Er gaat geen minuut voorbij zonder dat we aan Norah* denken

Kinderwens?

Ik had enorm veel twijfels of ik wel kinderen wou. Ik zag geen zorgzame moederfiguur in mezelf. Ik vond niet dat ik dat zou kunnen, zorgen voor een baby. Toen ik mijn man vertelde over mijn twijfels, leidde dit tot veel discussies. Hij wou dolgraag kinderen en ineens nam ik die mogelijkheid van hem af ... Ik snapte zijn reactie wel, en wou hem niet misleiden of kwetsen hiermee. Hij snapte mijn twijfels niet. Kinderen krijgen was een ja of nee, niet iets tussenin. Bij anderen (vrienden en familie) kon ik ook niet echt terecht. De meesten van mijn vriendinnen hadden al kinderen of waren bezig voor kinderen. Voor hen was het de normaalste zaak van de wereld dat wij kinderen zouden hebben, we waren tenslotte zo'n mooi koppel …

Een aantal jaren gingen zo voorbij totdat we in 2020 één van de beste beslissingen in ons leven namen: een hond adopteren. Mijn man en ik zijn echt hondenmensen. Allebei hebben we een groot deel van onze jeugd een hond gehad. Na een tijdje begon het te kriebelen om er zelf één in huis te halen. We adopteerden een vier jaar oude Amerikaanse Stafford die we de naam Nalu gaven. We wilden haar een gelukkige thuis geven, zij was ons "kindje". Ze mocht niets tekortkomen. Ik begon steeds meer en meer een zorgzame moederfiguur te zien in mezelf. Zou het dan toch kunnen ...?

Voor ik het zelf nog maar besefte, begon mijn biologische klok te tikken. Het voelde als een klik die ik gemaakt had in mijn hoofd. Plots kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Ik wou een kindje en wou niet te lang meer wachten. Van twijfels was er geen sprake meer. Eind 2020 besloten we dan dat ik in januari 2021 zou stoppen met de pil.

Zwangerschapsplannen

Zo gezegd, zo gedaan. Ik stopte met de pil en begon foliumzuur te nemen. Mijn man en ik hadden samen besloten om niemand te vertellen over onze "zwangerschapsplannen". Ik had geleerd uit het verleden. Mijn neef en zijn vriendin hadden het namelijk aan mijn familie verteld toen ze aan kinderen gingen beginnen. Hun volste recht natuurlijk. Maar de "goede raad" die ze toen kregen en de regelmatige vraag "En nog niet zwanger?" deden het haar op mijn arm omhoog komen. Die oh zo goede raad wilde ik aan mij voorbij laten gaan.

In mei had ik last van mijn maag. Ik was niet misselijk, maar het eten ging me niet zo goed af. En ... ik was over tijd. Halverwege de maand stelde mijn man voor om een zwangerschapstest te doen. Ik ging alleen in de badkamer de test doen. Na een aantal minuten wachten ... twee streepjes ... zwanger dus! En al meer dan drie weken! Ik wou toch zeker zijn en deed nog een tweede test. Ook positief! Ik riep mijn man erbij en toonde hem de test. We keken even naar elkaar en het begon door te dringen ... We worden mama en papa!

Na een bloedname bij de dokter bleek ik al 7 à 8 weken ver te zijn. Ik kon het nog steeds niet geloven dat ik mama zou worden! Ik ... mama ... Het voelde zo onwezenlijk aan. Het was lichtjes paniek in mijn hoofd. Ging ik dat wel goed doen? Was ik er echt klaar voor? Ik kon mezelf kalmeren met de gedachte dat er zoveel vrouwen mama worden voor een eerste keer. Als zij dat kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen?

Echo

In juni hadden we onze eerste echografie in Gasthuisberg. Spannend! Om ons kindje voor het eerst te zien was fantastisch. We zagen hem/haar de hele tijd bewegen terwijl de vroedvrouw met de scanner over mijn buik gleed. Mijn man en ik wisselden af en toe een gelukzalige blik met elkaar terwijl we als twee verliefde tieners zaten te staren naar dat grote scherm. Ik kon het nog steeds niet geloven dat ik mama zou worden. De vroedvrouw rekende uit wanneer ik zou bevallen: 9 januari 2022.

Ook de tweede echografie was helemaal in orde en de dokter had een vermoeden van het geslacht. De NIP-test bevestigde zijn vermoeden: jawel, een meisje! Ik wou heel graag een dochter en nu kon ik mij helemaal uitleven met meisjeskleertjes en spullen te kopen.

Weken gingen voorbij. We keken zo hard uit naar de derde echo. Het was al weken geleden dat we ons meisje nog gezien hadden. Ik weet de datum nog goed: 7 september. Ik was op dat moment 22 weken en 2 dagen zwanger. Een week voordien was Nalu heel onverwachts gestorven. Ons eerste "kindje" afgeven deed zoveel pijn, maar de echte, zware klap moest nog komen ...

De eerste dokter die we zagen zei niet veel terwijl ze naar de beelden keek. Na een tijdje zei ze dat ze een supervisor ging halen (wat we niet vreemd vonden aangezien dit ook bij de tweede echo was gebeurd). Na meer dan een halfuur wachten kwam ze uiteindelijk toch langs, de superviserende arts. Die keek heel lang naar ons meisje zonder iets te zeggen. Opeens vroeg ze ons of er mensen met bepaalde ziektes of aandoeningen in onze familie zijn, waarop wij neen antwoordden. Daarna vroeg ze of mijn man en ik familie zijn van elkaar. Euh wat, pardon? Wat een vraag! Ook al vonden we dit heel vreemd en grof tegelijkertijd, toch stonden we er niet bij stil dat dit al een teken aan de wand was …

Onze wereld stortte in

De supervisor begon ons te vertellen dat ons dochtertje een open ruggetje had, waardoor er vocht in haar hersentjes zat. Ik vroeg meteen of dit kon geopereerd worden, maar de dokter ging verder. Ze had een klompvoetje en aan elk handje een vingertje te veel, en aan elk voetje een teentje te veel. En ze zagen ook vlekken op haar niertjes … Hoe kon dit zijn? De NIP-test was in orde en op de eerste twee echo's was niets te zien! Onze wereld stortte in als een kaartenhuisje ...

Ze legde verder uit dat ons meisje geen gezond en kwalitatief leven zou kunnen leiden en ze sowieso beperkingen zou hebben. Toen maakten we de moeilijkste en zwaarste beslissing in ons leven om de zwangerschap stop te zetten … We wilden ons kindje een gezond en gelukkig leven bieden en dat konden we niet.

De dokter had het vermoeden dat ons dochtertje het Meckel Grüber-syndroom had. Een genetische afwijking waar we nog nooit van gehoord hadden. Er werd ons uitgelegd wat de volgende stappen waren. Eerst zou onze beslissing voor zwangerschapsbeëindiging voorkomen op een dokterscomité. Als ze akkoord gingen, zou ik een pilletje moeten nemen om mijn baarmoederhals week te maken en twee dagen later zou ik moeten bevallen van ons kindje ...

Ik kon het niet geloven, volgende week moest ik bevallen ... Ik wou dat niet, ik kon dat niet. Ik zag een bevalling niet zitten; dat ik dat dan nog allemaal moest doorstaan bovenop het verdriet was er te veel aan. Ik wou zelfs ons kindje niet zien bij de geboorte. Ik kon dat niet aan.

De dagen voor de bevalling kwam ik terecht op de website van Glinsterhulp en chatte ik met enkele sterrenmama's. Dankzij onze babbels veranderde ik compleet van idee. Ik moest en zou mijn dochtertje zien bij de geboorte. Ik kon dat toch niet maken van haar niet te zien, niet vast te houden? Wat voor mama zou ik dan zijn ...

De dagen voor de bevalling was ik niet alleen kapot van verdriet, maar ook kwaad. Waarom moest dit bij ons gebeuren? Wat hadden wij misdaan? Ik lette nog zo hard op wat ik at en deed ... Ik voelde (en nu nog steeds) mij gestraft, alsof het "universum" mij wou duidelijk maken dat ik geen mama mocht zijn. Waarom zou ik anders ons dochtertje en onze hond verliezen op een week tijd?

Geen woorden om te beschrijven hoe zwaar het was

De dag brak aan dat we het ziekenhuis binnen moesten om te bevallen. Nadat we ons geïnstalleerd hadden op een kamer op het bevallingskwartier kwam de arts langs rond 11u. Eerst was er nog een echo en dan volgde de spuit waarmee ze ons kindje haar hartje stillegden. .. De dokters hadden ons dit aangeraden omdat de kans dat ons dochtertje de bevalling zou overleven klein was. Moest ze het toch halen, zou ze niet lang leven omdat haar longen niet helemaal ontwikkeld waren. Dat ons meisje pijn zou moeten lijden was het laatste dat we wilden. Dus volgende we de dokters hun advies.

Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe zwaar dat moment was, wetende dat ze niet meer leefde. Niet meer zou bewegen in mijn buik. Mijn man en ik zijn op dat moment dan ook in tranen uitgebarsten, ook al wisten we dat we het beste deden voor haar.

Nadien staken ze pilletjes op om de weeën op te wekken en dat telkens opnieuw om de vier uur. Het duurde niet lang voor ik pijn begon te krijgen in mijn buik, die feller werd met de tijd. Na een uur of twee kwam de anesthesiste de epidurale plaatsen waar ik om gevraagd had. Dat verliep niet zoals gepland, ik had er een allergische reactie op waardoor ze mij uiteindelijk maar een halve dosis gaven. Maar daardoor had ik dus ook meer dan genoeg pijn…

Na meer dan 22u van mentale en fysiek pijn werd ons dochtertje Norah geboren op 16 september om 09u06. Ze was 31 cm groot en woog 630 gram. Met Norah in mijn armen voelde ik mij compleet, voelde ik mij mama. Ik was trots op ons dochtertje, maar tegelijk was er zoveel verdriet en pijn. Ik voelde mij tot rust komen met ons dochtertje in mijn armen, ook al was ik kapot van verdriet. Alles voelde zo dubbel, een gevoel dat nooit meer is weggegaan ...