Haar eerste kus
De wereld is om zeep
Deze middag betrapte ik mijn dochter kussend (!) met een twee jaar oudere jongen (!!) op de nestschommel in de tuin van mijn zus. Ik moet toegeven dat ik trots ben op mijn beheersingstalent. (Pluim voor mezelf.) Ik heb de jongen níet uit de schommel geplukt en over de haag gegooid. Ook heb ik mijn dochter géén kuisheidsgordel gekocht en haar (nog) niet laten testen op soa’s.
Ik heb wel ontdekt dat ik het ‘freeze’-type ben in potentieel gevaarlijke situaties. Jammer, want ik had gehoopt tot de categorie ‘fight’ te behoren, zodat de jongen in kwestie zich zijn kolossale misstap nog lang zou heugen.
Maar neen, ik bleef dus bevroren achter het schuifraam staan, aan de grond genageld bij zo’n hartverscheurend tafereel. Mijn volmaakt onschuldige dochter - wiens hart uiteraard enkel voor mij slaat - boog zich voor mijn versteende ogen over de jongeheer om hem vervolgens vol op de mond te kussen.
De. Horror.
Ik zou zweren dat ik daarbinnen in mijn borstkas het getinkel hoorde van een scherf porselein die uiteenspatte op een koude, stenen vloer. Ik voelde mezelf uit mijn lichaam treden en keek neer op een verbijsterde moeder. De mond krampachtig in een stille ‘NEE!’ verwrongen, de handen naar het koude raam klauwend, de ogen ontzet op dat schokkende beeld gefixeerd, de hersenen flitsen uit Bosch’ Tuin der lusten wegduwend.
Toen ik weer bij zinnen kwam, draaide ik mij om. Ik zou sterk zijn. Ik besloot te doen alsof ik het niet had gezien en weerstond de drang om mijn kind in één of andere hoge toren op te sluiten. (Nog een pluim.)
Maar toen ze vijftien minuten laten in de auto Paul Severs’ grootste hit begon te kwelen, konden de pluimen mij gestolen worden. Ik besloot al haar hobby’s op te zeggen, haar van school te halen, mijn job op te zeggen en haar thuisonderwijs te geven.
Als ze twintig is, mag ze weer buiten.
