Het (glazen) plafond
3/02/2022
Schuldgevoel, daar ben je weer ...
En daar heb je het weer. De eeuwige tweestrijd. Het schuldgevoel. Het gevecht tussen mijn professionele ambities en dromen en het mama zijn.
- Nee, ik wil mijn kinderen niet elke avond tot het laatst mogelijke moment in de opvang laten. Dat krijg ik gewoon niet over mijn hart.
- Nee, ik wil niet continu een babysit inschakelen om ‘s avonds nog voor het werk op pad te gaan. Ik wil ’s avonds bij mijn kindjes zijn, en af en toe ook nog eens iets leuks doen met husband en/of vrienden.
- Nee, ik wil in het weekend geen volledige dagen werken en de zorg voor en het plezier met de kindjes aan mijn man overlaten.
Er zijn grenzen ...
Maar dat betekent dat het er, wat mij betreft, wel degelijk is, dat (glazen) plafond.
- Ja, ik kan inderdaad niet zo goed voorbereid in een meeting komen als sommige andere collega's. Maar dat betekent niet dat ik geen interessante bijdrage kan leveren.
- Ja, ik beken dat ik die nota die niet levensbedreigend is maar wel informatief nog niet heb uitgeplozen. Maar uiteindelijk is die ook niet levensbedreigend nietwaar.
- Ja, ik heb eigenlijk vaak stress, veel stress, omdat ik van prioriteit naar prioriteit vlieg. Gewoon omdat ik de tijd niet heb om goed op voorhand te plannen. Dat betekent ook wel, on the bright side, dat ik gewoon een krak geworden ben in prioriteitsmanagement.
- Ja, ik heb het gevoel dat ik ‘tegen mijn plafond zit’. Dat ik geen tijd op overschot heb om veel extra’s te doen (ik doe er eigenlijk wel al meer dan genoeg). En dat ik daardoor als ‘minder interessant’ wordt beschouwd door mijn leidinggevenden.
De juiste keuze
Of ik dat erg vind? Een beetje wel, anders zou ik dit nu niet ventileren.
Maar niet zo erg dat ik mijn leven zou omgooien en mijn kinderen op het tweede plan zou zetten. Het is en blijft een bewuste keuze. Mijn man doet wat hij kan, helpt me zoveel mogelijk. Maar de tijd met de kinderen, die kan hij niet van mij overnemen, want dat wil ik gewoon niet. Die tijd komt nooit meer terug.
