Gender reveal: wij krijgen een …
Mijn eerste trimester vloog voorbij. Ik kreeg te kampen met misselijkheid, maar overgeven heb ik nooit moeten doen. Vreetbuien die had en heb ik nog steeds. Maar gelukkig probeer ik snoepgoed en chips zoveel mogelijk te vermijden en voorzie ik ook voldoende gezonde snacks in huis. Ik zou het me nadien alleen maar beklagen. Met de komst van het tweede trimester verdwenen de klachten die ik had, gelukkig. Mijn pijnlijke borsten waren de grootste issue. Maar dankzij enkele nieuwe zwangerschapsbh's ben ik daar ook vanaf.
Men zegt wel dat alles sneller gaat bij een tweede zwangerschap. Ergens klopt dat ook wel. Maar soms heb ik ook nu de indruk dat ik leef van mijlpaal naar mijlpaal. De bekendmaking, de eerste echo, de NIP-test, ... En dus ook de gender reveal. Laat ons zeggen dat dit toch een heel bijzondere mijlpaal was voor ons.
Voorkeur voor ....
Toen ik zwanger werd, had ik geen bepaalde voorkeur voor het geslacht van de baby. Noem het cliché, maar voor mij was het belangrijkste dat de baby gezond was. Of het nu een jongen of een meisje was, dat maakte voor mij niet echt uit. Mijn echtgenoot en dochter hadden een voorkeur voor een jongetje, net zoals de meeste mensen uit onze omgeving. En ja, dat zou leuk zijn. Want we hadden al een meisje.
Maar ik heb er ook nooit een geheim van gemaakt dat ik best kon leven met het idee dat ik mama zou zijn van twee meisjes. En hoe langer de zwangerschap vorderde, hoe meer die toekomstvisie afspeelde in mijn hoofd. Ik zag Annabel al zorgen voor haar kleine zusje. Ik zag overal schattige outfits voor meisjes en zelfs als ik al eens ging inspiratie opdoen voor suikerbonen ging mijn voorkeur naar de meisjesachtige dingen. Toch deed ik mijn uiterste best om mij voor te houden dat deze baby evengoed een jongetje kon zijn. Maar elke keer dat ik dan dingen ging opzoeken die meer naar jongetjes neigden, voelde ik een mindere vorm van opwinding.
Een gender reveal?
Ik wil niet ondankbaar klinken, allesbehalve. Daarom dat ik ook al heel lang aan de buitenwereld heb verkondigd dat het mij niets uitmaakte. Dat een jongen of meisje allebei goed waren voor mij. Enkel tegen mijn man durfde ik al eens mijn voorkeur te uiten. Maar die hoopte vooral dat de natuur hem zou bijstaan. Ons huis bestaat ondertussen al uit vier meisjes, als je de kat en hond meerekent. Dus ik begreep hem wel.
Al van in een vroeg stadium bespraken mijn echtgenoot en ik het idee van een gender reveal. Toen we zwanger waren van Annabel was dit nog niet echt een ding. Anno 2021 kan je er bijna niet meer naast kijken. Het leek me gewoon ook een veel leukere manier om te ontdekken welk geslacht ons baby’tje zou hebben, in vergelijking met het gewoon aflezen van de resultaten van de NIP- test. Maar anderzijds was het ook een vreemd gegeven dat anderen sneller zouden weten welk geslacht onze baby had dan wij. Toch besloten we om voor een gender reveal te gaan.
De resultaten
Dat wij een fantastisch goede gynaecoloog hebben, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Dus toen we ons idee met hem deelden, had hij respect voor onze wens. We spraken af dat hij ons wel op de hoogte zou brengen als de resultaten van de NIP- test binnen waren. Hij zou ons opbellen en ons vertellen dat alles wel of niet goed zou zijn met onze baby. Maar over het geslacht zou hij niets zeggen. We spraken af dat hij daarvoor de meter van het kindje zou contacteren. Ook in het labo waar ik de test liet uitvoeren, benadrukte ik dat we het geslacht niet wilden weten en dat de gynaecoloog dit verder zou regelen. Zo hebben wij thuis nooit een brief in de bus gekregen die ons doorzettingsvermogen zou kunnen uittesten, handig!
Het toeval bleek dat de resultaten van de NIP-test binnenkwamen bij de gynaecoloog op het moment dat we samen met de meter van ons kindje op een terras zaten. De gynaecoloog vertelde me dat alles in orde met de baby was, maar voor het geslacht gaf ik de GSM door aan mijn beste vriendin en meter van ons kindje. Eerlijk, het was best een vreemd gegeven om Rani op een afstand te zien bellen. Ik probeerde zo hard te observeren wat haar reactie was. Maar Rani was slim genoeg om ver weg te gaan staan, met haar rug naar ons. En ook tijdens de rest van de avond kon ik niets opmerken.
Nub–theorie
De gender reveal zelf zou het weekend daarna plaatsvinden. Ik zou dus nog acht dagen geduld moeten hebben. Alhoewel ik soms heel onschuldig iets heb proberen te ontfrutselen bij Rani of ze iets zou lossen, ze hield zich netjes aan haar taak. Hoe dichter die datum van het feest kwam, hoe meer stress ik kreeg.
De wens naar een tweede dochter overheerste mijn binnenste. Net zoals het schuldgevoel. Want wat als binnen enkele dagen zou blijken dat we toch een zoontje zouden krijgen?
Ik verdiepte me in de zogezegde nub–theorie. Ik zocht het internet af en bestuurde verschillende echo’s van Annabel, nichtjes en neefje. Kon ik uit de echografie van babygarnaaltje afleiden wat het geslacht was?! Als ik de theorie goed verstaan had, las ik een meisje af. Maar zolang ik geen zekerheid had probeerde ik mijn gedachten zo neutraal mogelijk te houden.
Onze gender reveal vond plaats in de grote tuin van mijn papa. Dankzij Rani die haar rol als meter heel serieus nam, was er ontzettend leuke decoratie, een heerlijke taart en zag de gender reveal eruit zoals in mijn dromen. Aangezien we best een grote familie hebben (bij een verjaardagsfeest van Annabel zijn we al snel met 50!), besloten we dit moment intiem te houden.
Daarom nodigde we enkel de eerstelijnsfamilie uit van Annabel en de baby. Grootouders, meters en peters en uiteraard ook Jasmine en haar echtgenoot. Want zij bevallen in november en mijn echtgenoot heeft de prachtige rol van peter gekregen.
We krijgen een ...
Rond 15 uur was het moment daar eindelijk. We zouden elk moment ontdekken welk geslacht onze baby zou hebben. Iedere aanwezige had een wasspeld mogen kiezen met hun vermoeden. Roos voor een meisje, blauw voor een jongen. Zoals voorspeld droeg mijn echtgenoot blauw en ging ik toch voor roze. Maar nu was het gedaan met voorspellingen en vermoedens. Nu zouden we eindelijk het geslacht kennen van ons kindje.
Het gekke was ook dat we vanaf dat moment zouden weten wie er in mijn buik zat. We hadden al namen gekozen, voor zowel een jongen als een meisje. We zouden vanaf dan eindelijk kunnen gaan kijken voor een geboortelijst, en ik zou dan eindelijk kunnen gaan shoppen. Want zo uniseks shoppen, laat ons zeggen dat dat niet bepaald voor mij is weg gelegd.
Annabel zou onder begeleiding van Rani een groot pistool krijgen. Mijn echtgenoot en ik kregen een witte t–shirt aan, en Annabel zou dan schieten met verf. De kleur die er op de t–shirts zou verschijnen zou ons dan – eindelijk! – vertellen wat het geslacht was.
Het bleek … een meisje! Oh my God! Mijn geluk kon niet op. Mijn vermoedens waren juist geweest, mijn schuldgevoel was onnodig geweest! Mijn voorgevoel was helemaal correct. In mijn buik zat een klein zusje voor Annabel. Ondanks dat zowel mijn echtgenoot als Annabel even moesten wennen aan het idee van een meisje, zijn ook zij vandaag extreem gelukkig. Ons baby’tje heeft niet alleen een geslacht, maar ook een naam gekregen. En dat maakt het toch weer wat extra bijzonder.
Onze gender reveal was fantastisch. Ik val misschien in herhaling, maar echt: als je ooit twijfelt, doe het. Want het is zo’n leuke manier om te ontdekken welk geslacht de baby nu heeft.
Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.
