Het eerste chiroweekend: mama moet weer een beetje loslaten
Ze heeft het uiteraard van geen vreemden. Mijn man was zijn volledige jeugd lid van een jongensafdeling bij de Chiro en was zelfs vijf jaar leider. En ook ik was mijn hele jeugd lid van de Chiro en werd leidster. Allebei zijn we echte Chiromannen in hart en nieren, we leerden elkaar zelfs kennen op de dag van de jeugdbeweging. Of onze kinderen ooit naar de Chiro zouden gaan was nooit een vraag, het was een feit!
In september was het zo ver. Onze dochter zat in het eerste leerjaar en mocht gaan kennismaken met die fameuze jeugdbeweging waar mama en papa vol lof over praatten. Op tweedehands werd er een uniform gezocht en vol enthousiasme trok ze naar haar eerste activiteit. Vanaf het eerste moment was het een schot in de roos. Spelen, ravotten, zich vuilmaken en veel vriendjes maken. Elke keer loopt ze bij thuiskomst over van enthousiasme en wilde verhalen.
Een goeie maand geleden kregen we de uitnodiging voor het kleine kamp. Onze dochter twijfelde geen seconde en riep: 'Ik ga mee op kamp hoor, mama!' Fier op onze dochter schreven we haar in. Er werd een nieuwe slaapzak gekocht en alle kleding werd genaamtekend. Dochterlief is er klaar voor!
Maar zo enthousiast als de dochter is en hoezeer het me ook aan mijn eigen jeugd doet denken, toch voelt mijn moederhart wat vreemd aan. Mijn kleine meisje vertrekt voor een volledig weekend. Hopelijk heeft ze geen last van heimwee en amuseert ze zich een beetje! Ik ben in de volgende fase van mijn loslatingsproces beland en wat voelt dit vreemd aan. Het doet raar om te beseffen dat mijn kleine meisje haar plan kan trekken en mama niet meer de hele tijd nodig heeft.
Het is zo tegenstrijdig, want wij voeden onze kinderen op om zelfredzaam te zijn en we willen ze zeker niet klein houden. Maar als mama wil je toch steeds blijven zorgen voor je kroost. Vroeger was ik de leidster die tegen de mama's zei: 'de mama's doen moeilijker over een kamp dan de kinderen.' Vanavond kwam ik mijn eigen waarheid tegen. Ik zette mijn dochter af en weg was ze. Direct gaan spelen en ravotten. Mama nog een zoen? Oké dan, omdat het moet ...
Een deel van mezelf mist het een beetje dat ze haar mama niet meer nodig heeft. Maar het overgrote deel is zo ontzettend trots op de grote, zelfstandige meid die ze is geworden. Lieve dochter van me, geniet van deze tijd, het is echt waar de mooiste tijd van je leven. Ik hoop oprecht dat je even leuke herinneringen gaat maken als je ouders vroeger. Hier zal je vrienden voor het leven maken. Wat kijk ik uit naar zondag om jouw enthousiaste verhalen te horen!
Dikke kus
Je mama
Lien
