Allereerste wenspapa Sybe op weg naar een kindje

Ik ben intussen een jaar ondersteunende pleegouder. Mijn pleegzoontje komt geregeld een weekend bij mij. Meestal om de twee weken. Daar geniet ik enorm van

Stukje van mezelf

Mijn mama was onthaalmoeder. Ik ben eigenlijk opgegroeid in een huis vol kinderen. En ik had al snel het gevoel dat ik zelf ook kinderen wilde. Al in de lagere school. Ik weet nog dat ik in vriendenboekjes bij de vraag ‘Wat wil je later worden?’ of ‘Wat is je grootse wens?’ elke keer schreef: een lieve papa (worden).

Ik ben ontzettend graag pleegouder. Maar tegelijk voel ik dat het niet ‘genoeg’ is. Pleegpapa zijn vervult mijn kinderwens niet volledig. Het is je eigen kindje niet. Ik wil een stukje van mezelf dat ik kan zien opgroeien en openbloeien. Tot hij of zij misschien ook een lieve ouder is.

Ja, adoptie heb ik overwogen. Officieel sta ik zelfs nog op de lijst voor een adoptiekindje. Het was mijn eerste keuze om zo papa te worden. Net omdat draagmoederschap in België eigenlijk niet wetttelijk is, en dus geen evidente weg is. Maar door de coronacrisis loopt het nog moeilijker om te adopteren. Laten we zeggen dat ik de eerste paar jaar niet echt moet hopen op een kindje.

Geen gemakkelijke weg

Ik word 30 jaar en ik wil niet pas over 10 jaar papa worden. Dus ben ik beginnen kijken naar de mogelijkheden van draagmoederschap. Vooral op aanraden van een goede vriendin, die ook bewust alleenstaanda mama werd.

In de zomer van 2021 ging ik enkele dagen naar Nederland. Een rustig tripje, met wat musicals op het programma en veel tijd om na te denken. En om tussendoor wat dingen op te zoeken. Zo kwam ik eigenlijk snel bij het UZ Gent terecht. Ik heb meteen, vanop vakantie, gebeld. Eind augustus had ik al aan afspraak, om te gaan praten met de psycholoog.

Ik kreeg alle nodig uitleg, maar ze maakten me daar tegelijk heel bewust van het feit dat het geen gemakkelijke weg zou zijn. Om te beginnen moest ik zelf een draagmoeder én een eiceldonor zoeken. Beiden mogen niet dezelfde vrouw zijn.  Draagmoederschap is niet wettelijk en dat wil zeggen dat ik geen cent terugbetaald krijg van alle behandelingen.

Niemand zette door

Eerlijk? Het was een beetje een domper op mijn eerdere feestvreugde. Ik snap het allemaal wel, maar ik heb nu ook geen hopen geld liggen. Het zijn bovendien centen die heel goed van pas zullen komen als ik een kindje verwach en heb.

Even een drempel, even weer nadenken. En blijkbaar schrikt het niet alleen mij af. Voorheen zijn er al wel papa’s langsgeweest, maar tot nu toe zette niemand door met het traject.

Maar … ik wil het te graag, mijn kinderwens is te groot! Ik wil eraan beginnen. Dus ik hakte de knoop door en ik gaf mezelf 3 jaar. Als het binnen die tijd niet lukt, dan stop ik ermee. En voilà: ik ben de allereerste wenspapa die het avontuur aangaat.

Speciaal eindejaarscadeau

Hoe begin je aan die zoektocht naar een draagmoeder? En een eiceldonor? Ik had meteen vriendinnen die enthousiast reageerden dat ze een eicel wilden afstaan. Maar dat doe je niet zomaar. Je moet een hele hormonenbehandeling ondergaan, een ingreep om de eicellen te ‘picken’ … Maar goed, de eicel kwam vrij snel in orde.

Een draagmoeder vinden, was andere koek. Niet alleen vind je niet meteen iemand, die persoon moet een hele checlist kunnen afvinken: niet te jong, niet te oud, al ooit zwanger geweest, geen genetische ziektes (in de familie) … Logisch, maar het maakt er de zoektocht niet makkelijker op.

Ik heb dan beslist om er het zo open mogelijk aan zo veel mogelijk mensen te vertellen: ik wil een kindje en ik zoek een draagmoeder. Niet evident, maar ik heb het gedaan. En … na amper enkele maanden had ik een mama die het wilde doen.

Op ouderjaarsavond 2021 kreeg ik plots een telefoontje van vrienden dat zij iemand gevonden hadden. ‘Wij hebben speciaal nieuws’, klonk het. ‘We hebben een vriendin die je kindje zou willen dragen.’ Ik wist totaal niet waar ik het had!

Spannend, verrassend, schrikken

Op 16 maart 2022 gaan we voor het eerst naar het UZ Gent om het traject te starten. Ik heb enkele gesprekken bij de psycholoog, mijn draagmoeder en haar partner ook. De eiceldonor zal ook nog gescreend worden. Vanaf dat moment rekenen ze ongeveer 6 maanden tot een effectieve bevruchting en zwangerschap.

En dan is er nog de hele adminstratieve en judische kant. Maar gelukkig krijg ik daarvoor voldoende uitleg en begeleiding van het UZ Gent. Ze bieden ook een advocaat aan om mee samen te werken, die goed vertrouwd is met het principe van draagmoederschap.

Spannend, verrassend en tegelijk wat schrikken dat ik de eerste wenspapa ben met wie het UZ Gent dit traject aangaat. Mijn zaak moet zelfs voor de ethische commissie komen, net omdat het nooit eerder is gebeurd. Ook voor hen zal het zoeken zijn soms. Mijn traject is lang niet zo vanzelfsprekend als bij een hetero- of homokoppel.

Geen moederschapsverlof

Niets wordt vanzelfsprekend. Ik moet bijvoorbeeld naar de ‘mamakliniek’. Normaal is dat in eerste instantie enkel de mama die zwanger is. Maar bij mij is er geen mama. Dus moet ik als papa vroeger in het proces ‘instappen’.

En nog iets: wettelijk gezien is het kindje bij de geboorte niet mijn kind. Ik moet het eerst adopteren. Ik heb ook geen recht op ‘moederschapsverlof’. Tuurlijk, ik ben niet degene die bevalt, maar ik kan voorlopig niet zonder verlies van inkomen thuisblijven om mijn pasgeboren kindje te verzorgen. Ik ben nu met de school, mijn werkgever, aan het bekijken hoe we daaraan een mouw kunnen passen.

Fijne reacties, maar ook negatieve

Ondanks alle beslommeringen die het met zich meebrengt, kijk ik er ongelooflijk naar uit om de weg aan te vatten. De reacties die ik krijg, zijn vooral positief. Zelfs in mijn gemeente, waar ik ook voor de klas sta. Zoiets is niet altijd vanzelfsprekend.

Uiteraard zijn er mensen die zich negatief uitlaten. Maar goed, iedereen heeft het recht om zijn mening te geven. Ik schrok wel toen mijn verhaal ook werd opgepikt door de kranten, VRT en VTM. Vooral teledvisie hield ik me wat meer op de oppervlakte, omdat de aandacht te groot werd.

Ik heb toen veel negatieve opmerkingen gezien. Maar ik lees ze niet (meer). Hoe kan iemand die mij van haar noch pluim kent zeggen wat ik mag of moet doen? Het raakte mij kort, maar ik hecht vooral belang aan de mensen die rond mij staan, die mij steunen.