4785fi.jpg

Hartverscheurende brief na miskraam

10/04/2019

Toen mijn vrouw 12 weken zwanger was, gingen we voor de tweede keer op controle naar de gynaecoloog. We waren zo blij, hadden eindelijk die grens van 12 weken gehaald. Al de ziekenhuisbezoeken, de gesprekken, de bloedafnames, alles constant bijhouden op onze kalender, de inseminaties (wij zijn een lesbisch koppel), zelfs de hoge rekeningen, het constant op alles letten tijdens de zwangerschap en zo voorzichtig zijn ... 't Was het allemaal meer dan waard geweest, want we zouden het nieuws eindelijk aan de wijde wereld mogen vertellen (al waren er al heel wat mensen op de hoogte aangezien we zo enthousiast waren) en konden iets 'zekerder' zijn van ons stuk.

Verschrikkelijk nieuws

Maar we kregen verschrikkelijk nieuws. Ons kindje was gestopt met groeien en ook het hartje was gestopt. En op dat moment stopte ook ons hart. Letterlijk heel even, maar figuurlijk nog steeds.

We krijgen van overal rondom ons heel erg veel steun, begrip en liefde. Hoezeer we dat ook appreciëren, het neemt ons verdriet natuurlijk niet weg ... Ergens hopen we dat we zelf mensen kunnen 'helpen', door ons verhaal te delen, al is het maar zodat ze zich niet zo verschrikkelijk alleen zouden voelen.

Ik schreef volgende brief naar ons kindje, op die bewuste dag dat we naar de gynaecoloog gingen. (Ik had er al 9 geschreven, wekelijks eentje... maar dat waren telkens positieve brieven waarin we vooruitkeken... ik hield ze bij in een boek, samen met de foto's die we iedere week namen van haar buik.)

Brief aan ons kindje

"Lieve baby,

Ik wou dat ik deze brief kon beginnen zoals de negen andere brieven die ik je de afgelopen weken schreef. Met een gelukzalig gevoel, met vreugde, met 'uitkijken naar'. Ik wou dat ik vanavond kon gaan slapen zoals de voorbije acht weken sinds we weten dat je mams zwanger is. Dat ik haar buik kon insmeren met die crème tegen de striemen. Dat ik jou en daarna haar slaapwel kon kussen. Dat we in slaap konden vallen, verlangend naar 22 december, de dag waarop jouw geboorte was uitgerekend.

Vanmorgen werd ons verteld dat we dat niet meer zullen kunnen doen. Je mams en ik gingen naar de gynaecoloog. 12 weken zwanger. Als alles in orde was vandaag, zouden we het nieuws vertellen aan al wie het wel en niet wilde horen. Dat wij mama's zouden worden, dit jaar nog.

En waarom zou alles niet in orde zijn? Voor die paar keer dat we ongerust waren, ook al konden we onze vinger niet leggen op een reden waarom? Iedereen is toch ongerust bij een eerste zwangerschap? Dat hoort er toch gewoon bij, tot je op controle gaat en hoort dat alles oke is? Dat is toch een deel van je moederinstinct?

Maar wij hoorden en zagen dat het niet in orde was. We zagen een monitor waarop een vruchtje te zien was waarvan we wisten dat het te klein was, aangezien we steeds bijhielden hoe groot je al moest zijn. We zagen een hartje dat niet knipperde op hetzelfde scherm waar het dat vier weken geleden wel deed. De gynaecoloog kreeg een andere intonatie in de stem toen ze de woorden in de mond nam dat het niet goed was; dat je een aantal weken geleden gestopt was met groeien en dat ook je hartje  gestopt was.

En daarna? De uitleg moeten horen over wat er moet gebeuren. Dat we dinsdag naar het ziekenhuis moeten  om 'het' te laten weghalen. Dingen maar half horen, half begrijpen en al helemaal niet bevatten. Elkaars hand vasthouden en huilen, huilen, huilen. Naar huis gaan en de mensen op de hoogte brengen die al mee uitkeken naar jou en die gevraagd hadden om iets te laten weten van zodra we wisten dat alles tiptop in orde was. Het werk opbellen want we konden niet gaan werken. Thuiskomen en geconfronteerd worden met dingen die doen denken aan jou: de crème, het foliumzuur en de utrogestan op de bedrand, de zwangerschapsbroek die je mams al droeg, de toffe eetstoel die we eens op de kop getikt hadden, coole kleertjes die we al gekocht en verzameld hadden, het rompertje dat ik besteld en gepersonaliseerd had voor moederdag, de sterilisator die we al hadden via vrienden, de kaartjes van mensen die het al wisten, het boek met mijn brieven naar jou,..

Je bent amper 1,88cm groot geworden en je bent al zo moeilijk weg te denken. 't Is zo moeilijk om te beseffen dat het niet oké is. Dat je ziek was. Dat er iets mis was. Dat we nooit zullen weten of je een jongetje of een meisje was. (Niet dat het er toe deed, maar we wilden het zo graag weten …) Dat we afscheid moeten nemen van jou en onze daarbij horende dromen.

Lieve baby, lieve Froempie, vanavond gaan we slapen met een ongeëvenaard verdriet. Maar ik kus je wel nog slaapwel. Nog tot dinsdag.

Liefs,

Mama."

Gastmama Tamara

Voor meer info over miskraam en een manier om dit te verwerken kan je ook terecht bij het boek Als je je kindje verliest in de zwangerschap.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes