen de weeën door.
Beginnende ontgoocheling
Zelf bleef ik niet de hele tijd in de kamer, ik ging wat wandelen, iets eten, had een fijne ontmoeting in de cafetaria en zoende mijn lief die rap even langskwam voor wat support!
Rond half 1 besloot de gynaecoloog samen met de vroedvrouw om Patricia een infuus te geven met weëenopwekkers. Aanvankelijk zag ik best wat ontgoocheling bij Patricia. Ze begon rond te wandelen in de hoop dat het ook zo lukt, zonder de medicijnen. De baby wilde maar niet indalen. Het ging heel traag.
Zware weeën
Na de middag kreeg Patricia écht één van de allerliefste vroedvrouwen die ik al aan het werk zag. Ze was lief, zacht maar ook kordaat en bovenal: eerlijk en duidelijk. Ze vroeg Patricia wat ze wou en niet wou en beloofde haar, in de mate van het mogelijke, die wens na te komen. De vliezen werden gebroken en toen begon het echte werk. De weeën waren zwaar en deden hun werk. Toch bleef die baarmoederhals hardnekkig lang, waardoor de ontsluiting bleef hangen op 9 centimeter.
Patricia kreeg het zo zwaar, het schoot niet op en de pijn was bijna niet vol te houden. Ik vroeg me af of het een keizersnede zou worden. Uiteindelijk werd er besloten om voor een epidurale te gaan. Aanvankelijk wou Patricia dat niet, maar de vroedvrouw zei dat ze het moest zien als een therapeutische epidurale, geen comfort-epidurale. Daardoor kon ze gelukkig ontspannen. Deze vrouw was al zo lang bezig, was moe maar niet moedeloos. Ze bleef optimistisch en dapper doordoen: RESPECT!
Het is eindelijk zover
Rond 19.50 uur kwam de gynaecoloog kijken en ze stelde vast dat het boordje van de baarmoederhals gekneld zat tussen het schaambeen van Patricia en het hoofdje van de baby. De gynaecoloog probeerde alles om dat boordje weg te krijgen. Ik zag ook bij haar even de moed in de schoenen zakken. De woorden 'keizersnede' werden al gesproken. De vroedvrouw vroeg het nog één kans te geven en Patricia mocht persen. De vreugde in de verloskamer was groot als het hoofdje eindelijk in zicht kwam! En niet veel later was ze er dan. Een grote gezonde baby: Rebekka!
De volgende dag ging ik nog even terug om de eerste ontmoeting met haar grote zusje vast te leggen. Het leverde me één van mijn favoriete foto's op :-) (zie laatste foto's).
Meer foto's van Kim Rondas en Marijke Thoen zien? Check hun pagina!
