Opnieuw zwanger en doodsbang na traumatische keizersnede en postnatale depressie

Ik ga dood van angst

Ik had niet gedacht dit nog eens mee te maken. Enerzijds is het een zegen en zou ik dankbaar moeten zijn. Anderzijds ga ik dood van angst. Ik mag er niet aan denken dat ik opnieuw op die operatietafel terecht kom, vastgebonden en opengesneden word terwijl ik volledig bij bewustzijn ben.

Mijn eerste keizersnede in november 2011 is nochtans heel goed verlopen. Ik had een heel lieve anesthesiste die zelf hoogzwanger was en een praatje sloeg om me gerust te stellen. Het was ook allemaal nieuw. Maar alles verliep heel goed.

De anesthesiste snauwde me af

In februari 2014 was de volgende aan de beurt. Nu echter geen lieve, zorgzame anesthesiste, maar een iets ouder exemplaar met een felgekleurde bril, die de operatiezaal doorliep terwijl ze het personeel afsnauwde. Om de een of andere reden had ik nu heel erg schrik gekregen voor die enge ruggenprik. De vorige keren waren nochtans altijd goed verlopen. Toch overviel me nu echt een angst waar ik geen meester over werd. Alsof dat nog niet genoeg was, snauwde die bewuste anesthesiste me af dat ik helemaal geen rechte rug had en ze zo niet goed kon prikken. Alsof je voelt of je recht zit met zo een dikke buik…

Ik sloeg in paniek

Ik sloeg inwendig helemaal in paniek! Dan zou het zeker risico’s inhouden. Wat als ze verkeerd stak en ik verlamd zou raken?? Ik probeerde me echt goed te zetten maar voelde niet goed wat ik verkeerd deed. Ze was niet tevreden… Uiteindelijk lukte het toch. Ik werd opnieuw vastgebonden aan de armen. Wat een eng gevoel toch… Al is het waarschijnlijk het idee op zich dat het engste is. De keizersnede verliep vrij goed. Toen ze mijn dochtertje uit de baarmoeder wilden halen, werd er vrij hevig aan mij getrokken. Mijn bed ging werkelijk alle richtingen uit. Uiteindelijk schoot ze er uit.

Ik werd ongemakkelijk

Was het nu door het grote drukverschil in mijn buik, ik weet het niet, maar op dat moment werd ik echt heel ongemakkelijk. Een nog grotere angst maakte zich meester van mij. Ik zou toch niet sterven terwijl ik net voor de tweede keer mama was geworden? Ik had mijn dochtertje nog niet eens gezien! Ik riep de anesthesiste, waar ik op dat moment al wat schrik voor had, en vertelde haar dat ik me echt niet lekker voelde. Vervolgens liet ze twee volledige flessen pijnstilling intraveneus lopen. Ik werd als het ware knock-out geslagen. Ik probeerde wakker te blijven, ik vocht echt, omdat ik nog steeds bang was om ‘weg te glijden’. Ik herinner me wel nog de geur van mijn eigen vlees dat dicht gebrand werd. Walgelijk… De uren daarna zijn wazig. Ik wilde zo graag wakker zijn en vocht echt tegen de slaap, maar ik kreeg mijn ogen amper open.

Mijn angst is absoluut niet uit het niets gekomen. Nu ik er achteraf over nadenk en alles overloop, heb ik wel al een paar keer pech gehad op medisch vlak. Ik denk dat al die dingen samen me ineens zo bang gemaakt hebben.

Ik wilde vooral rust

Nog helemaal groggy kwam ik op de kamer. Daar reden ze mijn dochtertje binnen. Nog zoiets raars:  ze lag in een bedje! Niet in een couveuse zoals bij haar broer het geval was. Vreemd… ik wist niet of ik blij moest zijn of niet… Anna werd onmiddellijk op mij gelegd, maar ik was nog zo ver weg dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik vond het net zoals bij haar broer een lelijk kind. Had ik dat gemaakt? Andermans kindjes vind ik altijd zo mooi en schattig en die van mij… Ze had zo een dikke neus… en dat voor een meisje!
Dat mormeltje werd op mij gelegd. De verpleging vertelde dat dat de nieuwe techniek was die ze nu ook na een keizersnede snel wilden toepassen om de band met mama te versterken. Ik wilde vooral rust…

Die dag heeft me een trauma voor operaties gegeven, terwijl ik een operatie daarvoor helemaal niet erg vond. Ik ben ontzettend bang dat er dingen fout zullen gaan en ik in een operatie zal blijven, nooit levend van die tafel zal komen. Of dat ik verlamd raak door een ruggenprik…

Onverwachts zwanger

Een keizersnede was sowieso niet meer aan de orde, dus voorlopig geen zorgen meer… Tot ik nu, in 2017, geheel onverwacht zwanger blijk te zijn. Het kindje is welkom, maar ongewild sta ik opnieuw voor die situatie. Ik ben als de dood om dat allemaal nog eens te moeten meemaken. Die ruggenprik waarbij zoveel kan mislopen, dat snijden in de buik, het misselijk worden en bang zijn dat je gaat sterven… Vooral het moment waarop je echtgenoot dan met het kind meegaat en jij daar alleen op die operatietafel achter blijft… Ik krijg er nu al nachtmerries van… Ik weet eerlijk gezegd echt niet hoe ik dat moment aankan zonder compleet in paniek te slaan…

Het liep niet van een leien dakje

Ook nadien liep niet alles van een leien dakje… Doordat mijn dochtertje niet in een couveuse lag, bleef ze gewoon bij mij op de kamer. Een immense angst overviel mij. Ik had net een keizersnede gehad, kon mijn benen niet bewegen, maar dat kind lag naast mij te huilen. Ik voelde mij zo machteloos en nutteloos! Ik was nog niet bekomen van die verdoving en alle overweldigende gebeurtenissen, of dat ‘lelijke’ wezentje waar ik nog geen band mee had, had mij al nodig. Op de koop toe dronk ze ook nog eens heel slecht. De vroedvrouwen hebben daar goede technieken voor, zij pompen die melk naar binnen. Mij lukte het niet, hoe hard ik ook mijn best deed. Soms kreeg ik echt het gevoel dat ik niets goed deed…

In de steek gelaten

Het ergste moment was tijdens een van de eerste nachten. De verdoving was wel al uitgewerkt. Ik kon al uit mijn bed, maar heel moeilijk en het was erg pijnlijk. Anna begon ’s nachts te wenen. Het was tijd voor haar flesje. Normaal gezien kwam  de nachtverpleegster dan om haar een vers luiertje te geven en nadien bracht ze het flesje dat ik dan vanuit mijn bed kon geven. Die bewuste vroedvrouw kwam met een lang gezicht de kamer binnen, alsof elke stap haar te veel was. Ik herinner me haar nog heel erg goed… Ze legde het kind op het uiteinde van mijn bed en zwierde een pampertje naar dezelfde plek. Op dezelfde manier verdween ze weer. Ik kon wel huilen. Ik had pijn, was moe en daar lag een baby’tje te huilen. Kon ze niet eventjes helpen of ten minste vragen of ik hulp nodig had? Ik voelde me zo ontzettend in de steek gelaten.

De nachten nadien had Anna het heel moeilijk. Ze sliep niet echt vast en huilde vaak. Achteraf bleek dat te komen omdat ze kou had en haar temperatuur nog niet zelf kon regelen, maar dat wist ik toen nog niet. Voor mij was het gewoon een lastig kind. Waar was ik aan begonnen? Ik was zo moe en had zoveel pijn van die ingreep… Elke keer ik me naar haar bedje draaide om haar te troosten, ging er een scherp mes door me heen.  Ik voelde me zo ontzettend alleen….

Anna moest opgenomen worden

Na vijf dagen mocht ik met mijn dochtertje naar huis. Toen we na een week op controle gingen bij de kinderarts, zei die dat ze onmiddellijk terug opgenomen moest worden. Ze was fel afgevallen en moest de couveuse in om aan te sterken. Een “failure to thrive”, klonk het. Daar gingen we weer…

Het was niet evident om mijn leven op te splitsen tussen de kleuter die we al thuis hadden rondlopen en mijn baby’tje dat daar hulpeloos in de couveuse lag. En hoe hard ik ook mijn best deed…ik kreeg maar geen band met dat wezentje… Ik had altijd al zo ontzettend graag een dochtertje gehad en nu ze er was deed het me zo weinig… “Het zal wel beteren”, maakte ik mezelf wijs.