Het effect van kleine kinderen op je hersenen

Eén halfopen wasmachine later

Na een paar uur kom ik bijvoorbeeld een halfopen wasmachine tegen die ik al had volgepropt met vuile was, maar waar ik blijkbaar nog iets wou bijsteken. Of trek ik de volle, maar nog steeds vuile vaatwasmachine open in de overtuiging dat ik die had aangezet.

Diezelfde, euhm, 'verstrooidheid' overvalt me ook als ik bijvoorbeeld in bad zit en mijn haar was. In acht op de tien gevallen moet ik me na een tijdje afvragen of ik het nu al één of twee keer heb gewassen, gewoon omdat ik zo hard ben afgedwaald met mijn gedachten. En was ik het voor alle zekerheid nog maar eens.

Oorzaak = Bea?

De oorzaak van al die rare toeren is geen ADD of ADHD, maar EA (alsin: de initialen van mijn kleine lieve kabouters), en soms ook wel BEA, als je er de man (B) bij telt. Je moet de dingen bij hun naam durven noemen, denk ik dan, zodat je ze misschien gemakkelijker een plaats kunt geven.

In elk geval, als ons Bea in huis is, belanden mijn hersencellen vaak in een soort van comateuze toestand. Ik bén er dan wel, maar vooral als een multitaskende, opruimende mummie.

Mijn woordenschat beperkt zich dan tot heel korte, verklarende zinnetjes.

• ‘Dat ligt in die kast.’ (tegen echtgenoot B.)
• ‘Fruitje eten? Water drinken?’ (tegen kabouter A.)
• ‘Echt? Amai!’ (tegen prinses E. die onophoudelijk vertelt)
• ‘Stop daarmee meisjes!’ (tegen allebei)

Conversaties met interessante mensen

’s Avonds denk ik dan: ik ga nog eens schrijven aan mijn eerste schrijfsel, roman/verhaal. Of ik kijk eens naar het nieuws én Terzake, zodat ik weer volledig op de hoogte ben van de actualiteit; altijd handig als je weer eens extreem alert uit de hoek wilt komen tijdens een conversatie met extreem interessante mensen.

‘Ja ja, verschrikkelijk wat er in de Gazastrook gebeurt… Maar die oorlog in Syrië dan…’