Het effect van kinderen op je relatie
Romantiek voor & na de kinderen
Voor ik kindjes had, dacht ik elke keer bij het zien van een koppel kersverse ouders: ‘Wow, dat koppel heeft net een baby’tje, they’re having the time of their lives… Romantiek & love is in the air!’ En natuurlijk is dat wel zo, grotendeels.
Samen een kindje krijgen, dat is het heftigste, het mooiste, het meest pure ding dat je als koppel kunt verwezenlijken. Het is voor altijd het levende bewijs van de liefde die je op dat moment voor elkaar voelt. En toch is het tegelijk de grootste relatietest. Want met dat kindje (of die kindjes) erbij hap je allebei toch wel effe naar adem.
Vijf jaar is het intussen geleden dat we als twee naïeve kippen reikhalzend naar ons eerste eigen creatie uitkeken. Dat ze lief en schattig zou zijn en dat we zielsveel van haar zouden houden, van hier tot aan de maan en terug, dat wisten we al.
Voor het overige wisten we niets, helemaal niets. Tot dan was diep in elkaars ogen kijken ongeveer het enige wat we zowat fulltime deden. (Blijkbaar zo diep dat hij mijn 22 extra zwangerschapskilo’s nooit als problematisch beschouwde. Behalve in die allerlaatste, erg warme maand augustus, waarin hij bezorgd een kinderzwembadje voor zijn overgare walvis-eega kocht in de hoop zijn lieve hoogzwangere dikkerdje toch een beetje verkoeling te kunnen bieden).
Kortom: romantiek was toen zoiets als in- en uitademen: dat ging gewoon vanzelf. Dat veranderde, met de komst van onze kindjes, lichtjes, om het zacht uit te drukken. Je leert ineens een heel andere kant van elkaar kennen, de kant waar slaapgebrek vaak het ergste in je naar boven haalt en relativeren soms het laatste is wat in je woordenboek staat.
Werk = vakantie
Ik schaam me, geef ik eerlijk toe, soms nog over de vele momenten waarop ik half furieus naar mijn wederhelft keek toen die ’s avonds thuiskwam van zijn werk.
Hij had geen flauw idee hoeveel huiluurtjes ik net van onze lieve eerste boorling had moeten doorstaan (ik denk echt dat ze, achteraf gezien, een beetje een huilbaby was) en ik wist niet hoe moe hij was toen hij thuiskwam. Want als er hier iemand het recht had om vermoeid te zijn, dan was IK het toch wel zeker? Werken, dat was als op vakantie gaan. En ik? Ik had er per slot van rekening net een mens uitgeperst en ik kreeg amper de kans om me te wassen en eens de deur uit te gaan…
Articulatie, wat is dat?
Het ergste was dat ik door het slaapgebrek bijna niet meer kon spreken, letterlijk. Het kostte me te veel moeite om al die verdomde klanken te articuleren. Die klinkers, dat ging nog, maar die medeklinkers… Wat de communicatie met de husband natuurlijk niet meteen bevorderde…
‘Wat zeg je?’
‘Ee aaa oe ee e!’
‘Wàt?’
‘EEE AA OE EEE E!’
‘WAAAATTTT???? Spréék eens wat duidelijker!!!’
‘Ella moet eten! Zeg! Hoor jij niet goed of zo?’
En wat hebben we geleerd?
En ondanks alles wilden we er toch nog een tweede bij. Want dat slapen ging stilaan weer beter, een mens vergeet en na een tijdje konden we weer een beetje met elkaar lachen. En uiteindelijk weer heel veel.
Gelukkig hadden we tegen het tweede kindje al veel bijgeleerd over onszelf en over elkaar. Mijn verwachtingen naar hem toe werden danig bijgesteld.
- Neen, de meeste mannen weten niet uit zichzelf wat er van hen verwacht wordt.
- Dus ja, je moet de boodschap het best nog eens herhalen. Elke dag opnieuw.
- En ja, wil je dat hij je begrijpt, dan doe je toch beter wat je best om te articuleren.
We zien elkaar doodgraag, dat staat vast. En vaak nog meer dan voor de kindjes… Soms klopt het cliché dus wel een beetje. Alleen heb je dat in de volle spits van de babyjaren, de zogenaamde woestijnjaren, niet altijd door. En uit je dat ook niet meer zo vaak.
Er zijn ups en er zijn downs. Het zit hem vooral in de kleine momentjes, en het komt erop aan om ze te blijven herkennen. En ze te blijven creëren…
