Het bloedende moederhart: mijn laatste gaat naar school
Een kloek met ervaring
Deze keer weet ze zeker dat hij in goede handen is. Ze heeft uit ervaring geleerd dat die preprofessionele pestkoppen en manipulatieve minivrouwtjes wel degelijk bestaan en het ook gemunt hebben op haar kroost. Maar daar ligt ze niet meer van wakker. Ze weet immers dat haar kuikens hun mannetje wel staan.
Het bazige hebben ze meegekregen met de genen; het assertieve is er op pedagogisch onverantwoorde manier ingestampt (zoals mama leerde toen haar dochter op een keer thuiskwam met de boodschap: “Mama, je was fout. De juf heeft gezegd dat ik niet mag terugslaan als E. mij slaat.”).
Niet het einde van de wereld
Het verleden heeft deze moeder geleerd dat er soms geen plaats zal zijn voor haar kind op de bank, omdat 36 peuters immers te veel is voor één klaslokaal, maar dat het geen zin heeft om de juf daarvoor verantwoordelijk te stellen. De juf zou immers talloze rijen bankjes bijplaatsen en ieder kind privéles geven, mocht ze daarvoor de tijd en de middelen hebben.
Ook is het effectief zo dat die grote, wrede school de kinderen afleert om alles te eten. Net zoals het de dochter is vergaan, zal de zoon weldra ook de stukjes courgette en champignon uit zijn spaghetti vissen, terwijl hij nu nog bakken vol champignons naar binnen werkt. Maar hé… dat is het einde van de wereld niet.
Loslaten is de boodschap
Wat mama wél het einde van de wereld vindt, is het besef dat ze ‘oud wordt’. Toen zij laatst voor de ogen van haar kinderen een mooi stukje melodrama tentoonspreidde bij het zien van de tweede grijze haar ooit, zei de jongste: “Mama, ben je echt oud? Ga je dan bijna dood?” Waarop het moederhart duidelijk hoorbaar brak en het voornemen voor 2017 prompt was geboren: minder melodrama tentoonspreiden.
Uiteindelijk blijkt mama gewoon bang om overbodig te worden. Ze wil niets liever dan dat haar kleintjes zo snel mogelijk zelfstandig zijn en ’s morgens alleen opstaan, maar tegelijk wil ze voor eeuwig en altijd om klokslag zeven twee knuffelende lijfjes in bed voelen.
Melodrama mama
Want wat als zoonlief niet meer zal willen knuffelen omdat zijn vriendjes dat niet cool vinden? Wat als mama niet meer de vrouw van zijn leven zal zijn? Wat als hij zich op school zo goed amuseert dat hij niet meer in haar armen zal vliegen als ze hem gaat oppikken aan de schoolpoort?
Er is nog werk aan dat melodrama, mama. Hij redt zich wel.
Ann-Lien
