Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn geplande keizersnede
37-weken: onze zoon ligt nog steeds met zijn hoofd naar boven en poep naar beneden en schijnt zo erg comfortabel te liggen. Ik geef hem groot gelijk, het ziet er ook best een knusse houding uit. De poep-naar-boven-houding heeft niets uitgehaald en ik moet toegeven dat ik dat dagelijks toneeltje ook grondig beu ben. De gynaecoloog stelt een kering voor, allemaal oké voor mij: we gaan ervoor!
Na zes tevergeefse keerpogingen uitgevoerd door twee verschillende gynaecologen op twee dagen, staat het als een paal boven water: het wordt een geplande keizersnede.
Het voelt verkeerd
Ik ben triest, echt heel triest. Ik wou zo graag natuurlijk bevallen, het leek me zo mooi en ik wou het - ik denk zoals elke mama - heel graag beleven en vooral de kans krijgen om deze eerste belangrijke taak zo goed als mogelijk uit te voeren voor mijn kleine baby.
Gevoelsmatig voelt het helemaal verkeerd, dit is niet wat ik wil, dit is niet hoe ik het me had ingebeeld. Ik wil enorm graag borstvoeding geven en ook dat baart me erg veel zorgen: bij een natuurlijke bevalling komt er oxytocine vrij die de borstvoeding gemakkelijker op gang brengt. Ik las ook overal dat je baby zo snel mogelijk aanleggen de key was tot een succesvolle opstart van de borstvoeding. Maar ik mag mijn kleintje pas na twintig minuten bij mij nemen. De doemdenker in mij gaat er al vanuit dat ik naast mijn natuurlijk bevallen-droom ook mijn borstvoedingsdroom zal moeten opgeven.
Er zijn enkele artsen in Vlaanderen en Brussel die natuurlijke stuitbevallingen uitvoeren en hier erg veel ervaring mee hebben. Die optie wordt heel even overwogen maar wordt even later van de tafel geveegd: te veel risico voor ons kleintje.
Ook voordelen
Na enkele droevige dagen probeer ik er het positieve van in te zien: we weten de exacte geboortedatum van onze zoon op voorhand, da’s best wel speciaal! En: sowieso geen knip en geen scheur, enkel een snee ergens waar niemand het ziet.
Not so bad, right? Zouden ze misschien ineens ook mijn zwangerschapsvetjes kunnen weg-opereren nu ze daar toch bezig zijn?
Als hij maar gezond is
D-day. De wekker gaat om 6u, ik heb heeeeerlijk geslapen en ben belachelijk kalm. Hetzelfde geldt voor mijn wederhelft, maar dat hoeft niet te verbazen, kalm zijn is zijn natural state of mind. Het is een prachtige zonnige zomerdag, het voelt alsof heel de wereld zich klaarmaakt voor wat er over een kleine drie uur in ons leventje te gebeuren staat: de geboorte van onze eerste zoon!
We vertrekken met ons tweetjes naar het ziekenhuis, wetende dat we zaterdag terug door dezelfde deur komen met z’n drieën.
Tweeënhalf uur later lig ik op de operatietafel, manlief aan mijn ene zijde en de allerliefste vroedvrouw aan mijn andere zijde. De kalmte van deze morgen heeft plaatsgemaakt voor opwinding, ongeduld, en toch ook een heel klein beetje angst. Het blijft een operatie en daar zijn risico’s aan verbonden. Ik kan alleen denken: zolang mijn kleine stuit maar gezond is.
Vertrouwen
Er wordt een scherm tussen mijn hoofd en mijn buik opgesteld terwijl mijn vaste gynaecologe en haar collega binnenkomen. Hij grapt: “allé, zullen we hem nog ne keer proberen draaien?” Ik moet lachen en een gevoel van vertrouwen overvalt me. Dit is een doordeweekse werkdag voor deze twee ervaren mensen, ze weten wat ze doen, alles komt goed.
Het is koud, ik lig met mijn armen volledig gespreid en vastgemaakt. Ik zie in de reflectie van de lamp boven me hoe ze mijn buik ontsmetten, dat zicht kan ik nog net aan, maar ik zie toch liever niet hoe ze mijn buik opensnijden. Alsof ze mijn gedachten kan lezen draait mijn lieve gynaecologe de lamp weg en ik zoek de begripvolle ogen van mijn lief.
En daar gaan we. Mijn buik wordt opengesneden en niet snel erna voel ik me onwel worden, ik ben ineens zeer apathisch en ik denk: ik zou eigenlijk echt graag nog snel een klein slaapje doen voor dat kleintje geboren wordt. Ik voel dat ik wegzak en ik sluit heel even mijn ogen, zalig.
Ik hoor de anesthesist roepen: ‘mevrouw? MEVROUW??’ ik ben weer wakker, maar voel me heel raar. Ik voel me dodelijk vermoeid en besef precies even niet meer wat er te gebeuren staat.
‘Hij is er bijna’ zegt mijn gynaecologe, ik word weer wakker en herinner me ineens waarom ik hier lig: hij is er bijnaaa! Adrenaline neemt het weer over en ik ben klaarwakker. Ik voel getrek en gesleur, en twee seconden later hoor ik mijn lieve wederhelft ‘oooh kijk liefje, hij is er, hij is er!!’ roepen.
Mijn klein Oscar
Mijn kleine Oscar wordt tegen mijn linkerwang gehouden, net als ik zijn warmte voel wordt hij alweer weggehaald. Mijn man loopt achter de pediater aan voor de eerste zorgen en attent als hij is loopt hij nog even terug naar mij: ‘Hij is zo mooi, liefje!’
Ik hoor mijn pasgeboren zoon wenen en ineens staat de pediater naast mij: ‘Jouw zoontje is perfect gezond, hij weegt 3,780 kg en is 52 cm groot, proficiat!’
Ik begin te huilen en wil zo graag mijn zoon zien, voelen, ruiken, en vooral: AANLEGGEN. De volgende twinitg minuten duren een eeuwigheid - het voelde letterlijk even lang als de hele zwangerschap - ik krijg te horen dat alles perfect verlopen is, ben toegenaaid en word naar een andere kamer gerold. Kan dat rollen niet wat sneller?!!
En daar is hij! Hij ligt gezellig te knuffelen met papa, wat een heerlijk zicht. Een heel klein beetje jaloers denk ik: Kom gast, het is aan mij!! Mijn gezicht spreekt blijkbaar boekdelen en trots als een gieter overhandigt mijn man me onze zoon.
Ik herinner me weinig van de uren die daarop volgen. Het moet een combinatie geweest zijn van wij die onze zoon proberen aan te leggen (mijn lief blijkt over spectaculaire vroedvrouwkwaliteiten te beschikken als het aankomt op de baby juist laten aanhappen) en wij die tegen elkaar zeggen: ‘hij is zo mooi!’ (zijn vreemde oortjes en haartjes op zijn voorhoofd en rug even buiten beschouwing gelaten).
Prachtige herinneringen
Het was niet hoe ik me de geboorte van mijn zoon op voorhand had ingebeeld. Toch kijk ik met prachtige herinneringen op zak en een goed gevoel terug op mijn geplande keizersnede.
De weken erna waren weliswaar zeer zwaar, maar da's weer een ander verhaal :)
Goede moed aan alle mama's die een geplande keizersnede tegemoet gaan!!
Mama Silke